-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

විසි අටවන දිගහැරුම

අභීන්ගෙ පිටිපස්සෙන් මම උඩට ආවෙ එයාගෙ අම්මව බලලා යන්න.

" මහත්තයා ඇති."

අභීන්ගෙ අප්පච්චි අම්මට සුප් එක පොවන්න ඔට්ටු වෙද්දි මාව දැක්ක අභීන්ගෙ අම්මා මට අතින් ළඟට කතා කරේ හිනා වෙලා. මම හිමින් ඒ ළඟට ගියේ අභීන්ගෙ අම්මා ඇඳ අයිනට තට්ටුවක් දාද්දි.

" වාඩිවෙන්න පුතේ."

පුරුදු නැති නිසා වගේ මම හිමින් එතනින් ගිහින් වාඩි උනේ අභීන් කාමරේ තිබුණු පුටුවකින් වාඩි වෙලා කකුලක් උඩ කකුලක් තියාගෙන ෆෝන් එකට මූණ ඔබා ගනිද්දි.

" අභීන් කිව්වා යාළුවෙක් කියලා."

ඇඳ අයිනෙන් වාඩි උන මගෙ අතකින් අල්ලගන්න ගමන් අභීන්ගෙ අම්මා කියද්දි මම ඔළුව වැනුවෙ ඔව් කියන්න.

" ඔව් අම්මා."

අභීන්ගෙ අප්පච්චි වතුර වීදුරුවකුත් එක්ක බෙහෙත් ටිකත් අතට දීලා අම්මා ඒක බොනකනුත් ඉඳලා කාමරෙන් එළියට ගියේ මට යන්තම් හිනාවක් දීලා.

හොටෙල් එකේදි තියෙන නපුරු පාට නම් ගෙදරට නෑ.

" මේ ළඟද ඉන්නෙ. ආපහු එන්න හොඳද මාව බලලා යන්න."

එක අතකින් මගෙ අතක් අල්ලගෙන අනිත් අතින් මගෙ කම්මුලක් හිමින් අතගාන ගමන් අභීන්ගෙ අම්මා කියද්දි මම හා කියන්න ඔළුව වැනුවෙ අභීන් නම් ෆෝන් එකෙන් ඔළුව උස්සලා ඇස් යටින් අපි දෙන්නා දිහා බලද්දි.

" ටිකක් ළඟ අම්මා."

" පරිස්සමින් ගිහින් එන්න එහෙනම්. බුදු සරණයි."

අභීන්ගෙ අම්මා හිනා වෙලා කියද්දි මමත් අනිත් පැත්තට උත්තර දුන්නෙ හිනා වෙලා.

" අම්මත් ඉක්මනට සනීප වෙන්න. මන් ආයෙම එන්නම්කො."

මම යන්න ඇඳෙන් නැගිටිද්දි අභීනුත් ෆෝන් එක සාක්කුවට දාගෙන නැගිට්ටෙ එයාගෙ අම්මා ළඟට එන ගමන්.

" මෙයාව දාලා එන්නම් සුදු මැණික. ටිකක් නිදා ගන්න."

අම්මගෙ කම්මුලකට තොල් තද කරලා හිස්මුදුනටත් තොල් තද කරන ගමන් අභීන් කිව්වෙ එයාගෙ අම්මා හිනා වෙද්දි.