-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

අනූවන දිගහැරුම

කාලය හීයකටත් වඩා වේගෙන් ගෙවිලා යනවා. ලස්සන දවස් පහු වෙනවා වගේම තව ඉදිරියටත් ඒ ලස්සන දවස් තියෙනවා කියලා මම විශ්වාස කරනවා. මොකද මගෙ ලස්සන දවස් වල අයිතිකාරයා වෙනසක් නැතුවම මගෙ ළඟින් ඉන්න නිසා.

මාස ගණන් ගෙවිලා ගිහින් අද තමයි දවස. මගෙ වගේම තව ළමයි දහස් ගානකගෙ අවුරුදු ගානක මහන්සිය මල්ඵල දරන දවස. අවුරුදු ගානක කැපකිරීම් වල ප්‍රතිඵල දකින දවස. හීන ඇස් ඉස්සරහ ඉෂ්ඨ වෙන දවස. අද අපේ කැම්පස් එකේ ග්‍රැජුවේෂන් සෙරමනි එක.

මම ඉන්න තැනට ටිකක් එහායින් ශෙනාල් ළඟ ශෙනාල්ගෙ අම්මා වගේම තාත්තා ඉද්දි මගෙ ළඟ අම්මා කෙනෙක් වගේම තාත්තලා දෙන්නෙක් හිටියා. අභීන්ගෙ අම්මා අප්පච්චි වගේම මගෙ තාත්තා මගෙ ළඟ ඉද්දි මගෙ ළඟ නැති උනත් මගෙ දිහා බලාගෙන ඉන්න මගෙ අම්මට මම හිතින් කතා කරා.

අම්මා ඔයා බලාගෙන නේද ඉන්නෙ. අද ඔයාගෙ මද්දුගෙ ග්‍රැජුවේෂන් එක. මට හිතෙනවා අම්මා අභීන්ව මගෙ ළඟට එව්වෙ ඔයා කියලා. ගොඩාක් ස්තූතියි ඒ තරම් ආදරේ පුරවපු මනුස්සයෙක් එක්ක මට ආදරේ උතුරන පවුලක් දුන්නට. මන් හිතනවා ඔයාට අපි ගැන හිතලා දුක් වෙන්න කිසිම හේතුවක් නෑ කියලා. අපි හැමෝම සතුටින් අම්මා. ඔයා ඉන්න තැනක සතුටින් ඉන්න. මද්දු ආදරෙයි.

මම අහස දිහා බලාගෙන අම්මට කතා කරද්දි ඇස් වල පිරිලා තිබුණු කඳුළු මම ඇහිපිල්ලම් ගහලා නවත්තගත්තෙ අම්මා මගෙ පිට අතගානවා දැනෙද්දි.

ඒ හැමදාමත් වගේ මගෙ අම්මගෙ අඩුව පුරවපු පිරිමි අම්මා. අපි හැමෝගෙම නෙළුම් මල. වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම.

කළුපාට ලෝගුවෙ බර උරහිස් වලට දැනෙද්දි මන් මේ ඇඳගෙන ඉන්න ලෝගුවෙ නියම අයිතිකාරයා එනකන් මම ඇස් අයාගෙන බලන් හිටියා.

" අභීන් කොහෙලුද අම්මා."

එයා තාමත් නැති නිසාම මම අම්මගෙන් අහද්දි අම්මා උත්තර දුන්නෙ හිනා වෙලා.

" එන ගමන්ලු චූටි පුතා."

අභීන්ගෙ අප්පච්චිත් කාත් එක්කද මන්දා කතා කර කර ඉද්දි බිස්නස්මන් වන්ග් යීබෝ වීරවංශ ග්‍රැජුවේෂන් සෙරමනි එකට ආව එක මුළු කැම්පස් එකේම හොට් නිවුස් එකක් වෙලා තිබුණා.