-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

හතලිස්වන දිගහැරුම

අභීන් එළියට යද්දිම වගේ ශෙනාල් ඇතුළට ආවෙ මම කම්මුල් වල ගලපු කඳුළු අතින් පිහදාගනිද්දි.

" නිහින්සයා."

ඇඳේ වාඩි වෙලා කඳුළු පිහදාගෙන බිම බලාගෙන ඉන්න මගෙ එහා පැත්තෙන් ඇවිත් ශෙනාල් වාඩි උනේ මට කතා කරන ගමන්.

" මොකද යකෝ උනේ."

තව කවුරුහරි රූම් එකේ දොර ඇරගෙන එනවා ඇහෙද්දි මම ඔළුව ඒ පැත්තට හැරෙව්වෙ කවුද කියලා බලන්න උනත් ශෙනාල් කෑ ගැහුවෙ මගෙ මූණ අල්ලගෙන.

" ඒ නිහින්ස. කම්මුල රතු වෙලා යකෝ.. ඇඟිලි පහකුත් හිටලා. උඹද ගහගත්තෙ?"

රූම් එක ඇතුළට ආවෙ අභීන්ගෙ අම්මා වෙද්දි ශෙනාල්ගෙ කෑ ගැහිල්ලට අභීන්ගෙ අම්මත් මගෙ ළඟට ආවෙ බය වෙලා.

" කෝ.. මොකද්ද?"

මගෙ ළඟට ආව අභීන්ගෙ අම්මා මගෙ මූණ අත් දෙකෙන්ම අල්ලගත්තෙ කම්මුල පිරිමදින ගමන්. අල්ලනකොටත් රිදෙන නිසා මම මූණ එහාට ගත්තෙ අභීන්ගෙ අම්මා මගෙ ඔළුව ඒ කුසට හේත්තු කර ගනිද්දි.

තව කවුරුහරි රූම් එකේ දොර ඇරගෙන එනවා ඇහුනෙ මම ඒ දිහා බලන්නවත් මහන්සි නොවෙද්දි.

" මේ බන් එහෙනම් මන් හෙට එන්නම්. උඹව ඩිස්චාර්ජ් කරයිනෙ හෙට. අපේ එකාට පරක්කු වෙනවලු."

ශෙනාල් කියද්දි මම ඒ දිහා බැලුවෙ ඔළුව තාමත් අම්මට හේත්තු කරගෙන. ඇවිල්ලා තිබුණෙ ශෙනාල්ගෙ අයියා වෙද්දි ශෙනාල්ගෙ අයියා ඇස් හීනි කරගෙන මගෙ දිහා බලාගෙන හිටියෙ මට බයත් හිතෙද්දි. මම එහෙන්මම ඇස් මුදවගත්තෙ ශෙනාල් අයියා එක්ක එළියට යද්දි.

" අභීන්ද?"

ශෙනාල් ගිය ගමන්ම මගෙ ඔළුව ඉස්සපු අභීන්ගෙ අම්මා අහද්දි මම මොකුත් නොකියම ආපහු ඒ කුසට මූණ කරගත්තෙ අම්මා මගෙ ඔළුව අතගානවා දැනෙද්දි.

" අල්ලගන්නම්කො මන් එයාව."

අම්මා මගෙ ඔළුව පිරිමදින ගමන් කියද්දි මම තාමත් රිදුම් දෙන කම්මුල අම්මගෙ කුසට තද කරේ ඒ ස්පර්ශය පවා මට සහනයක් වෙද්දි.

" කාලා ඉමුද මැණික. බෙහෙත් බොන්නත් තියෙනවනෙ."

අම්මා අහද්දි මම මොකුත් නොකියා හිටියෙ කන්න බැරි උනත් අම්මගෙ හිත රිද්දන්න බැරි නිසා.