-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

හතලිස් හත්වන දිගහැරුම

" යන්න ඉල්ලනවා වෙනුවට අපිට බැරිද මිහී එකතු වෙලා මේ ගමන යන්න? අමාරුයි කියලා හිතෙන හැම තැනකදිම ඒ අමාරුකාලෙ පහු කරනකන් මට පුළුවන් මේ අතින් තද කරලා අල්ලගෙන ඉන්න. එදා කිව්වා වගේම මහන්සියි කියලා හිතෙන හැම තත්පරේකම මට පුළුවන් ඔයාට වාරුවෙන්න උරහිස දෙන්න. වැටෙන හැම තැනකදිම ඔයාව අල්ලගන්න පිටිපස්සෙන් ඉන්න. ජීවිතේ අපායක් වෙන්න ඇති. ඒත් මට පුළුවන් වසන්ත සෘතුව එනකන්ම ඔයාව දරාගන්න. ඒත් අමාරු නම් මට පුළුවන් මිහී.. ඔයාගෙ වසන්තය වෙන්න. ඉතින් මට කියන්න.. තාමත් මගෙන් ඈතට යන්න ඕනද?"

මගෙ කම්මුල සියුම්ව පිරිමදින ගමන් අභීන් අහද්දි මම බලාගෙන හිටියෙ ඒ ඇස් දිහා.

" තාමත් යන්න ඕනද?"

අභීන් ඇස් වලින් උත්තර ඉල්ලද්දි මම නෑ කියන්න ඔළුව වැනුවෙ ඇස් වලින් ගලපු කඳුලක් එක්ක එහෙන්මම ඒ උරහිසේ ඔළුව තියාගන්න ගමන්.

මගේ උත්තරේ එක්ක අභීන් මාව තද කරලා තුරුළු කරගත්තෙ තාමත් ඉනට ටවල් එක විතරක් ඇඳගෙන ඉන්න මගෙ නිරුවත් පිට එක අතකින් පිරිමදින ගමන්.

සෑහෙන වෙලාවක් යනකන් ඒ ඉරියව්වෙන්ම හිටිය මට අභීන් කතා කරේ ඒ කිව්ව වචන එක්ක මට වැලලෙන්න හිතෙද්දි.

" ඇඳුමක් දාගන්නෙ නැද්ද ම්ම්ම්. යට කලිසමත් මට කියලා ගලවල ගත්තා. ලැජ්ජ නැති පොඩි එකා."

" අනේ අභී..න්."

ඇත්තටම මට ලැජ්ජ හිතුනා. මන් කිව්වද ඉතින් ගලවපන් කියලා. තියෙන වලත්තකමට ගලවලා දැන් එනවා මෙතන අනං මනං කියන්න. වලත්තයා.

මම තව ටිකක් ඒ බෙල්ලෙ මූණ හංඟගනිද්දි අභීන් කතා කරේ මගෙ ටවල් එකට අත තියන ගමන්.

" ඕනෙ නම් මට ගැලෙව්වා වගේ අන්දන්නත් පුළුවන්."

මේකා මගෙ ටවල් එකේ ගැටේ කඩයි කියලම බය හිතුනු මම ටවල් එකට අත තියාගත්තෙ අභීන්ව කාමරෙන් එළියට එලවන ගමන්.

" යනවා අභීන්. මොන වලත්තයෙක්ද මන්දා. රෑ දොළහයි වෙලාව. තවුසෙට කළුකුමාරයා වැහිලද."

අභීන්ව තල්ලු කරගෙන ගිහින් කාමරෙන් එළියට දාලා දොර වැහුව මම ඇඳුමක් ඇඳගත්තෙ ඇඳගෙන ඉවර වෙද්දි අභීන් ආපහු දොරට තට්ටු කරද්දි.