Niepotrzebna. || H.S.✓

21.

Głosujcie, komentujcie i polecacje to ff.

Jessie stała wraz ze swoim bratem na szkolnym korytarzu i rozmawiali bardzo cicho.

-Luke.- szepnęła zła dziewczyna.- Nie możesz tego zrobić! Jak sobie to wyobrażasz?! Coś może Ci się stać i co ja wtedy zrobię?!

-Mała, spokojnie.- Luke pogłaskał dziewczynę po jej blond włosach.- Nic mi się nie stanie. Nie raz ćwiczyłem z chłopakami. Wiem na co się piszę.

-Najwyraźniej nie masz pojęcia! To jest niebezpieczne!

-To co jest niebezpieczne, jest też najcenniejsze. Wóz albo przewóz. Jeśli tego nie zrobię, to z czego będziemy żyć. Pomyślałaś o tym?- chłopak zaplótł ręce na piersi, czując że jego siostra nie będzie miała na to żadnego kontrargumentu.

Ona jednak dalej szła w zaparte. Jeśli chodziło o jej brata, to zrobiłaby wszystko co w jej mocy, aby włos nie spadł mu z głowy.

I już to zrobiłam. pomyślała sobie z goryczą. Louis dobrze wiedział gdzie uderzyć.

Mimo to, nie mogła narzekać. Tomlinson mimo wszystko był.. miły. Nie wymagał od niej niewiadomo czego, nie był też nachalny i nie traktował jej jak przedmiotu bądź.. dziwki.

-Wolę nie mieć za co żyć, ale mieć Cię przy sobie, jak mieć miliony i nie móc się do Ciebie przytulić.- powiedziała, a jej oczy utraciły swój blask przez tę wizję.

-Jessie...- powiedział, przytulając ją do siebie.- Spokojnie kochanie. Nic mi nie będzie...

-Luke.. proszę wycofaj się z tego, dopóki jeszcze możesz. Proszę Cię.- wyszeptała w jego klatkę.

Naprawdę bała się o swojego brata. Nie mogła stracić i jego.

Panna Hemmings nie była głupią dziewczynką, która była tępo wpatrzona w swojego brata i która pozwalała mu za siebie decydować.

Doskonale wiedziała jak ma zagrać, aby uzyskać zarówno od brata, jak i od innych mężczyzn to czego chciała. Była sprytna i błyskotliwa.

Potrafiła tak zagrać na czyichś uczuciach, że ten zaczął tańczyć tak jak mu chciała.

Mogła mieć też tylko nadzieję, że z Louis'em pójdzie jej równie łatwo.

-Jessie.. nie mogę..

-Prosze Lukey...- uniosła głowę i oczami pełnymi smutku spojrzała w jego.- Proszę..

-Ugh.. Dobra.- chłopak uległ jej prośbom.

-Kocham Cię, Lukey.- powiedziała odsuwając się od niego. Nie kryła swojego szczęścia.- Dziękuję!

Na jej twarzy malował się szeroki uśmiech. Razem ramię w ramię szli przez korytarz, ciesząc się swoim towarzystwem.

W pewnym momencie przystanęli, aby wyciągnąć z szafek potrzebne książki.

-Tu jesteś kochanie.- znikąd obok blondynki, zmaterializował się postawny szatyn, który od razu przyciągnął ją do uścisku.- Nigdzie nie mogłem Cię znaleźć..

Louis pochylił się i musnął wargi dziewczyny.

Luke patrzył na całą scenę mocno zdziwiony. Dopiero po chwili ocknął się i oderwał szatyna od Jessie.

Schował ją za swoimi plecami i napiął wszystkie mięśnie.

-Trzymaj łapy przy sobie, albo nie ręczę za siebie.- warknął zły.

-O co Ci chodzi?- zapytał Louis, udając zdziwonego.- Chciałem się tylko przywitać ze swoją dziewczyną. Czy to taka zbrodnia?

Chłopak doskonale wiedział co robi. Specjalnie zaakcentował słowo dziewczyna, aby jeszcze bardziej zdenerwować blondyna, co niestety mu się udało.