Storm

Hoofdstuk 43

Never lose hope.
Enjoy the little things in life.
Everything happens for a reason.

Verbaasd open ik mijn ogen. Ik ben naast Stagger in slaap gevallen. "Moet je kijken!" roept Anna. Ik wrijf in mijn ogen en rek me uit. Stagger ligt nog rustig te slapen. Ik hoor uit de tent naast ons wat gemompel komen. "Wees gewoon stil, ja!" zegt Travis. "Jesus. Chagrijn. Slaap even uit en kom maar terug als je helemaal wakker bent." zegt Anna. Ik grom geïrriteerd. Het tentdoek van onze tent is dicht en dat vind ik eigenlijk wel fijn. Zo ziet Anna niet dat ik wakker ben. Er klinkt meer gemompel en geïrriteerde stemmen. "Zo hé. Iedereen is chagrijnig. Ochtendhumeurtje." zegt Anna. "Gek hè. De zon begint net op te komen en jij loopt te brullen over het veld. Hou gewoon je mond dicht en blijf stil. Sommige willen gewoon slapen." zegt Luke. Ik grinnik even. Luke is helemaal niet wakker. Ik kijk naar Stagger die zich omdraait. Gelukkig is hij niet wakker geworden, want Travis zou dan vast woest zijn. Kort lontje. Dat heeft hij zeker als het om zijn broertje gaat en er wordt iets naars over hem gezegd. Ik kruip door de tent, naar de opening, en hou de tentdoek een stukje omhoog. Anna is gaan zitten op een boomstam met een fles in haar handen. Ik laat het tentdoek los en hij valt op zijn plaats. Ik hoor iemand bewegen in de andere tent. "Au. Je staat op mijn hand." zegt Luke. "Sorry. Ik zag hem niet." zegt Avery. "Ga gewoon slapen, oké. Het is vreselijk vroeg." zegt Luke. "Kom op, Luke. Als Avery wakker wil zijn laat haar dan." zeg ik. "Huh. Ben jij ook al wakker." hoor ik Luke verbaasd zeggen en ik begin te lachen. Het tentdoek wordt met een ruk voor de opening weggehaald en Anna verschijnt in de opening. "Goedemorgen. Kom je naar buiten. Ik wil niet met die oude tut zitten." zegt ze en ze kijkt even snel naar Stagger. Zijn hoed ligt half over zijn gezicht. Met lichte tegenzin sta ik op en ik stap uit de tent. Avery gooit wat water in haar gezicht en met haar mouw wrijft ze haar huid weer droog. Ik trek mijn shirt recht en loop ook naar het water toe. Ik trap mijn schoenen uit en het water glijdt tussen mijn tenen. "Was ze al eerder wakker?" vraagt Avery. "Hé, Allison. Kom eens bij mij zitten." roept Anna. "Ga maar even alleen zitten." zeg ik. "Na ja." Anna klinkt een beetje boos. "Ga je zo mee zwemmen? Het wordt vast weer lekker weer." zegt Avery. "In onze ondergoed, want ik ga niet in mijn nakie." zeg ik en Avery begint te lachen. "Dat dacht ik ook niet." zegt ze. Luke stapt uit zijn tent. Slechts gekleed in zijn ondergoed en broek. "Nou kan ik niet meer slapen. Bedankt, Anna. Je bent geweldig." zegt hij. "Weet ik toch. Ik ben ook geweldig." zegt Anna en ze steekt haar tong uit terwijl Luke met zijn ogen rolt en naar ons toe loopt. "Sixpack." fluistert Avery in mijn oor en ik begin te grinniken. Ze heeft wel gelijk. Luke heeft een sixpack. Ik geef haar aan zacht duwtje en ze begint te lachen. "Ik kan haar echt niet uitstaan." zegt Luke. "Hoe zou dat nou komen?" zeg ik nep-vragend en Luke ploft neer. Avery kijkt mij aan en haar wenkbrauwen schieten vijf keer achter elkaar heel snel omhoog. Ik begrijp haar wel en kijk haar aan met zo'n blik van je-houdt-je-mond. Avery begint te lachen en Luke kijkt haar verbaasd aan. "Wat?" Ik begin te grinniken en ga naast hem zitten. "Niks hoor." zeg ik. "Ik dacht erover om met zijn alle te gaan zwemmen, hier in het meer." zegt Avery. "En daarom moet je lachen?" vraagt Luke verbaasd. "Nee, dat heeft een andere reden, maar dat blijft tussen Allison en mij." zegt Avery en ik knik. "Niet voor jongensoren bestemd." zeg ik. "Ik denk dat ik het ook niet wil weten." zegt Luke en hij kijkt snel voor zich uit. "Maar ga je mee zwemmen?" vraagt Avery. "In je ondergoed." zegt ze er snel erachteraan. "Prima. Leuk." zegt Luke. Travis komt ook brommend uit de tent gevolgd door Brooke. "En toen was iedereen wakker. Bedankt Anna!" roept Luke. "Stagger slaapt nog." zeg ik. "Als eerst aan het slapen, als laatste wakker." zegt Avery onder de indruk. "Slaapkop." zegt Luke. "Het is vroeg. Laat hem lekker genieten van de rust." zeg ik en ik sta op. "Het was niet boos bedoeld." zegt Luke en hij staat snel op. Zijn hand pakt mijn pols vast en ik draai me naar hem toe. "Dat snap ik wel hoor. Ik vatte het ook niet boos op. Ik mag toch wel gewoon opstaan." zeg ik en Luke haalt opgelucht adem. "Ik dacht al...." zegt hij. "Gekkie." zeg ik en ik druk op zijn neus. Luke laat me los en ik loop naar de tent waar Stagger in slaapt. Voorzichtig stap ik naar binnen. Licht schijnt via de scheuren in de tent naar binnen. Stagger bromt zachtjes en ik ga weer naast hem zitten. "Mam?" mompelt hij zachtjes. "Mam? Ben jij dat?" Ik kijk verbaasd naar hem en buig me over hem heen. "Mam?" Stagger begint te woelen. "Mam!" Het woord komt er zo krachtig uit dat ik schrik. Ik ren naar buiten en klamp me vast aan Travis. "Stagger. Er is iets met hem." zeg ik en Travis volgt me snel terug naar de tent. Stagger woelt nog erger. "Mam! Mam! Nee! Mam!" Travis en ik knielen bij hem neer en ik zie kleine zweetdruppels op zijn voorhoofd. Ze glijden naar beneden via zijn wang en andere plekken. "Mam!" Stagger ademt ontzettend snel. "Ssst, Stagger. Rustig maar." sust Travis en hij pakt de hand van zijn broertje vast. "Rustig maar." Met een luide schreeuw komt Stagger overeind en zijn borst gaat snel op en neer. "Hé, rustig." zeg ik en ik sla mijn arm over zijn schouders. "Ik zag mama." snikt Stagger en hij drukt zijn gezicht tegen mijn borst. "Ik zag haar. Ik zag haar doodgaan." Ik kijk naar Travis en hij bijt op zijn lip. "Hij zag haar doodgaan. Hij, onze moeder en Ethan, iemand uit onze oude groep, gingen een huis onderzoeken. We zochten een woonplaats en we gingen in groepjes huizen doorzoeken. Het huis waar Stagger, onze moeder en Ethan ingingen was niet leeg. Hij zat vol geïnfecteerde. Ze wilde wegrennen, maar het waren er heel veel. Onze moeder riep naar Stagger en Ethan dat ze weg moesten rennen. Naar de rest. Toen Stagger achter zich keek zag hij hoe ze overal werd gebeten. De geïnfecteerde waren afgeleid, dus ze konden ontsnappen, maar het beeld van haar dood staat voor altijd op Stagger's netvlies." vertelt Travis en ik pak Stagger stevig vast. "Vreselijk." zeg ik en er branden tranen in mijn ogen. Mijn shirt wordt langzaam nat. "Huil maar. Dat mag. Alles mag eruit." zeg ik. Travis komt dichter bij ons zitten en hij streelt door Stagger's haar. Stagger klampt zich steviger aan mij vast. Travis veegt een paar tranen weg en hij komt tegen Stagger aanzitten. Met zijn drieën zitten we in de tent. Buiten zijn ze ook stil. Stagger maakt zich van mij los en zijn gezicht is rood en helemaal nat. "Ach, arme jongen." zeg ik en hij drukt zich opnieuw tegen mij aan. "Je hebt het zo zwaar." zeg ik zacht. "Het is gewoon niet eerlijk."