Storm

Hoofdstuk 64

You step outside, you risk your life. You take a drink of water, you risk your life. And nowadays you breathe and risk your life. Every moment now, you don't have a choice. The only thing you can choose is what you're risking it for.
- Hershel Greene, The Walking Dead

"Ryan!" schreeuwt Tyler. "Denk je dat die geïnfecteerde voorbij lopen?" vraagt Stagger zachtjes. "Niet als die mensen blijven schieten. Dan komen er nog meer." zegt Travis. "Ze zijn anders wel gestopt." zegt Anna en ze neemt een nieuwe zit positie aan. Ik tril over mijn hele lichaam. Ze zijn op mijn gegil en geschreeuw afgekomen. Als er nu iemand doodgaat is dat mijn schuld. "Brace!" hoor ik Emma gillen. "Omg, help me. Brace!" Haar stem zit vol angst. Er klinken schoten en een geschrokken kreetje. "Alexis, kom onmiddellijk van dat dak af." roept Tyler. Ik laat Stagger los en ren de trap op. "All. Kom terug." klinkt achter me, maar ik negeer het. Ik weet wat Alexis van plan is en dat is niet dat ze op het dak staat om naar de geïnfecteerde te kijken. Ik kijk door het glas van de voordeur naar buiten en zie dat de horde inmiddels de straten is ingelopen. Alexis staat op de bakkerswinkel van een verdieping hoog. "Kom naar beneden!" roept Tyler. "Ik leid ze af. Jullie moeten weggaan." roept Alexis. "Maar we gaan niet weg. We blijven in de kelders." roept Emma. "Wat? Ik hoor jullie niet." schreeuwt Alexis. "We moeten naar beneden. De geïnfecteerde komen anders naar ons toe." zegt Emma tegen Tyler. "Maar..." begint Tyler. "Ren! Ga!" schreeuwt Alexis. "Maar we gaan niet weg." roept Tyler over zijn schouder voordat de deur dichtgaat. Emma heeft Alexis achterlaten. Een geïnfecteerde verschijnt voor de deur en ik deins geschrokken achteruit. Ik struikel de keuken in en pak een broodmes van het aanrecht. Trillend op mijn benen loop ik terug naar de deur en duw de klink naar beneden. De geïnfecteerde stormt naar binnen en ik trap de deur met mijn voet dicht. De geïnfecteerde gromt even en wil me bijten, maar ik pak zijn linkerschouder vast en duw het broodmes door zijn hoofd. "Oké. Dit wordt vies, maar het moet lukken." zeg ik tegen mezelf. Ik kniel neer bij het lichaam en duw het mes in zijn buik. In een snelle beweging trek ik een snee van zijn onderbuik tot zijn kin. De darmen puilen omhoog en rillend pak ik ze vast. Ik leg het mes aan de kant en strijk met de darm over mijn shirt. Geïnfecteerde hebben een ander soort bloed dan wij en als ik hun bloed op me smeer zullen de geïnfecteerde me niet ruiken. Ik strijk over mijn andere arm om vervolgens ook mijn broek, benen en gezicht vies te maken van het bloed. Ik neem geen tijd om het ook bij mijn rug te doen, pak mijn mes van de grond en doe de deur open. Het gegrom, gekreun en gekrijs klinken harder dan daarbinnen. Ik sluit de deur en laat mezelf de horde inlopen. Mijn linkerbeen laat ik slapjes over de grond slepen terwijl ik met mijn rechterbeen normaal loop. Een klikker komt voor me staan en kijkt me onderzoekend aan. Ik hef mijn hoofd als hij heel dichtbij kom en hap naar adem door de stinkende lucht. Een grom rolt over mijn lippen en de klikker strompelt verder. Ik haal diep adem en beweeg me verder door de menigte naar de bakkerij. Alexis roept allerlei dingen vanaf het dak en vele geïnfecteerde staan al rondom de bakkerij. "Alexis!" Mijn stem slaat over. Geschrokken kijkt ze naar me. Ik wenk dat ze naar beneden moet komen, maar ze schud haar hoofd en begint weer te roepen. Klikkers en sprinters lopen me voorbij en grijpen met hun armen naar Alexis die dichter bij de rand is gaan staan. De punten van haar schoenen steken over de rand. "Alexis! Kom naar beneden." roep ik. "Nee." zegt ze en er verschijnen tranen in haar ogen. "Ik ben deze wereld zat. Ik wil naar papa en mama." snikt ze. "Ik mis ze. Ik mis mama. Ik mis papa. Ik wil naar ze toe." Ik schud wild met mijn hoofd. "Je kan me niet tegenhouden. Het is beter als je vlucht met de rest. Dan zijn jullie veiliger dan hier. Pak de auto en ga weg. Alsjeblieft." zeg Alexis. De geïnfecteerde proberen allemaal om vooraan te staan. "Je doet het niet. Je ouders zouden het ook niet willen. Kom naar beneden. Alexis, kom naar beneden." zeg ik. "Zoals je wilt." Alexis spreid haar armen en laat zich naar voren vallen. Haar voeten glijden van de grond en zonder te gillen valt Alexis in de menigte geïnfecteerde. "Nee!" Een hoog gilletje klinkt als de klikkers, sprinters, de geïnfecteerde zich op haar storten. Een kort, hoog gilletje. Dan is het stil. In gedachte zie ik Alexis' haar geest omhoog zweven en zich in de armen van haar ouders drukken. Haar ouders die haar meer omhoog nemen. Verder bij me vandaan. Ik hou mijn hand voor mijn ogen als ik omhoog kijken. Alexis kijkt nog een keer naar me om, glimlacht even, en verdwijnt dan samen met haar ouders achter de wolken en de zon. Ik blijf wachten. Maar waarvoor? Ik zou het zelf ook niet weten. Totdat Alexis' geest terugkeert. Totdat ze uit de menigte stapt en met me mee naar de kelder gaat. Het zal niet gebeuren. Dat weet ik. Ze is dood en bij haar ouders. Dat is wat ze wilde. Dood zijn en bij haar ouders komen. Gegrom brengt me met een klap terug in de werkelijkheid en ik draai me om. Mijn voeten beginnen te bewegen, terug naar de kelder. Het liefst zou ik mijn vieze kleren uit willen doen en douchen. Ik duw de deur open en gooi hem achter me dicht. Mijn hart bonst in mijn hoofd en er branden tranen in mijn ooghoeken. Via de deur laat ik me naar beneden glijden. Dan begin ik te huilen. Grote tranen komen neer op de grond onder me. Alexis. Ze is dood. Alles in mij geeft mezelf de schuld ervan, ook al koos ze er zelf voor. Het doet pijn. Iemand komt vanuit de keuken naar me toe. Ik bedek mijn gezicht en merk amper dat de persoon naast me komt zitten. Vuisten bonken op de deur achter me. "Kom mee." zegt Stagger en hij trekt me overeind. "Kom." Het dringt niet tot me door als ik de kelder instap. "Jesus. Wat heb je gedaan?" vraagt Luke. "Alexis... Ze is dood... Voor mijn ogen viel ze van de bakkerij in de menigte.... Ze wilde naar haar ouders, naar Olivia." Stagger schrikt, maar herstelt zich snel. Ik ga op een van de laagste traptreden zitten. Hij komt naast me zitten. "Het is niet jouw schuld. Als de geïnfecteerde vandaag niet waren gekomen had ze wel een andere manier om zichzelf van het leven te beroven." zegt Travis. "Net zoals Avery had gedaan zeker." zeg ik bot. "Misschien wel. Misschien niet. We komen het nooit te weten." zegt Anna. Daar heeft ze gelijk in. We komen het nooit te weten.