Storm

Hoofdstuk 19

Ik knijp mijn ogen dicht om niet te hoeven zien hoe diegene die mijn kast gaat openen me raar aankijkt en me door mijn hoofd schiet. Ik blijf zo stil mogelijk staan ook al weet ik dat het onnodig is. Ze hebben me al gevonden. Plots schiet er een kogel links van mij door de kastdeur en de muis begint te piepen als een gek. Een beetje licht schijnt door het ronde gaatje en ik wil erdoorheen kijken, maar ik durf niet. Een tweede kogel schiet door de kast en ik krimp , zo ver als mogelijk is, ineen. Er klinkt een knal en ik voel iets in mijn been boren. Ik kan het wel uitschreeuwen van de pijn, maar ik hou me in. Ik druk de palm van mijn been hand op de ronde wond die de kogel heeft gemaakt. "Niemand." zucht de bromstem en er klinken meerder voetstappen die weglopen uit deze kamer. Een opgeluchte zicht verlaat mijn keel, maar ik hou de kastdeuren nog even veilig dicht. Bloed glijdt tussen mijn vingers door en ik begin zachtjes te vloeken. "Allison!" roept iemand. O, Shawn. Wees stil. Maar hij roept mijn naam nog een aantal keer en ik hoor hoe de voetstappen rennend in zijn richting gaan. Ik wurm me uit de kast en ik kijk voorzichtig om de hoek van de deur, de gang in. Hij is leeg en uitgestorven, wat me het vermoeden geeft dat ze al vlakbij Shawn zijn. Half strompelend begin ik zo hard mogelijk te rennen. "Alli-..." hoor ik nog vaagjes voordat het doodstil wordt. Ik houd mijn adem in terwijl ik aankom in de hal. "Ren! Ren, Allison." schreeuwt Shawn plots en ik zie hem boven aan de trap verschijnen. Hij schiet naar beneden en terwijl hij mij vastgrijpt rent hij naar buiten. Achter me hoor ik hoe mannen schreeuwend achter ons aanrennen. Kogels vliegen door de lucht en ik duik ineen terwijl ik door blijf rennen.  Shawn kreunt even en ik zie zijn shirt rood kleuren bij zijn arm. "Sneller." fluister ik en Shawn verhoogt zijn tempo. We duiken achter een vuilnisbak en Shawn kijkt over de rand. "Shit. Het zijn er heel veel." sist hij en hij rent weg. Ik draai me om om hem te volgen als er plots een harde knal klinkt. Wat er vervolgens gebeurd lijkt wel in slow motion te gaan. Shawn valt op zijn knieën en vervolgens languit op de grond. Een grote bloedvlek ontstaat en ik sla mijn hand tegen mijn mond. De mannen lopen om de vuilnisbak heen en gaan voor me staan. Ik steek mijn handen in de lucht en knijp mijn lippen stijf op elkaar om geen stomme dingen te zeggen. Een man begint te lachen en hij loopt naar me toe. "Ga weg! Wat willen jullie?" vraag ik en de man bekijkt de andere leden van zijn groep. "Jouw rugtas met spullen." sist hij dan. Mijn ogen sperren wijd open en ik druk mijn rugtas tegen de vuilnisbak. "Dat nooit." zeg ik en de mond van de man wordt een lange, dunne streep. "Die groepslid van je heeft eten van ons gestolen en medicatiespullen." zegt een andere man met zwart haar. De tatoeage van een skelet in zijn nek maakt me redelijk bang en ik duw mezelf bij de rugzak. Een bruinharige man begint te grijnzen en hij richt zijn shotgun op mij. Ik slik, maar ondanks dat wordt mijn mond kurkdroog. "Niet doen, Charley." sist de man die als eerst sprak en hij duwt hij wapen naar beneden. "Voor deze keer laten we je gaan, maar als één van je groepsleden weer iets van ons steelt dan...." zegt de man en hij drukt even zijn linkerhand die een vuist is tegen de palm van zijn andere hand. Ik knik snel en de man bromt even. Dan wenkt hij zijn groepsleden en ze lopen weg naar waar ze vandaan kwamen. Snel neem ik een sprint naar Shawn en ik zie hem herhalend naar adem happen. Ik kniel neer en draai hem op zijn rug. "Ik haat je als je me nu alleen laat." sis ik als ik het gapende gat in zijn buik zie. Shawn pakt mijn schouders en hij trekt zichzelf overeind, zodat hij zit. "Ik meen het serieus." zeg ik en ik trek hem helemaal overeind. Ik leg mijn arm om zijn middel en hij legt zijn arm over mijn schouders. Zo snel als Shawn kan beginnen we aan de terugtocht naar huis. Als we ongeveer halverwege zijn zakt Shawn in elkaar. "Nee, nee, nee. Ik meende het serieus dat ik je ga haten als je me nu achterlaat." zeg ik en pak zijn hand om hem overeind te trekken. Met de kracht die Shawn in zich heeft komt hij overeind. Hij duwt iets in mijn vrije hand en ik zie doosje met pillen in mijn hand liggen. "Je hebt de antibiotica gevonden." zeg ik verbaasd. Shawn knikt even en hij haalt diep adem. "Nu gaan we naar huis." fluistert hij bijna onhoorbaar. "Ik was al onderweg toen jij plots door je knieën zakte." zeg ik en Shawn grijnst even. Steunend op mij loopt Shawn verder terwijl ik hem help door herhalend links en rechts te zeggen. Zo weet hij wanneer hij welke voet moet neerplaatsen om niet om te vallen. Als we eindelijk thuis zijn zakt Shawn alweer door zijn knieën en zijn ogenleden vallen dicht. "Godver." zeg ik en ik prop het doosje pillen in mijn broekzak. "Hallo? Iemand? We gaan ziekenhuisje spelen, want we hebben nog een gewonden." roep ik naar binnen en al snel rennen Luke en Lucas naar buiten. "Godnondeju." sist Luke en hij legt Shawn over zijn schouders. Met snelle stappen loopt hij naar binnen en Lucas kijkt me bezorgd aan. "Ik ben oké. Echt waar." zeg ik. Lucas leidt me naar binnen en ik ga langzaam zitten op de bank. "Ik heb verband en antibiotica." zeg ik en ik gooi mijn rugzak en het doosje pillen naar Lucas. Hij vangt ze beide keurig op en rent naar de keuken. Brooke komt naast me zitten en hij kijkt naar mijn nagels die een zwart randje hebben. 'Wat is er gebeurd?' gebaart Brooke met zijn handen. Ik adem diep in en begin te vertellen. Brooke onderbreekt me niet met gebaren of iets dergelijks in die richting. "Allison! Je moet ons helpen!" roept Avery plots en ik snel naar de keuken waar Shawn en Haley naast elkaar op de keukentafel liggen. Shawn bloedt hevig en ik pak zijn shirt die op de grond ligt. Met een snelle ruk trek ik het shirt in tweeën en ik rol één helft op. Die knop ik om het lichaam van Shawn heen, op de wond. We moeten wel een nieuw shirt voor hem vinden. Hopelijk werkt dit wel, want anders was het redelijk zonde van zijn shirt.