Storm

Hoofdstuk 79

Song: Oats In The Water - Ben Howard
----------------------------------------------------

"Z-Z-Ze hebben ons achtergelaten. Ze hebben ons hier verdomme achtergelaten." moppert Luke en hij balt zijn vuisten. Mijn knieën knikken en ik val om. Voor even dacht ik dat we bevrijd werden en in veiligheid werden gebracht. Die gedachten was maar voor even. Alle blijdschap is in een klap van de kaart vervaagt en maakt plaats voor nog meer angst. Als ze ons nu niet ophalen wanneer dan wel. Komen ze ooit nog terug? Omdat ze dit gebied al gezien hebben zal die kans klein zijn. Komen ze ons ooit helpen of zullen we langzaam sterven. Bij die gedachte alleen al stromen de tranen over mijn wangen. Het is niet eerlijk. Dit is zo niet eerlijk. Zij zijn zo veilig als maar kan en wij zitten hier. Als we hier uitkomen is het eerste wat ik doe in dat land boze blikken wisselen. Woedende blikken. Chan's armen die eerst nog wilde liepen te zwaaien hangen nu slap naast zijn lichaam. "Hoe kunnen ze dit doen?" vraagt Tyler verbaasd, geschokt. Er klinkt luid gegrom. Met een ruk draai ik me om. Ons geschreeuw heeft geïnfecteerde aangelokt. En niet zo'n beetje ook. Ik deins struikelend achteruit. "Anna! Haal Stagger daar weg!" roep ik angstig. Luke snelt naar haar toe en gooit Stagger weer over zijn schouder. Matthew pakt Tyler vast en ze rennen, of beter gezegd snelwandelen, weg van de horde. Luke komt bij me staan en Anna aan de andere kant. "Ga! Jongens!" roept Ryan en hij schiet een klikker neer. Anna pakt mijn arm vast en trekt me mee. Luke rent achter me aan. Chan rent voor ons met daarvoor Tyler en Matthew. "Ryan!" roept Tyler en hij kijkt even achter zich. Ryan schiet nog een paar keer en begint dan ook te rennen. Al snel is hij bij ons. Een stekende pijn voel ik in mijn voet en ik val voorover. "Allison!" roept Anna. Ze rent terug naar me en helpt me overeind. "Mijn voet." kerm ik zachtjes. "Steun op mij." zegt Anna. Ze slaat haar hand rondom mijn middel en ik leg mijn arm over haar schouders. De horde komt steeds dichter bij ons in de buurt. "Kom op, All." roept Luke. Ik probeer te rennen, maar het wordt meer een soort van hinkelen. Mijn voet doet zoveel pijn. Opeens, het gerommel klinkt weer. De helikopter verschijnt als een zwart puntje terug aan de horizon. "De helikopter." roept Chan. "Ik zie hem." zeg ik. Hij komt steeds meer in de buurt. Het enige wat ik kan denken is: Hij is terug. De helikopter is terug en hij komt ons helpen. De helikopter vliegt tot vlak boven ons. Ik leg mijn hoofd in mijn nek terwijl ik af en toe voor me uit kijk om te zien of er geen gevaar dreigt.  De schuifdeur gaat open en er verschijnt een gestalte. Ryan en Tyler draaien zich om en beginnen op de geïnfecteerde te schieten. De helikopter vliegt richting de boerderij en blijft daar hangen. Ryan en Matthew stoppen met rennen en Chan rent naast Tyler verder. "Rennen jullie maar door. We komen zo." drukt Matthew op ons hart. Hij richt zijn wapens op de wezens achter ons en begint te schieten. Ik geef hem een dankbare blik voordat ik hem voorbij ren. Ryan komt naast Matthew staan en begint ook te schieten. "Hierheen!" roept de gestalte vanuit de helikopter. Hij gooit een ladder vanuit de opening naar beneden tot vlak boven de grond. Buiten adem komen we aan bij de boerderij. Mijn ogen schieten automatisch naar het lichaam bij de opening. Helemaal opgevreten tot binnenin. Als Stagger bij bewustzijn was had hij geschreeuwd om zijn broer. Maar Stagger is niet wakker. Bij het hek ligt een tweede lichaam die bijna helemaal opgegeten is. Breno. De smeerlap die me heeft betast. Ik heb totaal geen medelijden met hem en rouw totaal niet om zijn dood. "Ga jij maar eerst, Luke." zegt Anna. Luke pakt met een hand de ladder vast terwijl hij met de andere hand Stagger vasthoudt. Stapje voor stapje verplaatst hij zich omhoog. Zijn hand gaat steeds via de zijkant van de ladder omhoog. Luke laat de ladder voor geen seconde los. Ik heb het mis. Zijn hand glijdt van de ladder en Luke schreeuwt even. "Luke!" schreeuw ik bang. Stagger glijdt van zijn schouder. Halverwege de ladder krijgt Luke controle en hij pakt de ladder snel vast terwijl hij met zijn andere hand Stagger's  pols grijpt. Mijn hart bonst in mijn keel en ik kijk tientallen keren achter me om te zien of Matthew en Ryan de horde onder controle hebben. Luke begint weer te klimmen. Een opgeluchte zucht komt uit mijn mond wanneer de gestalte Stagger overneemt en Luke naar binnen trekt. Anna pakt de ladder vast en begint ook aan de tocht naar boven. Als zij halverwege is begin ik te klimmen, daarna Tyler en daarna Chan. De twee armen van de gestalte pakken Anna onder haar oksels vast en trekken haar naar binnen. "Ryan! Matthew!" roept Tyler. De jongens horen het niet. Ze blijven schieten. Ik word binnengehaald door een jongeman met een baardje, twee bruine ogen en blond haar. Hij geeft me een zetje richting een vrouw die me snel opvangt. Ze pakt mijn linkerarm vast en voelt met haar vingertoppen eraan. "Wat doet u?" vraag ik. "Kijken of je niet gebeten bent." zegt ze snel en ze pakt mijn andere arm vast. "Ik ben niet gebeten. Echt waar." zeg ik. Tyler wordt binnengehaald en de vrouw helpt hem naar de andere kant van de helikopter waar hij met zijn rug tegen de muur gaat zitten. Plots klinkt er een hoop geschreeuw. Ik kruip op handen en knieën naar de opening. Ryan is gepakt. Zeven geïnfecteerde storten zich op hem en nemen genoeg met zijn vlees. Matthew knijpt zijn lippen stijf op elkaar en hij zegt wat. Dan schiet hij. Niet op de geïnfecteerde, maar op Ryan. Hij heeft hem uit zijn lijden verlost. Dan kijkt hij naar ons. Ik zie de pijn in zijn ogen staan. "Ik ben al gebeten. Voordat je me vond, All. Ik dank jullie voor wat jullie allemaal voor me hebben gedaan. Tot ooit." roept Matthew. Ik pak me vast aan een stok naast de opening om niet voorover, uit de helikopter, te vallen. Chan wordt binnengehaald en hij draait zich meteen naar Matthew die de loop van zijn wapen tegen de zijkant van zijn hoofd zet. "Bedankt voor alles." Ik wil nog wat zeggen. Smeken dat hij niet moet schieten. Dat we hem kunnen helpen, maar hij haalt de trekker al over. Een harde knal klinkt tot hier en mijn ogen vullen zich met tranen. Matthew valt om, bovenop Ryan en een nieuwe groep geïnfecteerde stort zich op hem. De jongeman trekt de ladder naar binnen. "Go, go, go!" zegt hij tegen de piloot terwijl hij de schuifdeur dichtdoet. Ik laat mezelf langzaam zitten. We zijn weer mensen kwijt geraakt. Alweer zijn er mensen gestorven.