Storm

Hoofdstuk 52

We are not given a good life or a bad life.
We are given a life.
It's up to us to make it good or bad.
You were born to be real.
Not to be perfect.

Anna rent me voorbij terwijl ze een klikker neersteekt. Travis schiet met een shotgun en Stagger rent met een handpistool en een mesje over het veld. Ik hoor Luke roepen vanuit de tent dat ik naar binnen moet, maar ik negeer zijn woorden. Michael slaat er met een stuk hout op los terwijl de geïnfecteerde krijsend en grommend in zijn richting komen. "Pap!" roept Brace. "Pap!" Brace wil naar Michael rennen, maar ik pak zijn arm vast. "Laat me verdomme gaan." zegt hij en hij houdt zijn wapen tegen de onderkant van mijn kin. Snel laat ik Brace los en hij rent naar Michael terwijl hij geïnfecteerde neerschiet. Beduusd van wat hij net deed kijk ik naar hem. Deed hij dat echt? Wilde hij me echt doodschieten om zijn vader te helpen? Ik zie Brace de hand van Michael vastgrijpen en hij wil hem meetrekken. Niet wetend dat er een sprinter achter Michael staat en zijn armen om de man heenslaat. De tanden boren in het vlees van Michael en ik deins achteruit, struikel over iets en val op de grond. "Pap! Nee!" Brace probeert schreeuwend zijn vader nog mee te trekken, maar de sprinter is te sterk en heeft Michael al op de grond getrokken. Meer geïnfecteerde storten zich op Brace's vader. Het geschreeuw is vreselijk en ondanks dat ik Michael net kende.. Ik vind het vreselijk om zijn geschreeuw in deze situatie te horen. Ik druk mijn handen tegen mijn oren. Stagger komt voor me staan en kijkt met grote ogen naar Michael. Vervolgens richt hij zijn vuurwapen. "Nee! Alsjeblieft!" smeekt Brace, maar Stagger schiet al. Meteen stopt Michael met schreeuwen en grote stukken vlees worden van zijn lichaam getrokken. Brace schreeuwt het uit en valt op zijn knieën. Sommige geïnfecteerde kijken verbaasd op en komen strompelend in Brace's richting. Ik ontwijk uit mijn gedachte en ren naar Brace toe om hem overeind te trekken en mee te nemen naar de tenten. "Laat me los!" brult Brace en hij geeft me een klap in mijn gezicht. Ik blijf zijn arm vasthouden en duw hem een tent in. Mijn wang gloeit, maar op dit moment maakt het me niks uit. "Gaat het?" vraagt Travis en hij schiet op de geïnfecteerde. Anna rent met een mes over het veld terwijl ze het scherpe voorwerp in de hoofden steekt van klikkers, sprinters en geïnfecteerde. "Het gaat wel." zeg ik en ik pak een vuurwapen aan van Travis. Meteen begin ik met schieten.  

Na een eeuwigheid liggen er tientallen lijken op de grond. Het is een grote puinhoop en alles ligt overhoop. Er zitten minuscule bloeddruppels en hele grote op mijn lichaam verspreid. Anna en Travis zijn al bezig om de lijken op een hoop te leggen. Stagger trekt Michael's lichaam naar de rand van het bos waar ook Avery's lichaam nog steeds ligt. Ik help hem en even later liggen Avery en Michael naast elkaar. Romantisch, denk ik, maar ik hou mijn lippen stijf op elkaar om die woorden niet hardop uit te spreken. Stagger loopt snel weg om met de andere lijken te helpen en ik blijf alleen achter. Plots voel ik twee zachte lippen op mijn wang en twee armen worden om mijn middel geslagen. Ik kijk geschrokken achter me en zie Luke staan. "Het is misschien gemeen om te zeggen, maar ze liggen er wel romantisch bij." zegt hij en ik grinnik. "Jij zegt wat ik denk." "Ik ben gedachtelezer." zegt Luke. "Ja, tuurlijk. Geloof je het zelf, vieze doos." zeg ik. "Je bent wel vies. Het was een groot slachtveld." zegt Luke en hij veegt een bloeddruppel weg die over mijn arm glijdt. "Hoe zou dat nou komen?" vraag ik sarcastisch. "Hmm. Ik heb geen idee." zegt Luke en ik druk op zijn neus. "Dan heb je ook geen hersenen." "Een en al zaagsel hierboven." "Houtzaagsel." "Nee. Papier." zegt Luke. "Dat je dat weet. Voor iemand met zaagsel is het best knap dat je weet dat het papierzaagsel is dat je in bovenkamer hebt." zeg ik en ik wurm me los uit Luke's greep. Brace komt aanlopen en ik pak Luke's hand. "Laat hem maar even." fluister ik in zijn oor en ik trek Luke mee naar het water. Achter me hoor ik Brace snikken en een verdrietig gevoel propt op in mijn buik.

Oké. Applausje voor mij. Ik wilde zelf een eigen liedje hebben voor het stuk dat Allison gaat zingen voor Stagger. Daarom..... *tromgeroffel* Heb ik zelf een liedje gemaakt in het Engels. Ik heb zowel de tekst als de artiest zelf bedacht. Memories van Flora:

The dreams you left behind are the memories of your life.
You forget them but I take them with me.
Every day when you left one more, I pick them up.
Like they are mine.

You try to forget the stupid things you did, but I want to hold them in my head.
For the thousandth time you told me that I had to let them go
but I don't want that.
After you let me behind I want to remember you.
The things you did and the things you thought.

The dreams you left behind are the memories of your life.
You forget them but I take them with me.
Every day when you left one more, I pick them up.
Like they are mine.

You were the past of my life.
My life that was beautiful with you in the middle.
But the love was over.
As if nothing had happened between us you left me.
And my heart... My heart broke into ten thousand pieces.

The dreams you left behind are the memories of your life.
You forget them but I take them with me.
Every day when you left one more, I pick them up.
Like they are mine.

I don't want to hate you.
I still love you even if you do not love me.
The memories kept me alive after you ruined my life.
My life where you stood in the middle.

The dreams you left behind are the memories of your life.
You forget them but I take them with me.
Every day when you left one more, I pick them up.
Like they are mine.

The dreams you left behind are the memories of your life.
You forget them but I take them with me.
Every day when you left one more, I pick them up.
Like they are mine.

Wat vinden jullie ervan?? Laat me het weten in de reacties. :) Byee