Storm

Hoofdstuk 46

Lees het vorige hoofdstuk (Het einde), want toen ik het publiceerde ging er iets niet helemaal goed en gebruikte hij een oude versie. Het einde is aangepast en het is handig om dat einde ook even te lezen voordat je aan dit hoofdstuk begint. Ik heb trouwens de 1000 lezers behaald en sta nu plaats 56 in Fantasie. Bedankt iedereen. Nu ga ik niks meer schrijven aan jullie en laat ik jullie lezen.

Don't be afraid to be who you are
Just dream out and shout and follow the stars
Forget about the past that it's over
-Shawn Mendes, Believe

"Hij was bijna dood door Travis." zeg ik tot slot. "Waarom zou iedereen dat mogen weten? Het is toch naar. Als ik hem was zou ik het niet willen. Ik zou vreselijk boos worden op Travis." zegt Luke. Ik knik begrijpend. "Maar begin er bij Travis nu niet over. Het is een tijd geleden." zeg ik. Luke knikt. "Ik ga er niet over beginnen. Het blijft gewoon tussen die twee. Klaar." zegt hij en ik glimlach. Gevolgd door Luke loop ik de tent uit. Anna zit nog steeds op de boomstam. Travis staat bij een boom zijn behoefte te doen. Stagger en Brooke proberen een vis uit het water te krijgen en water spettert alle kanten op. Luke slaat een arm vanaf mijn linkerkant over mijn schouders en drukt me tegen hem aan. Ik sla mijn rechterarm om zijn middel. "Ik wil hier weg. Waarom komen die mensen uit andere landen nou verdomme ons niet gewoon helpen." zeg ik. "Het zijn angsthazen. Ze durven niet, omdat ze bang zijn een geïnfecteerde aan boord te krijgen." zegt Luke. Die zin heb ik eerder gehoord, maar wie het zei weet ik niet meer. "Stagger is nog zo jong om deze hel mee te maken." zeg ik zachtjes. "We kunnen er niks aan veranderen. Ze halen ons niet op, dus we blijven hier." zegt Luke en hij streelt door mijn blonde haar. "Of we moeten doodgaan." zegt hij er zachter achteraan. "Ik ga niet dood. Niet voordat ik weet dat iedereen veilig is om wie ik geef." zeg ik. "Ik heb hem!" klinkt plots Stagger's blije stem. Hij houdt een spartelende vis in zijn handen. Brooke pakt een steen en slaat ermee op de kop van de vis. "Ik denk dat we avondeten hebben." zegt Luke. "Dat hadden we al. Twee beesten." zeg ik. "Dat vlees is vast niet meer lekker. Het ligt hier ook gewoon in de zon." zeg Luke en hij laat me los. "Dat is ook zo." zeg ik en laat mijn vinger over zijn wang glijden. "Ik wil hier weg." zeg ik. Hij slaat zijn ogen even neer om vervolgens me recht aan te kijken. Hij trekt me tegen zich aan en drukt een kus op mijn voorhoofd.

"Vince! Geef terug!" roept Lucas en hij rent zijn oudere broer achterna op het vliegveld. Vince houdt plagend Lucas' telefoon in de lucht. "Pak hem dan broertje. Als je niet snel bent gaat hij mee naar Nederland." roept Vince. "Dat is niet eerlijk. Geef terug!" schreeuwt Lucas. Ik neem een sprint en spring op Vince zijn rug. "Wowow. Snelle haas." zegt Vince verbaasd en hij duwt Lucas' telefoon in mijn hand. Meteen glijd ik van Vince' rug af en geef de telefoon terug aan Lucas. "Thanks, All." zegt hij en hij drukt een zoen op mijn wang. Jeff en Cadence komen lachend aanlopen en ze nemen hun oudste zoon in een stevige knuffel. "Veel plezier in Nederland en tot ooit." zegt Cadence en ze haalt haar neus op. "Het komt wel goed hoor, mam." zegt Vince en hij drukt een zoen op Cadence's wang.

Vince is veilig. Al sinds het begon is hij veilig. Eigenlijk is hij de oudere versie van Lucas. Vince en Lucas leken namelijk als twee druppels water op elkaar alleen Vince had een beginnende baard. Als ik Vince ooit nog zie durf ik ongetwijfeld niet te vertellen dat zijn beide ouders en broertje dood zijn. Twee zijn er bijna voor mijn ogen gestorven en de derde pleegde zelfmoord. Net zoals Avery heeft gedaan. Ik slik mijn tranen in en kijk naar de vis die van het vuur wordt gehaald. De avond is alweer gevallen. Lucas, Cadence, Jeff, mijn moeder, mijn broertje of zusje, Chloë, Shawn, Avery, Louis, Haley, Charley, John en misschien Nerissa staan aan de hemel als een prachtig stralende ster. Natuurlijk ook heel veel andere mensen, maar die ken ik allemaal niet. Misschien is mijn vader ook dood, maar ik heb dat niet gezien. Ik blijf denken dat hij nog leeft en ergens rondloopt, op zoek naar mij. "Mag ik de buik?" vraagt Stagger. Brooke snijdt met een scherpe steen een groot stuk van de buik en geeft hem aan de 12- jarige jongen. Anna krijgt de staart, Luke de rug, ik de nek en Brooke peuzelt vlees van de kop. Travis ligt met zijn dronken kop in een tent te slapen. Ik heb Stagger zachtjes tegen Travis horen vloeken en schelden deze middag, maar ik ben de tent voorbij gelopen en gedaan alsof ik niks hoorde. Even later kwam Stagger met een chagrijnig gezicht de tent uit en stapte snel het bos in om met zichzelf een discussie aan te gaan. Ik heb hem alleen gelaten voor een tijdje, maar ben uiteindelijk met hem gaan praten over de keer dat het fout ging met Travis een tijd geleden. Hij vertelde me veel over zijn ouders en hoe Travis vroeger was en veranderde. Het was sneu om aan te horen. Op zo'n jonge leeftijd heeft hij al zo veel meegemaakt, dat ik hem geen ongelijk geef als hij jaloers is op mijn kindertijd. Iedereen lijkt te genieten van de vis. Zelfs Stagger is even vergeten hoe dronken zijn broer is. Ik trek het velletje van de nek en neem een hap. De vis smaakt wel oké. Een brommend geluid klinkt vanuit de tent en Stagger kijkt verbaasd op. "Er wordt er één wakker. Hoera hoera. Dat kun je wel zien dat is hij." zingt Luke en hij wijst naar Travis die uit de tent komt. "Dat vinden wij alle zo prettig ja, ja en daarom zingen wij blij. Hij is wakker, hoera hoera. Hij is wakker, hoera hoera. Hij is wakker, hoera hoera." zing ik met Luke mee. Travis kijkt ons een beetje boos aan. "Er is er nog niet helemaal wakker. Er is er een nog niet helemaal wakker. Neeneeneeneeneenee." zingt Anna en we beginnen allemaal te lachen. Travis loopt hoofdschuddend naar het water. "Jullie sporen niet!" roept hij. "We zijn ook geen trein, dus we kunnen niet sporen." zegt Luke. "Sinds wanneer..... Ach, laat ook maar." zegt Travis en hij laat zichzelf op de grond vallen.