Storm

Hoofdstuk 61

"Welke kant wil je opgaan?" vraagt Luke en hij wijst naar de drie paadjes voor ons. Ik haal mijn schouders op. "Het boeit me niet zo veel. Kies jij maar." zeg ik. Luke kijkt me even bezorgd aan, maar loopt dan het linkerpad in. "Je bent stil." zegt hij. Zwijgend stap ik over een arm heen. Met een ruk draait Luke zich om en hij grijpt mijn armen vast. Geschrokken kijk ik op van een blaadje op de grond. Zijn ogen boren in de mijne en de haartjes op mijn arm komen overeind te staan. "Wat is er toch met je? Zo ken ik je niet." Luke's greep verslapt een beetje en dat geeft mij de kans om me los te rukken en Luke voorbij te lopen. "All. Wat is er?" Achter me komt Luke in beweging en ik versnel mijn pas. "Komt dit door Brooke? Olivia?" "Het komt door iedereen die dood is op dit moment. Lucas, Haley, Avery, Brooke en de andere." De woorden klinken gemener dan ze bedoeld waren. Ik zeg geen sorry, kijk Luke niet aan, maar loop gewoon verder. Dat Lucas dood is was al vreselijk, maar nu het blijft oplopen wordt het zwaar voor mij. Te zwaar. "Ik snap hoe je je voelt." Luke rent een stukje en loopt dan op hetzelfde tempo als ik naast me. "Ik weet niet of ik het aankan als er nog iemand dood gaat." zeg ik en ik sla mijn ogen neer. "Je wilt dood?" vraagt Luke verbaasd. Ik pers mijn lippen stijf op elkaar en Luke gaat met zijn hand door zijn haar. "Je wilt dood! Allison, denk aan mij. Als jij dood bent heb ik niemand om voor te vechten. Heb ik geen reden om in leven te blijven." Voorzichtig kijk ik, onmerkbaar, naar Luke die naar de grond kijkt. "Als jij dood bent, dood gaat, wil ik dat ook." "Dat moet je niet doen. Als ik er niet ben moet jij juist blijven vechten." zeg ik. "Waarvoor? Voor wie? Hoe zal mijn toekomst eruit zien als ik deze mensen nog maar net ken en ik moet close met ze worden? Ik wil dat niet. Het zijn aardige mensen, daar niet van. Ik hoef alleen niet close met ze te worden. Ik wil mijn overlevingstechnieken niet aan ze vertellen als ik ze zelf moet gebruiken om mezelf te redden en hun te laten sterven. Snap dat alsjeblieft." Er ontstaat een brok in mijn keel. Ik kan Luke niet achterlaten. Of hij sterft samen met mij of we blijven samen vechten. We blijven hoe dan ook samen. Ik voel hoe Luke's hand de mijne pakt en ik laat mijn vingers door de zijne glijden. Er ontstaat een soort ritssluiting van vingers. De brok wordt groter en er komen tranen. "Ik begrijp je." zeg ik met hese stem. Luke zet me tot stilstand en ik draai mijn hoofd langzaam in zijn richting. "Kom hier." zegt hij en ik laat zijn hand los. Luke trekt me in een omhelzing. Zijn armen om me heen. Mijn armen hangen slap naast mijn zijden. "Ik hou van je." fluistert Luke in mijn oor en dat zorgt ervoor dat de tranen over mijn wangen glijden. Zonder een geluid te maken veeg ik ze weg en Luke laat me los. Ook bij Luke staan er tranen in zijn ogen. "Kijk ons nou. Stelletjes emotionele ezels dat we zijn." Ik grinnik en er verschijnt bij Luke een glimlach. "Je lacht weer. Dat is fijn om te zien." zegt hij en hij strijkt een blonde pluk haar achter mijn oor. "Zullen we dan nu maar boodschappen gaan doen?" zeg ik en ik steek mijn tong uit. "Goed hoor, emotionele ezel." zegt Luke en hij lachend verder.

"Nog iets gevangen?" vraagt Emma. We laten onze magere buit zien en ze zucht. "Het was rustig in het bos. Dit zijn zo'n beetje de enige dieren die we zagen." zegt Luke en hij geeft de twee konijnen. "Het moet maar." zegt Brace. "Het begint al donker te worden. We kunnen nu niemand op pad sturen." zegt Travis. Ryan knikt. "Dat is te gevaarlijk. We moeten het hier mee doen." Ik laat me via de balie naar beneden glijden en trek mijn knieën op. "We hebben tenminste eten. Niet klagen alsjeblieft." zegt Stagger. Emma rolt met haar ogen en met haar mes hakt ze de kop van de konijnen eraf. Ik ril even. Stagger komt naast me op de grond zitten. "Jij en Luke bleven lang weg." zegt hij. "Was je ongerust?" vraag ik. "Een klein beetje." zegt Stagger eerlijk. Plots kleuren zijn oogballen melkwit, verschijnt er bloed rondom zijn mond, komen er scheuren in zijn wangen en maakt hij een grommend geluid. Gillend kruip ik achteruit en tast naar mijn wapen. Hij is weg. Ik kijk naar de rest, maar ook zij zijn veranderd. Ze lopen, of beter gezegd strompelen, naar mij toe en ik kruip weg. Mijn hart bonst in mijn keel en de hoek van de kamer komt in zicht. Stagger is dichter bij mij dan alle anderen. Ik zit in de val. Mijn rug is tegen de muur gedrukt en Stagger is bij me neergeknield. Dit is het dan. Dit wordt mijn einde. Gebeten worden door Stagger en aan stukken worden getrokken door de rest. "Allison? Allison! Gaat het?" Ik knipper met mijn ogen. Stagger is normaal. Hij is niet veranderd en dat geldt ook voor de anderen. Ze kijken me verbaasd aan. Luke rent naar me toe. Mijn onderlip begint te trillen en alles ontspant in me. "J-j-jullie.." Mijn handen trillen en Luke drukt me tegen zich aan. "S-stagger. I-i-iedereen was veranderd in een geïnfecteerde." "Ze draait door." zegt Emma. "Ik wil niet gemeen zijn, maar als dit herhaalt krijgen wij problemen. Ze lokt met haar gegil echte geïnfecteerde aan." zegt Brace. "Je wilt haar doden?" vraagt Luke geschokt en ik kijk hem bang aan. Stagger komt dicht tegen me aan zitten en hij slaat een arm over mijn schouders. "Het is het beste voor de groep." zegt Emma. "Nee! Het is het beste voor jullie. Ze kan hier niks aan doen. Dit doet Amerika haar aan. De geïnfecteerde." zegt Luke en Travis slaat zijn armen over elkaar. "Ze kan er inderdaad niks aan doen. En als ze er niks aan kan doen laat ik haar niet doodgaan." zegt Travis en hij loopt naar ons toe. "Jullie zijn in de minderheid." zegt Tyler. "Willen jullie haar allemaal dood?" vraagt Stagger. "Het is voor onze veiligheid!" zegt Emma boos. "Moordenaars. Vuile moordenaars." schreeuwt Stagger en hij wil naar ze toe lopen, maar Travis pakt hem vast. "Niet doen." sist hij. "Ze willen Allison vermoorden. Dringt dat niet tot je door?" Woest kijkt Stagger naar Travis. "Jullie moeten weg." zegt Luke. "Wat! Wij moeten ook overleven." zegt Ryan. "Wij waren eerder op deze plek. Jullie moeten weg!" zegt Travis. "Het is voor jullie veiligheid." zegt Stagger alsof hij Emma is, maar hij zegt het op een toon alsof ze een heks is. "Oppassen jij, onderkruipsel." zegt Emma. "Kom dan!" Stagger rukt zich los uit Travis zijn greep. "Stop!" Ik klink niet hard genoeg. Er is een te grote discussie gaande en met mijn stem kom ik er niet boven uit. "Als jullie veilig willen zijn gaan jullie toch lekker weg." zegt Travis. "Prima, maar wij nemen het voedsel want we zijn met meer mensen." zegt Brace. "Nooit. Je zorgt maar voor je eigen eten." zegt Stagger. Ik moet iets doen. Ze moeten stoppen. Hun geruzie trekt ook geïnfecteerde aan. Ik kom traag overeind. "Jongens, stop!" Alle gezichten keren naar mij. "Stop hiermee."