Storm

Hoofdstuk 57

"Wanneer komen Brooke, Brace en Tyler terug, denk je?" vraagt Emma en ze pakt een handdoek om het zweet weg te vegen. "Snel. Ze komen alle drie terug." zeg ik en ik vang de handdoek die Luke naar me gooit. Het drietal is aan het jagen en aan het kijken voor meer spullen. De deur van het motel klapt open en Travis stapt naar binnen. Geschrokken kijkt iedereen naar hem. "Wat is er?" vraagt Olivia. "Niks. Mag ik niet gewoon binnenkomen?" vraagt Travis grijnzend en Olivia haalt opgelucht adem. Ze dompelt een handdoek onder in water. "Mam. Waar is mijn mes?" vraagt Alexis en ze zet haar handen in haar zij. "O. Volgens mij ligt die nog in het waterhuisje. Die had ik meegenomen toen ik water ging halen." zegt Olivia. Alexis zucht. "Ik ga hem wel halen. Blijf jij maar binnen, Alexis." zegt Olivia en ze loopt naar buiten terwijl ze de natte handdoek aan Emma geeft. "Kan ik ergens mee helpen?" vraag ik en ik kijk even door het raam naar Matthew en Ryan die over de auto's heen en weer lopen. "Niet hier. Misschien kan je op de uitkijk." zegt Emma en ze knikt naar Ryan en Matthew. Ik knik en loop naar buiten. De hitte brandt gelijk op mijn huid en ik spring op een auto. "Is er iets?" vraagt Matthew. "Nee hoor. Ik kom alleen helpen." zeg ik vastbesloten. "Prima." gromt Ryan en hij bijt op zijn onderlip. "Ochtendhumeur." fluistert Matthew in mijn oor als hij voorbij loopt. "Middaghumeur bedoel je. De zon staat hoog aan de hemel." zeg ik en Ryan kijkt me verbaasd aan. "Hoe kom je opeens op middaghumeur?" vraagt hij en ik grinnik. "Laat het." zegt Matthew. Ryan rolt met zijn ogen en Matthew stoot mij grijnzend aan met zijn elleboog. "Is hier nog veel gebeurd?" vraag ik aan Ryan. Een ijselijke gil klinkt door de straten en geschrokken draai ik me om. "Dat klonk bij het waterhuisje vandaan." zegt Ryan en hij springt van de auto. Snel rent hij weg. Twijfelend blijf ik even op de auto's staan, maar ren dan achter hem aan. Als ik de hoek om ga pak ik mijn mes en steek hem in het hoofd van een klikker. "De schutting in de achtertuin is gebroken." zegt Ryan en hij wurmt zich door de deuropening. "Shit." sis ik en ik beuk de deur open. Zonder op de rommel en de spinnenwebben te letten ren ik naar de achtertuin waar vijf geïnfecteerde staan. Een geïnfecteerde kruipt met slechts een bovenlichaam over de grond. Olivia heeft zich tegen de muur in de hoek van de achtertuin gedrukt en ze trapt met haar linkervoet tegen een klikker. Ik trek hem bij haar vandaan en duw zijn hoofd tegen de schutting. De schedel breekt en bloed stroomt in grote hoeveelheden uit de scheur in zijn hoofd. "Allison!" roept Ryan en hij sluit zijn handen om de nek van een geïnfecteerde. Ik steek mijn mes door het hoofd en het lichaam valt op de grond. Een hardere gil klinkt en ik draai me geschrokken naar Olivia die in gevecht is met een sprinter. Hij duwt haar armen aan de kant en zet zijn tanden in haar nek. Olivia's gegil wordt zachter, maar hysterischer. Ryan rent me voorbij en trekt de sprinter weg waardoor er een stuk vlees uit Olivia's nek wordt getrokken. Via de schutting zakt ze naar beneden. Ik kniel snel bij neer en trek mijn hemd uit. Ik knoop de stof om haar nek en help haar snel omhoog. "Wat ben je van plan? Ze is gebeten." zegt Ryan en hij kijkt me verbaasd aan. "We kunnen de wond ontsmetten en dichtnaaien. Misschien helpt het. We moeten het gewoon proberen." zeg ik en ik sleep Olivia naar de deur. Ryan vermoordt de laatste geïnfecteerde in de achtertuin en schuift een grote container voor de opening. Dan rent hij naar mij toe en gooit Olivia over zijn schouder. Verbaasd blijf ik staan, maar ren dan achter Ryan aan naar buiten. Ik haal hem in. "Zorg dat alles alvast klaarstaat." zegt Ryan en ik knik waarna ik mijn tempo versnel. Bezweet kom ik aan bij het motel en gooi de deur open. Geschrokken ogen kijken me aan en ik schuif de balie naar het midden van de kamer. "Geef me een laken en de rugzak met spullen die Luke en ik vonden." beveel ik en Emma gooit me een laken toe die ik over de balie leg. Luke geeft me de rugzak en pakt mijn schouders vast. "Wat is er aan de hand?" vraagt hij. Op dat moment slaat de deur opnieuw open. "Mam!" gilt Alexis en Emma pakt haar vast. Ryan legt Olivia op de balie en haalt mijn hemd van haar nek. Bloed glijdt over de tafel en het witte laken is nu niet meer alleen wit. "Water. Geef me water." zegt Ryan en hij rukt een fles water uit Travis' handen. Ik pak hem over en giet het, zover dat lukt, in de wond. Het bloed wordt een dunner goedje. Ryan pakt de naald en draad uit de rugzak. "Denk je dat het je lukt?" vraag ik en Ryan knikt. Met bange ogen kijkt Olivia me aan. "Knijp maar in mijn hand als het pijn doet." zeg ik en ik steek mijn hand uit. Met het beetje kracht dat ze nog heeft pakt ze mijn hand vast. Ryan prutst het draadje door de oog van de naald en knoopt hem vast. "Oké. Ik ga het nu doen." zegt hij en hij steekt de naald door Olivia's huid. Ze kermt even. "Je kunt het. Echt waar." zeg ik en ik strijk door haar haar. Alexis heeft zich tegen Emma aangedrukt. De deur wordt voor de derde keer opengegooid. Tyler staat in de opening. "We hebben een heel groot probleem." zegt hij en zijn ogen schieten wijd open bij het zien van Olivia. "Is er iets met Brace?" vraagt Emma bezorgd. "Nee. Met Brooke." zegt Tyler en ik kijk bang naar Luke. "We gaan met je mee." zegt hij tegen Tyler. Emma geeft me mijn shirt die onder het bloed zit en ik trek hem twijfelend aan. Ik zie Alexis op haar lip bijten. Emma pakt Oliva's hand van me over en samen met Tyler en Luke ren ik naar buiten. "We moeten ver het bos in." zegt Tyler en hij springt over een auto. "We gaan met je mee. Ik wil weten wat er is." zeg ik. "Misschien wil je dat liever niet weten als je veel om hem geeft." zegt Tyler. Ik frons mijn wenkbrauwen, maar blijf hem volgen.

"Brace!?" roept Tyler en hij stopt met rennen. Bezweet komen Luke en ik ook tot stilstand. Het bloed van Olivia is al bijna opgedroogd. "Hier! Pas op waar je loopt. Misschien zijn er wel meer." hoor ik Brace zeggen en stap voor stap lopen we naar de plek waar zijn stem vandaan kwam. Brace staat bij een kuil die eruit ziet alsof hij met de hand is gemaakt. "Bereid je voor op iets gruwelijks." zegt Tyler en hij stapt naar de kuil toe terwijl hij naar ons blijft kijken. Ik slik even en pak Luke's hand vast. Hij knijpt me zachtjes in mijn hand en loopt voorzichtig naar de kuil. Ik blijf achter hem lopen. Als Luke in de kuil kijkt kan ik nog niet zien wat er in zit. Luke's gezicht wordt lijkbleek en hij draait zich naar mij toe. "Je wil dit niet zien. Geloof me. Je wilt dit niet zien." zegt hij en hij pakt me stevig vast. "Ik wil weten wat er is." zeg ik en ik zie tranen in Luke's ogen. Met een grote angst stap ik meer naar de kuil toe en kijk over de rand. Gelijk komen er tranen omhoog en Luke pakt me vanachter vast. "Nee, nee, nee, nee. Dit is niet echt. Dit kan niet." zeg ik hees. Ik kijk naar Luke en zie hem snikken. "Dit kan gewoon niet." "Helaas wel." zegt Luke gebroken en ik kijk nog een keer in de kuil. De hoeveelheid bloed, het vlees, het gezicht. Ik begin te huilen. Luke pakt me nog steviger vast en ik zak op mijn knieën. "Hoe kan dit gebeuren?" Mijn stem is bijna onhoorbaar. Ik wend mijn gezicht af van de kuil en duw hem tegen Luke's borst. "Dit kan niet." "Je had me moeten geloven. Dat je het niet wilde zien. Ik zei het je nog." zegt Luke en hij strijkt door mijn haar. "Je had gelijk." fluister ik. "Het spijt me." zegt Tyler en hij kijkt naar de grond. "Dat jullie dit moeten meemaken." Brace knikt en hij vouwt zijn handen ineen. "J-je kon er toch niks aandoen?" zeg ik vragend. "Dat klopt, maar het is alsnog vreselijk." zegt Tyler. "Dat is het zeker." zegt Luke. Er klinkt zacht gegrom. "We moeten terug naar de stad." zegt Brace en Luke trekt me overeind. Nog één keer kijk ik in de kuil. Brooke's lichaam is door gespiesd op meerdere plekken in zijn lichaam door speren. Bloed kleeft aan de punten en op Brooke's gezicht is duidelijk te zien dat hij pijn had. "Kom." zegt Luke en hij trekt me mee. "Je moet dat beeld vergeten. Allison. Probeer het." Ik knik traag en ren achter de andere aan. Brooke achter me latend.