Storm

Hoofdstuk 66

The only thing that keeps you from becoming a monster is killing.
- Carol Peletier, The Walking Dead

"Waarom hebben ze ons achter gelaten." moppert Anna en ze steekt haar mes in het hoofd van een geïnfecteerde. Ik haal mijn schouders op. "Wij hadden het ook kunnen doen." zegt Travis. "Maar we deden het niet." bromt Anna en ze veegt het bloed af aan haar broek. Ik zucht even. De vogels fluiten hoog en zuiver. Iets wat ik nooit zou kunnen. Ik mag al blij zijn als er zacht gefluit vanuit mijn mond klinkt. Fluiten is iets wat ik niet kan en wat mij ongetwijfeld ook nooit zou lukken. Een keer is het me gelukt. Daarna niet meer. Lucas probeerde het me te leren. Hij moest alleen maar lachen om hoe slecht ik het kon. "Hoezo kan je het niet? Zo lastig is het niet." hoor ik zijn stem zeggen in mijn hoofd. "Jij kan makkelijk praten. Jij kan het al." zeg ik in mezelf tegen hem. Hij begint te lachen. "Nou en. Alsof dat iets uitmaakt. Jij kan het niet en ik snap niet hoe." Ik sputter tegen, maar hou uiteindelijk me mond dicht. "Ik stop ermee. Je zoekt het maar uit met je gefluit, fluitketel." zeg ik. "Wat zei je?" vraagt Luke verbaasd. Geschrokken, omdat ik niet wist dat ik hardop sprak, kijk ik hem aan. "Nee, serieus. Wat zei je?" "Niks belangrijks." zeg ik. "Oké." zegt Luke en hij haalt zijn schouders op. "Fluitketel. Serieus. Alsof ik er ook maar een beetje uitzie als een pot waar water in kan." zegt Lucas verdedigend. Ik begin te lachen. In mijn hoofd, niet hardop. Anders zou Luke ongetwijfeld argwaan krijgen. We lopen stevig door met de zon op onze huid. Het is niet erg warm, maar ook niet frisjes. Gewoon een normale temperatuur. Stagger remt zijn snelheid af en als ik voorbij kom loopt hij op mijn tempo mee. "Denk je dat we in die stad veilig zijn?" vraagt hij. "Misschien wel. Misschien niet. We komen er vanzelf achter." zeg ik. "Gaan we nog meer mensen kwijtraken?" vraagt Stagger voorzichtig. "Jesus. Daar moet je niet over nadenken." zegt Travis en Stagger slaat zijn ogen neer. "Ik hoop het niet. Mensen komen en gaan en je kan er niks tegen doen. Of zij of de geïnfecteerde kiezen ervoor." zeg ik. Anna begint te klappen. "Mooie woorden." zegt ze. Ik grinnik even. "We kunnen een stukje rennen. Dat scheelt weer tijd." zegt Travis. "We moeten energie sparen voor als er geïnfecteerde komen." zegt Luke. "Er bestaat ook nog zo iets als daarna iets rustiger lopen. See you." zegt Anna en ze begint te rennen. "Geef mij de rugzak maar." zegt Luke en ik geef hem aan hem. Stagger en Travis beginnen ook te rennen en ik volg ze snel. Na, wat ik denk, ongeveer een kwartiertje stoppen we bij een grote eik die aan de rand van het pad staat. "We moeten nu niet stoppen. Dan verspillen we tijd." zegt Anna. "Mijn keel is zo droog als schuurpapier." zucht Travis. "De mijne ook." zeg ik zacht. Luke geeft Travis een fles. "Een slok en daarna mag All er ook maar een." zegt hij. Travis draait de dop van het flesje en zet hem aan zijn lippen. "Genoeg." zegt Anna. Geërgerd geeft Travis het flesje aan mij en ik neem een slok. "De dop." zegt Travis en hij duwt de dop in mijn handen. Met mijn duim- en wijsvinger draai ik de dop op de fles en geef hem terug aan Luke. Hij stopt de fles in de rugzak en begint te lopen. De groep komt langzaam in beweging. We proberen zo veel mogelijk in de schaduw van de bomen te lopen. Het helpt een klein beetje en langzaam verdwijnt de rode gloed op onze wangen. "Misschien zien we wel zo een auto. Dat gaat een stuk sneller dan met de benenwagen." zegt Travis. "Niet zeuren. Je had ook aan stukken kunnen worden gereten door de geïnfecteerde net zoals Emma, Alexis en Brace." zegt Anna. Bij het horen van Brace's naam kijk ik naar Luke. Hij probeert mijn blik te ontwijken door de andere kant op te kijken, maar uiteindelijk draait hij langzaam zijn gezicht naar me toe. Snel legt hij zijn wijsvinger op zijn lippen om hem vervolgens ook weer snel weg te halen. Ik wend mijn blik van hem af. Brace's bloed zal altijd aan zijn handen blijven kleven. Brace's dood is zijn schuld en dat zal altijd zo blijven. Het maakt niet uit wat hij doet, het zal altijd Luke's schuld blijven. "Je moet de groep het gewoon vertellen. Door het te verbergen kan het erger worden." zegt Lucas' stem. "Ach. Hou je mond. Jij was geen haar beter. Je verzweeg voor me dat je was gebeten." zeg ik boos terug. Het blijft stil. Lucas weet niks terug te zeggen. "Dat was het beste om te doen. Ik wilde je niet mijn last geven." zegt hij dan. "Niet jou last geven? Wat is er mis met jou? Denk eens na. Jou dood aantreffen met een kogel door je hoofd of als geïnfecteerde, nee dat is het beste voor mij." bijt ik hem toe. "Het spijt me, oké." "Gebeurd is gebeurd." zeg ik. "Gebeurd is gebeurd." zegt Lucas. Zijn stem vervaagt en verdwijnt uiteindelijk. Ik veeg woest een paar tranen weg die op het punt staan hun weg naar beneden te vinden. "Gaat het?" vraagt Stagger. "Alles gaat helemaal prima. Niks aan de hand." zeg ik. "Zo leek het er niet op." zegt hij. "Laat het gewoon oké. Er spoken op dit moment dingen door mijn hoofd die jij niet begrijpt." zeg ik. "Oké, maar je kan het me altijd vertellen, hè. Dat weet je toch wel." zegt Stagger en ik knik even. Hij glimlacht en rent naar zijn broer toe. Ik stop mijn handen in mijn broekzakken en sjok achter de rest, helemaal aan het einde van de groep. Luke loopt voor mij, met daarvoor Travis en Stagger en vooraan Anna. Ik vind het wel even fijn om alleen te lopen. Dan hoef ik niet perse tegen iemand te praten. Ik ben het niet verplicht. "Best friends?" vraagt Lucas. Die twee woorden maakte een groot verschil in mijn leven. Inplaats van alle pauzes op school alleen te zitten met iemand samen lachen. Inplaats van aan de kant te worden gezet door de hele klas, de hele school, één van de populairste jongens aan je zijde als je best vriend. Voordat hij het vroeg hadden we wat samengewerkt, gepraat en dat soort dingen. Het was heel toevallig dat mijn vader zijn ouders al kende. Tijdens een pauze kwam hij weer naast me zitten en zei hij die twee woorden. "Best friends?" Ik haal diep adem. "Best friends." bevestig ik dan. Ik zie voor me hoe Lucas glimlacht naar me en zijn pink opsteekt. "Pinky promise." zegt hij. Ik steek mijn pink in de lucht en haak hem om de zijne. "Best friends." fluister ik. "Best friends." zegt Lucas. Hij haakt zijn pink uit de mijne en drukt hem tegen zijn lippen. Ik druk mijn pink ook tegen mijn lippen en glimlach. Een schelle bel klinkt in mijn linkeroor. Geschrokken kijk ik op. "Volgende les. Kom mee." zegt Lucas en hij trekt me mee.  "Schiet op, All." zegt Luke. Dan merk ik pas dat ik stilsta. "Sorry." zeg ik en ik begin weer te lopen. De rest is niet heel ver weg en al snel ben ik weer bij. "Sorry." zeg ik nog een keer. Ik ben niet met Lucas op school, maar in een land vol geïnfecteerde die me willen doden. Toch leek dat gedoe met best friends en pinky promise alsof ik het net opnieuw heb meegemaakt. Ik stap over een lijk heen die als een soort plank op de weg ligt. Wanneer ik eroverheen ben gestapt voel ik vingers om mijn enkel klemmen en binnen een tel lig ik zelf languit op de weg. Ik geef een geschrokken gilletje en draai mijn hoofd om. Ik verwacht melkwitte ogen die me aanstaren en tanden die in mijn enkels drukken, maar ik zie een normaal gezicht. Een normale kleur ogen. Blauw. "Matthew? What the hell." zeg ik pissig en ik ruk mijn enkel los. "Matthew! Hoe haal je het in je hoofd om ervan door te gaan met Tyler en Ryan?" zegt Anna boos en ze loopt naar ons toe. "Over die twee gesproken. Waar zijn ze?" vraagt Stagger. "Rustig aan. Een vraag tegelijk." zegt Matthew en hij gaat rechtop zitten. Luke helpt me overeind en ik sla mijn armen over elkaar. "We waren aan het rijden met de auto toen een paar mannen ons tegen hielden. Ze zagen er uitgedroogd en zwak uit, dus we stopte. Ze trokken Ryan en Tyler uit de auto en sloegen ze knock-out. Ik ben snel uit de auto gestapt toen ze niet keken en heb me in de bosjes verstopt. Ze hebben Tyler en Ryan meegenomen naar weet ik niet waar. Ik wilde jullie voor hun waarschuwen en wilde teruglopen, maar mijn benen vonden dat geen goed plan." vertelt Matthew dan. "Weet je wel hoe gevaarlijk het is om open en bloot, vol in het zicht van geïnfecteerde en misschien die mannen, te liggen." zeg ik. "Ik weet het, maar ik kon niet meer. Ik had niks gedronken voor een lange tijd." zegt hij. "Waarom vluchtte jullie? Stagger's idee was gewoon goed als jullie in die freaking kelders bleven zitten." zegt Anna. "We waren bang. Een andere keer ging het helemaal fout en we wilde niet doodgaan." zegt Matthew. "En dan laat je ons achter. Wij mogen wel dood. Klootzak." sist Anna en ze wilt naar Matthew toelopen, maar Travis houdt haar tegen. "Het is dat wij het allemaal overleeft hebben, maar als dat niet zo was, hè. Dan kleeft er bloed aan die handen van jou en die andere." zegt Anna. Zonder dat ik echt doorheb kijk ik naar Luke. Hij houdt zijn hoofd een tikkeltje schuin en schudt zijn hoofd. "Het spijt me. Echt waar, maar na Alexis, Brace en Emma wilden wij niet doodgaan." zegt Matthew. "Weet je waar ze ongeveer naartoe gingen?" vraagt Luke. Matthew wijst in de richting waar we naartoe willen gaan. "Hebben ze iets gezegd. Iets wat kan leiden tot waar ze zitten?" vraagt Travis. Matthew haalt zijn schouders op. "Ik weet het niet. Ik heb me alleen geconcentreerd op het wegkomen." "Daar komen we verder mee, zeg. Jeetje." zucht Anna. "Het maakt mij niet zoveel uit waar ze zitten, maar wat ze van jullie wilde." zegt Stagger. Ik knik. "Dat zorgt bij mij ook kriebels. Wat wilde ze?" zeg ik. "Daar komen we maar op één manier achter." zegt Travis. "Ik ga daar niet naartoe. Ben je gek geworden?" zegt Anna. "Alleen dan kunnen we weten wat er is gebeurd." zegt Travis. "Dat zal wel, maar ik ga daar niet naartoe." zegt Anna. "Ik wil eigenlijk ook niet." zeg ik. "Ik ook niet." zegt Stagger. "Me too." zegt Luke. "Ik ga daar echt niet naar binnen stappen." zegt Anna. "O, je dacht dat ik dat bedoelde." zegt Travis en hij grinnikt. "Ja, wat anders?" vraagt Anna. "Gewoon. Een beetje kijken wat ze doen vanaf buiten de muren." zegt Travis. "Dat is al iets minder erg." zegt Luke. "We moeten Tyler en Ryan terughalen." zegt Matthew. "Ja, dag. Jullie gingen er ook vandoor. Dikke doei. Ik ga ze niet helpen." zegt Anna en ze slaat haar armen over elkaar. "Ze hebben net zoveel recht op vrijheid als ons allemaal. Ik doe mee." zegt Luke. "Ik ook." zegt Travis. Ik zucht even en kijk naar Stagger. Hij steekt zijn hand op. "Ik doe ook mee." zegt hij. "Dan doe ik ook mee." zeg ik. Verwachtingsvol kijken we naar Anna. Ze gooit haar armen in de lucht. "Jullie zijn zo crazy als ik weet niet wat. Als het misgaat is het niet mijn schuld. Als jullie dat maar weten." zegt ze. "Dus je doet mee?" vraagt Matthew. Anna zucht diep. "Ja, ik doe ook mee."