Mucize (Kiralık Aşk)

Bölüm 60 - Hoşgeldin Bebeğim...

Sevgilim...
Seni sevmediğim için değil, haddimden fazla sevdiğim için gidiyorum. İstediğim için değil, zorunda olduğum için gidiyorum.
Hayatım boyunca böylesine aşık olduğum tek adam olarak kalacaksın. Son nefesimde dahi senin adını kalbimde kazılı taşıyor olacağım.
Simayın karnındaki bebek ikinizin. Ben buna eminim. Lütfen sende yargılama artık ne onu, ne de kendini. Hele ki kendini suçlarsan, seni affetmem, bunuda böyle bil.
Her hikayenin bir sonu vardır bitanem. Bizimki de buymuş. Senden tek ricam asla ama asla bebeğini babasız bırakmaman. Onu bırakıp peşimden gelecek olursan, en büyük düşmanın ben olurum.
Çok iyi bir baba olacağından zerre şüphem yok. Ve beni sevdiğinden de... Yaşadığımız herşey için sana sonsuz teşekkür ederim. En mutlu anılarımın hepsi senden ibaret. Her saniyemiz hafızamda kazılı, bu sefer unutmayacağım sevgilim.
Lütfen kendini de beni de affet. Gidiyorum belki ama birgün bir yerlerde karşılacağımıza adım gibi eminim. Ruhum, kalbim, aklım hepsi seninle.
Eğer olur da beni yanında ararsan, keşke şuan Defne olsaydı dersen, o gece bizim yıldımız olsun dediğimiz yıldızımıza bak. Çünkü bende daima oraya bakıyor olacağım.
Kendine ve bebeğine iyi bak. Simaya da öyle. Nolursa olsun, sakin kalacaksın. Kalmak zorundasın. Benim için...
Seni canımdan çok seviyorum. Seni, senden vazgeçecek kadar çok seviyorum Ömerim...
Hoşçakal Sevgilim.
-Defne, Defne'n.-

Ve işte Defnenin bana son sözleri. Gittiği günden beri, hergün gözlerim dola dola, hatta zaman zaman ağlayarak ezberlediğim sözleri.
Öyle bir gitti ki, hiçkimseye birşey demeden. İzini tamamen kaybettirdi yani.
Benim yüzümden...
Serdarın beni suçlaması, bana o bakışları, Türkan Teyzenin yere çöküşü, Nihanın çaresizce ağlayışı... Hiçbirini asla unutmayacağım.
Tam 3 aydır yok Defne.
3 aydır Defnesizim. Kısacası, nefessizim. Kalpsizim biraz da...

"Geldik mi ?" dedi Simay neşeyle etrafına bakarken. Defnenin dediklerini yapıp, Simaya ve çocuğuma -özellikle çocuğuma- sahip çıkıyordum. Doğuma az kaldığı için Simayın memleketine, yani İzmire gelmiştik. İlla doğumu burda yapıcam, kızım İzmirli olacak diyordu. Tüm bunlara cevap verecek, itiraz edecek gücüm bile yoktu.
Yine ve yine Simayın ısrarları üzerine haftasonu için ormanın içinde bulunan bir tatil yerine gelmiştik. Küçük müstakil evler vardı her yerde, kesinlikle fazlasıyla huzur verici bir yerdi burası.
Keşke Defnem olsaydı yanımda.

"Geldik." dedim arabadan inerken. Simayın da inmesine yardımcı olduktan sonra bagajdan valizleri alıp görevliye verdim.
"Hoşgeldiniz efendim, eviniz ileride gördüğünüz mavi ev. Anahtarı da şöyle buyurun." dedi ve bana uzattı anahtarı hızla. Teşekkür edip aldıktan sonra görevliyle birlikte valizleri eve taşıdık. Simay eli karnında büyülenmişcesine etrafı izliyordu. Bense tepkisiz kalmakla yetiniyordum, 3 aydır olduğu gibi.

Sonunda akşam Simay uyuduğunda fırsattan istifade anahtarı alıp çıktım evden. Küçük bir göl vardı burada, Simayla yürüyüşe çıktığımızda keşfetmiştik. Oradan yıldızların mükemmel görüneceğine emindim.
Yavaş yavaş, tadını çıkara çıkara yürdüm ve sonunda yıldızların en güzel göründüğü yeri belirleyerek çöktüm yere. Bağdaş kurarak oturduktan sonra derin bir nefes aldım ve bakışlarımı gökyüzüne çevirdim.
"Geldim Defne Hanım, çok bekletmedim umarım." dedim bizim yıldızımıza bakarken. Gerçi o artık bizim yıldızımız değil, benim için Defneydi. Defneyle konuşur gibi konuşuyordum onunla her gece.
"Dediklerini yapıyorum görüyorsun. Düşün yani, Simayı alıp ormana bile geldim." dedim alay edercesine gülerken. Yıldız birden daha da parlak bir hâl alırken sırıttım.
"Bu sanırım aferin demekti." Yarım yamalak güldükten sonra bakışlarımı derinleştirdim ve yüzümdeki gülümsemeyi sildim yavaşça.
"Yapamıyorum Defne. Kendimi affedemiyorum. Herkesi, herşeyi affediyorum ama kendimi affetmenin bir yolunu bulamıyorum. Bugünümün dünlerden farkı yok kısacası." Hafiften gözlerim dolunca derin bir nefes aldım ve birkaç saniye durup öyle devam ettim konuşmaya.
"Bebeğin doğumuna az kaldı, gerçi bunu söylemiştim ama. Simayın her dediğini yerine getirmekten baydım artık. Resmen avantaja çeviriyor karnımda çocuğumu taşımasını." Yıldız birden daha da sönükleşince göz devirdim.
"Kızma sende hemen, gerçekten sıkıldım artık. Kızım bi gelse de kurtulsam şundan."