"Bizim Ömerle Defne olabilmemiz için bir Mucize gerekli, hemde en büyüğünden..."
Okurken sık sık hangisi gerçek, hangisi değil diye sorgulayacağınız bir DefÖm kurgusuna hoşgeldiniz.
Asla unutmayın, en büyük Mucizeler tam da herşey bitti dediğiniz a...
"Siz niye bu kadar gerginsiniz ?" Heeeeh işte bir kutsal soru daha Sinan Beyden geldi... Acaba nedeeğn ?! Söylediklerimin ardından öylece susması ve ardından tek kelime etmeyişimiz, bakın bu dramdır falan diyomuşum. Ay tabiki dram ama iki dakika ciddi ol Defo ! Kendine gel kızım ! "Yoo gergin değiliz kardeşim." dedi Ömer gayet rahat bir tavırla ve Barışa döndü. "Çocuğu buralarda sefil ettik sayenizde ne güzel evde uyuyacaktı." dedi ve uyuyan Barışın rahatını sağlamak için gerekli işlemleri yaptıktan sonra sitemle bize döndü. Bense hayran hayran onu izliyordum... Barışla böylesine ilgileniyor olması o kadar mükemmeldi ki. Kendi çocuğu gibi sahiplenmesi, ona hem anne hem baba olması. Tabikide bunlar herkesin kolay kolay yapabileceği şeyler değil, ki bu durum eminim ki erkekler için daha zor. Kim bilir ne sıkıntılar çekmişlerdir diye düşünmeden de edemedim. Ve başladı yine keşkeler... Keşke zamanı başa alabilsek de ben o gece o sözleri söylememiş olsam... Keşke Ömer o sabah inanmıyorum diyip çekip gitmiş olmasa... Ve daha nice keşkeler var ama durum bu görüldüğü üzere. Ne geçen zaman geri geliyor ne de yapılan hatalar geleceğimize engel olmayı bırakıyor. Keşke demekten bıkar mı bi insan ? Ben bıktım. İyi ki'ler yerine keşke'ler söylemekten bıktım. Şuan o kadar farklı bir yerde, o kadar farklı konumlarda olabilirdik ki, ya nasıl olmalıydı bilmiyorum ama böyle olmamalıydı. Bizim hakettiğimiz bunlar değildi... E madem böyle düşünüyorsun neden dönmedin Defne soruları duyar gibiyim. Neden Ömere geri dönmedin soruları. Korktum. Başımıza yıkılan hayaller ve gerçeklerin altında bir kez daha ezilmekten çok korktum. Hata üstüne hata yaptık ve bir daha yapmamızdan deliler gibi korktum. Kaldıramazdık çünkü, o kadar güçlü değildik ki biz. Hele ki ben... Peki ya şimdi ne olacaktık ? Bir diğer ve sanırım en önemli soru da buydu. Arabada çalan şarkı herşeyin özetiydi galiba ya...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ARABADAKİ ZAMANA DÖNÜŞ
"Ömer radyoyu açsana." dedim gerginlikten kurtulmak amaçlı. Biraz daha böyle sessiz kalırsak çıldıracaktım çünkü. Onaylarcasına kafasını salladıktan sonra radyoyu açtı ve sesi de biraz arttırdıktan sonra arkasına yaslanıp çalacak şarkıyı bekledi. "Evet sayın BİLMEMNERADYOSU dinleyenleri, şimdi Zeynep Casalini'nin Duvar isimli şarkısı sizlerle." "Ya hayır ya..." dedim istemsizce abartı tepki vererek. Şarkı çoktan başlarken Ömer garipseyen bakışlarla bana döndü.
Seninle bidaha aynı yolda yürümem Seninle yürüyene yolda tuzakların var Bidaha asla dokunmam tenine Senin teninden önce duvarların var
Ben o duvarlara çarpa çarpa nasır tuttum Ağlaya ağlaya yosun tuttum Ben o duvarlara çarpa çarpa nasır tuttum Ağlaya ağlaya yosun tuttum
Derin bi nefes alır gibi batıyoruz yükümüz ağır Yeni bi söz söylemek için ölmek mi gerekir Hadi bi cesaret sende taşın altına koy elini İnadına inadına sevişmeli bağır çağır
