Rule Number One

Chapter 28.1 : Point of View Ni Kent

"We all look up at the same stars, and see such different things."

_______________________________________________________

Kent's POV

I tried to contact and contact her phone but cannot be reached. Shit! Damn! What the fuck is going on with her?!

Nagmamadali akong lumabas ng classroom at sumakay sa kotse ko. I waste no time and dialed Ashton's number while driving in the road.

"Yow man! Anong problema? Bakit ka napatawag ngayon?"

"Emergency. Secret place now. Inform them and the girls" sagot ko bago iend ang tawag.

Mabilis kong pinaharutot ang sasakyan ko. Halos makipagkarera na ako sa mga sasakyan na nakakasabay ko. Pero hindi ko yun inisip. I only have one thing in my mind right now. And that is to find whoever that asshole that has my wife. I swear, when I find him, I'll bring him to hell.

Saktong pagkadating ko sa rest house, nakita ko ang kotse nila Ashton sa labas. Good thing they were nearby when I called him. Naabutan ko silang nakaupo sa salas kasama sila Arraine na mukhang hindi alam ang nangyayari sa paligid nila. When they saw me, Alexander immediately looked for Kara. Halatang nagpapanic siya.

"What happened Nathan?! Bakit hindi mo kasama si Kara?!" He called me Nathan. He only calls me that when he's dead serious.

Hindi ako nakasagot. Napayuko nalang ako. I am a failure. Kung hindi ko siya pinaunang umalis, hindi mangyayari to. They won't get her. Kung sana hindi ko siya pinauna, nandito pa siya sa tabi ko at wala sa kanila.

"I'm sorry," was the only thing I can said

Naramdaman ko ang paghawak ni Alex sa may kwelyo ko. Pinapakita ng mga mata niya ang galit. Galit lang ang makikitang emosyon sa kanya ngayon.

"You said you'll protect her! Sinabi mong hindi mo siya papabayaan! I trusted you! I trusted you dahil alam kong safe siya sayo!"

Hinawakan siya ni Bryle at Ashton sa magkabilang balikat at pilit nilalayo sa akin. Hindi ko siya masisisi. Alex tends to overreact pag si Kara na ang pinag-uusapan. Kahit hindi man niya sabihin, alam kong todo ang pag-aalaga niya sa pinsan niya.

"Ano bang nangyayari sa inyo?! At anong meron kay Kara?" This time, si Arraine na ang sumigaw. Nakatingin siya sa amin at mangiyak-ngiyak na ang itsura niya.

"Tell me, nasan si Kara?"

Hinarang siya nila Ashton ng magtangka siyang lumapit sa akin. "I think we must get them out of here," he suggested pero kusa ng umiling ang ulo ko.

"No. It's time. Just tell them the truth" ang tanging nasabi ko nalang bago ako umakyat sa hagdan. Pakiramdam ko, sasabog na ang ulo ko sa dami ng sikretong tinatago namin sa kanila. If only they don't have Kara, hindi sana magiging ganito ang sitwasyon namin. But no. The situation changed. And they have the most important person they need.