Rule Number One

Chapter 33.1 : Changes

"It's the unexpected that changes our lives."

Hiii guys! This chapter is dedicated to BautistaMica... Hii, salamat sa pagsuporta sa story ko. Eto na yung update.. Thankss..

__________________________________________________________

Ashton's POV

Tinuro ni Alex ang pintong nasa may dulo nang tanungin ko kung nasan si Jana. I know what were doing is illegal, this is clearly kidnapping, but what can we do? She knows something, at kailangan naming malaman kung ano g alam niya before it could get any worse.

Huminga muna ako ng malalim bago buksan ang pinto. Nakita ko siyang nakatali ang paa sa may dulo ng kama at ang isa niyang kamay sa may headboard. Mabilis niya akong napansin dahil nakita ko ang pagtigil ng katawan niya.

"I can sue you guys for doing this," mariing banggit niya sa akin. Hinila ko ang isang silya at naupo paharap sa kanya.

"You can, but you can't do that." Walang emosyon kong sagot. Kung dati naninibago pa ako sa cold niyang aura, ngayon ay medyo nasanay na ako. I can do nothing about it but to accept the new her.

"Pakawalan niyo ako. Ano bang kailangan niyo sa akin?!" She yelled pero hindi ako kumibo. Mas mabuting galitin siya dahil isa sa ugali niya ay pag nagalit siya, automatikong lumalabas sa bibig niya ang totoo ng hindi niya napapansin. It's one of her attitudes, and I know it still is.

"What? You're ignoring me right now?! Gosh Ashton Brevanne! Wala kayong makukuha sa akin so fucking let me go!"

Tinignan ko lang siya sa mata gamit ang pinaka-malamig kong titig bago nagsalita. "What we want from you is simple. We just want answers, is it that hard to give?"

"Do you really know what you're talking about? You will get nothing on me!" Matigas na sabi niya kaya hindi nalang ako sumagot. Being with her like this is enough for me.

"Why are you holding something like this?" Itinaas ko ang swiss knife na binigay sa akin ni Alex. I saw her stiffen from her seat kaya napangisi ako.

"You're spying on us." I throw the pictures right next to her at nakita ko kung paano nanlaki ang mga mata niya. "H-how...?" She stuttered.

"I just don't get it why the hell are you hiding this from us. You know something. You know something so please, just tell us."

Nanahimik siya ng ilang segundo bago ko nakitang iniling niya ang ulo niya. Para bang may internal battle na nagaganap sa mismong utak niya.

"You don't understand. You don't understand a thing."

"Then make us understand Jana! Stop all this bullshits!" I yell. Ilang segundo lang ang lumipas ng nilingon niya ako at nakita kong nagtubig ang mga mata niya. I guess I hit her bitch point. Good.

"Hindi mo ba maintindihan?! All of you need to stay behind this! Mapapahamak kayo! You don't know them right?! They're merciless people, they will kill all of you! So just fucking stay away from all of these if you still treasure you're lives!"