Rule Number One

Chapter 40 : The Game

Kara's POV

Pagkababa ko sa may hagdan, nakita ko agad si manang na naglilinis sa may sala. Ngumiti siya ng makita ako kaya naman ngumiti rin ako.

"Goodmorning manang," bati ko dito "Si Travis po?" Tanong ko sa kanya

"Umalis ng maaga, hija. Pinapabigay niya lang sayo itong sulat." may inabot siya sa aking sticky note bago magpaalam. Napataas naman ang kilay ko sa nabasa ko.

"Get dress up, if your reading this, I'm probably at the stadium right now. The girls will just call you."

That's all that's written there. This guy. After avoiding and not talking to me for a week, uutos-utusan niya ako ngayon? Ugh! Nakakainis talaga siya! Can't he just move on? Malay ko ba kung sinong nagpadala ng bulaklak na yun?! Kainis talaga!

Nag-martsa ako pabalik sa taas para mag-ayos. I can't believe myself too. Bakit ko ba siya sinusunod? Bahala na nga!

In the middle of applying my make-up, tumunog ang cellphone ko. Inabot ko yun bago sagutin ang tawag ng kung sino man.

"We're already outside you're house" It was Arriane. After basically spending a week in New York, bumalik na sila kahapon. Hindi ko na siya sinagot at nag-ayos ng mabilis. Nang satisfied na ako sa itsura ko ay lumabas na ako ng kwarto at nagpaalam na kay manang.

"Where exactly are we going?" Tanong ko sa kanilang tatlo nang makasakay ako sa kotse. They agreed to use only one car kaya naman nakaupo ako ngayon dito sa may back seat katabi si Desiree.

"Did you forgot? It's their game today." Sagot ni Casey. Oh yeah. Nasabi nga pala nila na may laban sila against sa ibang school. And here I thought I can spend the sembreak without bothering to go out.

"You really forgot, didn't you?" Tumawa si Arriane habang nagdadrive. She glance at me through the mirror and smirk.

"Shut up." I said before rolling my eyes. She didn't bother the warning in my tone and just continue smiling like an idiot there.

After half and hour, I think, nakadating na kami sa may stadium. Pagkapark ng kotse ni Arriane ay pumasok na kami sa loob. Rinig na rinig ang ingay sa loob ng stadium kaya naman napatakip ako sa tenga ko.

"Woah. This place is crowded," rinig kong sabi ni Casey. True enough, the stadium is almost full. Mula sa baba hanggang sa pinakataas na bleachers ay punong-puno na. Now where do we sit? Sobrang ingay na din sa loob kahit na hindi pa nagsisimula ang laro.

Biglang tumunog ang phone ko kaya naman kinuha ko yun sa may bag. It's Destiny. I smile before answering her calls.

"Hello?"

"Ate Kara! Did you guys arrived already?" Medyo malakas na sabi niya. I can here girls screaming on the other line.

"Yeah. Are you here? The stadium is almost full. Na-late kami ng dating."

"No. You're just in time. I have vacant chairs beside me. Just go to the stairs and you'll find me in the middle."

After I ended the call, niyaya ko sila Arraine na umakyat sa hagdan. Hindi narin kami nahirapan na hanapin si Destiny dahil nag-iistand out siya sa gitna ng crowd dahil sa hawak niyang malaking banner.

"What's with the banner Kid?" Natatawang tanong ni Arriane ng makaupo na kami. Destiny rolled her eyes as she turned to us.

"That guy over there is a real lunatic. After you guys went home yesterday, he went straight to me and demanded a banner. He's saying something like, I owe him this, I made him worried, Ugh! I mean, what did I ever do to him?" Naiirita at nagrereklamo niyang sabi. Muntik na akong matawa dahil sa reaksyon niya. Nakakunot ang noo niya at ang sama ng tingin niya sa direksyon ni Klein.