Rule Number One

Chapter 47 : Letting Go

Casey's POV

Napaupo ako sa kama habang nag-aayos. Hindi magawang mag-function ng utak ko ngayon. Pakiramdam ko tumigil din sa pagtibok ang puso ko.

"He's gone"
"He's gone"
"He's gone"

Naramdaman ko na naman ang pagtulo ng mga luha ko. He's gone. He's really gone. Ang lalaking minsan ko nang minahal, wala na siya.

Hindi ko maiwasang isipin na sana bumalik nalang siya sa ibang bansa, para kahit ganun, kaya ko pang isipin na babalik pa siya. Pero hindi eh. Wala na siya, at kahit gaano man kasakit, alam kong kahit kailan, hinding hindi na siya babalik pa. Hinding hindi ko na makikita ang mukha niya. Yung nakangiti niyang mukha. I can no longer see his smile again.

The guy I used to love. The guy who used to be my whole world, my everything. I can't believe he is now gone. I can't accept the fact that Stefan Harriet Richards is gone.

Narinig ko ang pagbukas ng pinto sa kwarto ko. Napalingon ako sa may pinto at nakita si Ashton. He's wearing a smile but I know behind those smile, he is also sad.

"Let's go? Baka malate tayo."

Lumapit siya sa akin at pinunasan ang mga luha ko bago hawakan ang kamay ko. He intertwined our hands before dragging me out of my room.

Simula nang gabing mawala si Stefan, siya ang naging sandalan ko. That night where Arriane came out from the ICU, and cried like there's no tomorrow, alam ko na agad na may masamang balita. I can't accept the fact and that's why I ran outside that place. Ashton followed me and comforted my whole world. Nagpapasalamat ako sa kanya dahil kung hindi siya dumating, malamang may katangahan na akong ginawa nung gabing yun.

Ilang araw akong hindi lumabas sa kwarto ko. I can't bear to see him in that kind of state. Sa lagay na alam kong hinding hindi na siya magmumulat pa. Sa lagay na alam ko sa sarili kong, hinding hindi ko na siya makikitang ngumiti pa.

Every night, I try my best not to cry but I always fail miserably. Sa tuwing maaalala ko ang nakangiti niyang mukha, binubuhos ko lahat ng luha ko. The way he talks, smile and say my name. Hinding hindi ko makakalimutan ang mga bagay na yun. Cause for the first time in my whole life, I once asked myself if can I continue living in this world without Stefan. He will always have a special place in my heart. A place where no one can replace him. Isang lugar sa puso ko na alam kong magiging isang mapait na alaala nalang para sa akin. Isang lugar sa puso ko kung saan may alam kong hindi na malalagyan ng puwang.

My heart won't be complete anymore. Dahil kahit anong gawin ko, wala na ang taong yun. Wala na ang taong nagmamay-ari ng puwang na yun sa puso ko. Wala na siya.

Ever since that night, I hid behind the shadows. Hindi ako lumabas. Ngayon nalang ulit ako nakalabas at hindi ko alam kung kakayanin ko ba siyang makita ulit. It's his funeral today. And I don't think I can last longer when I see him being bury in the soil.

"Be strong, Cas. Be strong,"

Naramdaman ko ang kamay ni Ashton sa ibabaw ng kamay ko. Tumingin ako sa labas ng bintana at hindi siya sinagot. Minutes from now, we will arrive at the cemetery. Where he will be bury forever. Where everything about him will remain as memories only.