Rule Number One

Chapter 34 : Her Side

"Don't be the girl who needs a man. Be the girl a man needs."

________________________________________________________

Janina Marie Saragoza's POV

They call me a bitch. A whore. A good for nothing girl. I'm used to it. Simula ng bata ako, parang pinagsakluban na ako ng langit at lupa. Pakiramdam ko noon, nasa akin na lahat ng sumpa sa mundo. Na nasalo ko na lahat ng kamalasan.

My mother died. My father doesn't care about me. And my brothers are too busy to even play with me. Nabuhay ako na nakatayo lang sa sariling paa. No one was there to support me. No one was there to tell me that there are more things in life I don't know. I was all alone. Kahit na ang yaman yaman namin at kahit na madami kaming maid ay ako lang mag-isa. Ako lang nabuhay mag-isa. No one was there. I'm all alone.

Lahat ng galit ko noon ay ibinubuhos ko sa mga tao. Pag nakakakita ako ng mga batang may masasayang pamilya, I tend to bully them. Nung una akala ko kaya ko lang ginagawa yun ay dahil naiinis ako sa kanila. But no. Naiinggit ako. Naiingit ako sa buhay nila dahil wala ako non. It's the truth I'm afraid to face.

In school, I have friends yes, pero hindi ko sila maituturing na kaibigan. They are just backstabber bitches who cling on me because of my popularity and money. And that made me hate all kind of girls. Naiinis ako sa kanila. Mga manggagamit lang naman sila.

Napatingin ako kay Alex na nakatulog na sa may study table niya. Ang buong akala ko noon ay mag-isa nalang ako habang buhay, but no, he was there. He extended his hand to me. He was a light that shine in my dark world. Siya ang nagbago ng pananaw ko sa buhay. Siya ang nagbago sa boring at walang kwenta kong buhay.

Naaalala ko pa noon ang una naming pagkikita. It was a typical day for me when I bump into him. Hindi ko alam, simula pala ng araw na yun, magbabago na ang takbo ng buhay ko.

Flashback

Tumakas ako sa bahay dahil narinig ko sila Daddy na nag-aaway. Palagi naman silang ganyan. Palagi silang parang mga galit sa mundo.

Dumiretso ako sa may pinakamalapit na park para sana magpahangin. Pero hindi pa man ako nakakadating dun ng bigla nalang akong nabangga ng kung ano at ang ending, plangka ako sa klasada. Una ang pwet kaya naman napasigaw ako sa sakit.

"Miss! Sorry, sorry talaga!"

I saw a hand extended in front of me at dahil hindi ako makatayo ay tinanggap ko ang kamay niya. A boy in my age is in front of me at parang nahihiya pa siya. Suddenly, something sink in my head when I saw his bike.

"Hindi ka ba marunong tumingin sa dinadaanan mo?! Nakakaperwisyo ka!" Sigaw ko at swear, namumula na talaga ang mukha ko sa galit. In my 12 years of living, ngayon lang nangyari sa akin ang ganito.

"That's why I said sorry okay? And why is it all my fault. You're not looking too. And that's why you bump on me. Stupid." Although he said the last part really low, I still heard it. Kaya naman mas lalong namula ang mukha ko at dinuro-duro siya.

"You! Ang kapal ng mukha mo! Ikaw na nga ang nakabangga, ikaw pa ang may ganang magsalita ng ganyan! Ang kapal mo!!"

Bigla niyang hinawakan ang kamay ko at umiling-iling "Makaduro ka naman miss." At talagang tumatawa pa siya ha? "By the way, I'm Alex. And you are?"