GRAVEN UNIVERSITY

Megan's POV

I took a deep breath when my driver told me that we were getting close to the school where I was going to transfer, because of my father, I continue to feel irritated and I fear that I will once again lose my friends.

I did everything I could to keep people out of trouble and still they keep pushing me to my limits. She looked at me so badly and that's the reason why I punched her that time.

Coreen's blood began to flow through her nose and a few seconds she was on the floor and unconscious.

Mahina lang naman ang suntok na 'yon! Dahil dun pinalipat muli ako ni daddy.
How often was I expelled from school? Now I can't even count.

My father gave me one more chance and he promised to send me to my mother if the school once more expelled me. At ayoko sa kanya! Ayoko manirahan sa France kasama siya. I hate her! She abandoned us and go with other man. Naiinis ako kapag naalala ko ang pagmumukha at pangalan niya!

I've always gotten into a fight in class ever since she left us. She just keeps thinking about herself! What should I call her? Useless mother?.

"Andito na po tayo Ms. Megan." Huminto ang makina ng sasakyan at sa tapat nito ay ang nagtataasang gate. I looked around where we stopped.
What a strange place, huh?

Dito ako gusto pag aralin ni daddy? Alam kong hindi kilala ang eskwelahan na'to at tago. Pero, hindi ko akalain na ganito kalala ang madadatnan ko.
Napakatahimik at nakakatakot.

I took my cellphone and dialed his number. "Dad? I don't want to be here! I'm going home!" I said.

"Kapag hindi ka pumasok dyan ay ipapadala kita sa mommy mo!" Uminit ang ulo ko sa narinig.

"Sa ibang school na lang dad, siguro naman ay may tatanggap sa'kin lalo na't malakas ang apilyedo natin." sagot ko.

"Kinausap ko na halos lahat ng eskwelahan na natitira ngunit ayaw ka nilang tanggapin dahil sa kagaspangan ng ugali mo! At 'yang school lamang na 'yan ang tumanggap sayo! At balita ko magaling silang humandle ng estudyante." So, wala ng tumatanggap sa'kin maliban sa school na'to? Mukhang wala na akong magagawa.

"Nakakatakot dito dad." Sabi ko at tumingin sa paligid. Natawa siya na ikinainis ko.

"May kinatatakutan pa pala ang aking anak? Well, alam kong mababago nila ang ugali mo. Sana sa paglabas mo ay iba kana. Malayo sa ngayon mong pagkatao. I love you." Magsasalita pa sana ako ng ibinaba na nito ang telepono.

Napabuntong hininga na lamang ako.

Tinulungan ako ng driver na ibaba ang mga gamit. Sumalubong naman ang isang lalaki sa'min. Nakangisi ito na nakapagpatindig ng balahibo ko. What's in that smile?.

"Follow me." Sabi nito at tumalikod na. Sumunod kami ng walang tanong tanong. Ayoko din magtanong sa kanya. Napaka misteryoso niya.

Napatingin ako sa nakaukit sa napakalaking gate.

Graven University.

Bakit naman kaya Graven ang ipinangalan nila sa ekswelahan na'to? Napakarami namang magaganda pero ito ang pinili nila. As far as I know, grave means death.

While we're walking, I hear some students talking about me clearly. Napatingin ako sa kanila at kinunotan sila ng noo.

I caught a man looking at me in the distance. Nakangisi. Isang nakakalibot na ngisi na nakapag patindig ng aking balahibo. What's wrong with you people? Bat ba ang hilig nilang ngumisi? Hindi ko na lang sila pinansin at sumunod na lamang sa lalaki.