ROZALİN...(Söz Serisi 1)✔

İlkti Mirza...

" Ben " kattım sana biraz,
Öyle sevdim seni...
Çünkü sen de bensiz;
O kadar güzel değilsin hani....

           Özdemir Asaf

"Efendim Selim! " demişti Rozalin sinirle aramaya cevap vererek.

" Rozalin nerelerdesin sen? Günlerdir sana ulaşmaya çalışıyorum, niye açmıyorsun telefonları mı? "

" Açtım işte ne var? "

" Ne var? Maşallah görmeyeli ne güzel konuşuyorsun! "

" Bunu söylemek için mi aradın Selim? "

" Tamam uzatmayacağım. Hem, abim evlendiğini söyledi, bunun da hesabını sonra soracağım. Bu konu daha önemli. Ömer!... "

Rozalin, elinde telefon ile öylece kalmıştı. Sanki bir el boğazına yapışmış sıkıyordu. Konuşmak için ağzını açmış ama tek kelime söyleyememişti. Zor da olsa;

" O hapiste değil miydi? " demişti.

" Çıkmış. Ne yaptı bilmiyorum ama aklanmış. Dikkat et kendine! Kimseye anlatmadığını biliyorum Roz, ama artık abilerine anlat. Mirza abiyi yıllardır tanıyorum ona anlat. O pisliğin sana yaklaşmasına izin vermez.

Rozalin konuşan arkadaşını nefessiz kalacak dinlemişti. Kendi canından korkmuyordu, sevdiklerine bir şey olmasından korkuyordu.

Geçmiş......

2 yıl önce

Rozalin, Selim ile anfide oturmuş, Yağmur ve Ömer' in gelmelerini bekliyorlardı. Kayıt yaptığı gün tanışmıştı Selim ve Yağmur' la. Ömer sonradan Yağmur'un sevgilisi olarak aralarına katılmıştı. Ama ilk andan beri, Ömer' den hoşlanmamıştı. İçine sinmeyen bir şey vardı onda ama arkadaşı için ses çıkarmıyordu.

Yağmur, yüzünde kocaman gülümsemeyle yanlarına gelmişti. İçi içine sığmıyordu genç kızın.

" Hayırdır Yağmur, bu ne neşe? " demişti Rozalin arkadaşının neşeli halinin yansıması olarak gülümseyerek.

" Bak işte neşemin kaynağı. " diyerek parmağındaki yüzüğü göstermişti genç kız.

" Oha tektaş mı o? " demişti Selim, irice açılan gözlerle.

" Evet canım, Ömer bana evlenme teklif ett - "

" Ve sende kabul ettin! " diyerek arkadaşının sözünü kesmişti Rozalin, İçinde büyüyen korkuyla.

" Evet. Ailesine haber vermiş. En kısa zamanda istemeye gelecekler.

~~~~~~~~

Rozalin'i geçmiş anılardan çekip alan açılan kapı olmuştu. Mirza'nın geldiğini gördüğünde; " Sonra konuşuruz!" diyerek telefonunu hemen kapatmıştı.

Mirza, karısının onu görmesi ile telefonunu aceleyle kapatması, gözünden kaçmamıştı. Kim olduğunu merak etse de, aşağıda olanlar daha ağır basmıştı.

Rozalin, Mirza' ya hemen sırtını dönmüştü. Onu ağlarken görmesini istemiyordu artık. Onun yanında benliğinden fazlası ile ödün vermişti zaten, daha da küçük düşmek istemiyordu.

" Sen de mi onun gibi düşünüyorsun? Belki o gece o gözleri bu yüzden söyledin! " demişti ağlamaklı sesi ile.

Mirza, karısının sesindeki acıyı kalbinde hissetmişti. O gece hiç düşünmeden konuşmuş karısını yaralamıştı. Aralarındaki mesafeyi kapatarak arkadan sarılmıştı karısına.