ROZALİN...(Söz Serisi 1)✔

Gerçek...

Benim sevdam ulu çam gibidir.
Ne güz de yaprak döker,
Ne de kışta boyun büker.

Özdemir Asaf

Hasan ağa duyduğu ayak sesleri ile zor da olsa gözlerini açmış, Mirza'ya bakmıştı. Yavaşça eli, ağzında olan oksijen maskesine gitmiş, aşağıya çekmişti.

" Mirza! "

" İyi misiniz? "

" Rozalin! Kızım nasıl? "

" Siz iyi olunca, oda şimdi iyi. "

" Kızıma iyi bak! Üzülmesine izin verme! "

" Bunları konuşarak kendinizi yormay- "

" Beni dinle Mirza! " demiş, Mirza'nın sözünü keserek gözlerini Mirza'ya dikmiş, zor çıkan sesi ile konuşmaya devam etmişti.

" Ben, sona geldim artık. Söz verdim kardeşime. Yıllarca sakladım. Ama artık bu yük bana çok ağır, taşıyamıyorum! "

" Ne demek istiyorsunuz? "

" Bana söz ver Mirza! Rozalin'e iyi bak! Onun kimsesi yok! "

" Ne demek yok? Rozalin'in kocaman bir ailesi var! "

" Rozalin benim öz yeğenim değil! " demişti gözünden akan yaşlarla.

Mirza duyduğu şey ile buz kesmiş, irice açılan gözlerle Hasan ağaya bakmıştı. Yanlış duyduğunu düşünmüş, tekrar tekrar algılamaya çalışmıştı.

" Nasıl değil? " demişti zor çıkan sesi ile.

" Doğru duydun! Rozalin kardeşimin kızı değil! Fırat Dağhan'ın kızı."

" Ne dediğinizin farkında mısınız? Ne demek Rozalin - " demiş devamını getirememişti. Aklı almıyordu. Duyduğu şey akıl alır şey değildi.

" Rozalin İstanbul'da Metin ve Aysel Dağhan ile tanıştığınızı söyleyince, bunu artık kaldıramadım. Kızımı kaybedenem Mirza! O benim canımın canı. " demiş derin nefesler almaya başlamıştı.

Yorgun kalbi ikinci bir korkuyu kardıramıyordu artık. Korku tekrardan tüm bedenine yayılmış, onu soluksuz bırakmıştı.

" Sakin olun! Kendinizi yormayın! İyileştiğiniz zaman konuşuruz! ''

" Sona geldim Mirza. Kızıma iyi bak. Bana söz ver Rozalin bunu asla öğrenmeyecek! Asla... "

*************

" Mirza! "

Mirza, Rozalin'in sesi ile daldığı düşüncelerden sıyrılarak, kendine gelmiş, bakışlarını Rozalin'den çekerek dolaba yönelmişti. Rozalin'in bakışlarını üstünde hissetse de, sakince üstünü giymeye başlamıştı.

Rozalin, sıkıntıyla nefesini vermiş, Mirza'nın yanına giderek önünde durmuştu.

" Mirza bana bak! Çok zor bir soru mu sordum? Neden kaçıyorsun? Konuşsana! "

" Kaçtığım yok Rozalin! Farkındaysan üstümü giyiniyorum. Bu kaçmak değil! "

" Amcam sana ne söyledi Mirza ağa? " demişti, kanında başlayan öfke ile birlikte.

Çünkü sinirlenmeye başlamıştı. Mirza'nın bir şey sakladığı belliydi. Amcası ne söylediyse, tekrardan fenalaşmış, günlerce yoğun bakımda kalmıştı. Ama Mirza'nın söylemek yerine, ondan kaçması içinde meraka neden oluyordu.