ROZALİN...(Söz Serisi 1)✔

Söyleyemedim...

Gelecekse beklenen, beklemek güzeldir.
Özleyecekse özlenen, özlemek güzeldir.
Ve sevecekse sevilen;
O hayat her şeye BEDEL dir...

Özdemir Asaf

Rozalin nefessiz kalmış, ona doğru yanındaki kadınla konuşarak gelen adama bakmıştı. Adam başını kaldırmıştı ki, Rozalin hemen dönmüş onu görmesini engellemişti.

İçinde büyüyen korkuyla hemen Mirza'nın odasına gitmiş, sırtını kapıya dayayarak elini göğsüne koyup gözlerini kapatmıştı. Kapanan gözleriyle gözyaşları serbest kalmış, akmaya başlamıştı.

Rozalin, ne kadar öyle kapıda durduğunu hatırlamıyordu. Takı gelen ayak seslerine kadar. Hemen kendini toparlamış, koltuğa oturmuştu.

Mirza, Rozalin'in onu bekliyor oluşundan dolayı kendini pek odaklayamamışsa da, verimli geçen toplantıdan sonra hemen odasına gitmişti. Odaya girdiğinde Rozalin'in başı önde koltukta oturduğunu görmüş; " Sonunda bitti! " demiş masasına yaklaşarak elindeki dosyayı bırakmıştı. " Geç kaldık istersen çıkalım trafiğe kalmayalım? " demişti Rozalin'e bakarak.

Rozalin başını sallamış, yavaşça yerinden kalkmış çantasını almıştı.

Mirza, Rozalin' deki durgunluğu fark etmiş, kolundan tutarak kendine çevirmişti.

" Ne oldu Rozalin? "

" Yok bir şey! Gidelim mi? " demişti zor çıkan sesiyle.

" Peki neden yüzüme bakmıyorsun? "

Rozalin, daha fazla kendini tutamamış, göz yaşlarını serbest bırakmıştı. Mirza Rozalin'in birden ağlaması ile afallamış, Rozalin'in yüzünü iki elinin arasına alarak gözlerine bakmıştı.

" Ne oldu Rozalin? Biri bir şey mi yaptı? " demişti. Sesinde hem şaşkınlık, hem de birinin bir şey yapmış olabileceği için öfkeyle.

Rozalin susmuş, Mirza'nın gözlerine bakmıştı. Ardından Mirza'ya sarılmış, güç almak istemişti. Mirza zaman kaybetmeden sarmıştı kollarını karısına.

" Mirza dönelim artık, burada kalmak istemiyorum. " demişti çatallaşan sesiyle.

" Rozalin, yüzüme bak! Ne oldu? " demişti. Rozalin'in akan her damla gözyaşı kalbine akmış tüm bedenini yakmıştı âdeta.

" Ben! " diyerek yutkunmuş, " Yok bir şey sadece sinirlerim bozuldu! " demişti hıçkırarak.

" Bu mu yani? " demişti inanmayarak." Ben yokken bir şey olmadı yani? "

" Olmadı. Ailemi çok özledim, artık dayanamıyorum! " demişti sinirle.

Mirza, Rozalin'in söyledikleriyle buz kesmişti. Yavaşca kendinden uzaklaştırmış, yüzünü elleri arasına ararak alnından öpmüş, gözlerini kapatarak bir süre öylece durmuştu. Ardından Rozalin'in gözlerine bakmış;

" Gidelim mi artık? " demişti.

Mirza ona şaşkın bakan karısına bakmış, aslında bunu söylemek istememişti. Ama dudaklarından dökülen bu olmuştu.

Rozalin, başını çevirerek göz temasını kesmiş, akan gözyaşını elinin tersiyle silmiş, öfkeyle; " Gidelim! " diyerek kapıya yönelmişti.

Şirketten çıktıklarından beri ne Rozalin, ne de Mirza konuşmuştu. Yolda Mirza ev sahipleri için çiçek almış, geçen bir saatlik yolculuktan sonra araba durmuş, önce Rozalin, ardından Mirza inmişti.