ROZALİN...(Söz Serisi 1)✔

Dönmek İstiyorum...

Herkes Fazlasıyla Sevmiş,
Ben Eksikleriyle De Sevdim Oysa.

          Özdemir Asaf

Mirza'nın istemeden sarfettiği sözler yüzünden Rozalin'in eve gitmek istemesinden dolayı eve dönmüşlerdi. Mirza, araba durur durmaz Rozalin'in hızla inerek eve girmesini sıkıntılı nefesini vererek izlemiş, kendine küfür ederek arabadan inerek eve girmişti.

Rozalin, eve gelir gelmez odasına çıkmış, tuttuğu göz yaşlarını serbest bırakmıştı. Canı yanıyordu. Sevdiğini söyleyen birinin, en önemlisi sevdiği tarafından bunları duymak canını çok yakmıştı. Her şey bitti derken yeniden aşağılanması artık onu bitirip tüketiyordu. Ağlaması yerini iç çekişlere bıraktığında çantasından gelen telefonun sesi ile kendine gelmiş telefonuna alarak ekranda gördüğü isim ile duran göz yaşları tekrardan akmaya başlamıştı. Nefesini zor da olsa düzene sokarak telefonunu açmıştı.

Mirza, koltukta oturmuş, gözlerini kapatmış, yaptığı hatanın sonuçlarını düşünmüştü. Yine hiç düşünmeden söylediği sözler ile karısını kırmış, yaralamıştı. Ne kadar öyle koltukta oturduğunu hatırlamıyordu. Merdivenlerden gelen ayak sesi onu kendine getirmişti. Yerinden kalkmış, kapıya dönerek Rozalin'e bakmıştı.

Rozalin ise Mirza'nın yüzüne bakmadan koltuğa oturmuş, bakışlarını Mirza'ya çevirmişti. O an görmüştü Mirza Rozalin'in kızaran gözlerini. Sıkıntılı nefesini vererek o da oturmuştu.

" Rozalin bugün olanlar- "

" Urfa'ya dönmek istiyorum! "

Mirza, Rozalin'in dönmek istemesine şaşırmamıştı. Evlendikleri günden beri sürekli diliyle Rozalin'i yaraladığını biliyordu ama bugün hiç istemediği bir cümle kurmuş sonuçlarına katlanacaktı.

" İşlerim bitmedi henüz. "

" İyi! Sen kalıp işlerini hallet, ben dönüyorum! "

" Burada olduğum sürece sen de yanımda olacaksın Rozalin. Bensiz hiçbir yere gidemezsin. " demişti sesini sakın tutmaya çalışarak.

Rozalin Mirza'nın sözleri ile histerik gülmüş, yüzündeki yalancı gülümsemeyi silmeden;

" Tabi sürekli sinirini çıkaracağın, aşalayacağın birisi olmalı yanında! " demişti.

" Rozalin! "

" Tamam sustum! Sonuçta sen haklısın! " diyerek yerinden kalkmış; " Sen istediğin kadar burada kalabilirsin. Ben yarın dönüyorum! " demiş Mirza'nın yüzüne bakmadan odasına çıkmıştı.

**************

Havin, elinde telefon ile öylece kalakalmıştı. Sanki bir el kalbini eline almış sıkmıştı. Yavaşça koltuğa çökmüş, akmak için uğraşan göz yaşları usulca akmaya başlamıştı. Rozalin'i özlemiş, sesini duymak için aramıştı. Ama her ne kadar bir şey yok desede ağlamaklı konuşmasından kötü bir şeylerin olduğunu anlamış içi daralmıştı.

" Havin hazır değil misin daha? Miran geldi. " demişti annesi odaya girdiğinde.

" Tamam şimdi hazırlanırım. " diyerek yerinden kalkmış, gözlerini temizleyerek çantasını alıp odasından çıkmıştı.

Havin, aşağıya indiğinde bahçede babası ile konuşan Miran' ı görmüş, anlık olsa da, her şeyi unutmuş içi sıcacık olmuştu. Miran ile sözlenmesinin üzerinden aylar geçmesine rağmen hâlen onu her gördüğünde heyecanlanması geçmiyor Miran' ın yanında bazen heyecanından dolayı hâlen kekeliyordu.