ROZALİN...(Söz Serisi 1)✔

Yeni Hayat...

Ve bazen hayattır sevmek,
Birini çok uzaktayken
Bile yüreğinde taşıyabilmek....

Özdemir Asaf

Yol bitip de araba konağın önünde durduğunda içindeki korku daha da büyümüştü Rozalin' in. Yavaşca inip koca heybetli Şiyar konağına bakmıştı. İçinde oluşan korku iyice büyümüş, onu soluksuz bırakmıştı âdeta.

Rozalin, Mirza'nın arkasından konağa girmişti ki, duyduğu zılgıt sesleri ile boş bulunmuş, korkarak Mirza'nın kolunu tutmuştu. Ardından ona dönen Mirza'nın sert bakışlarıyla kendini toparlamış, hızla elini çekmişti.

Berivan hanım, oğlunun kesin bir dille hiçbir şey yapmamalarını söylemesine rağmen dinlememiş, konağa gelin geldiğini eşe dosta duyurmak için konağı zılgıt sesleri ile inletmişti.

Duyduğu sesler ile öfkelenen Mirza;

" Kesin sesinizi! " diyerek var gücüyle bağırmış, tüm seslerini susturmuştu.

" Kendine gel Mirza ağa! Karşında kimin olduğuna dikkat et, öyle konuş! " demişti sinirle Berivan hanım oğluna bakarak. Ardından Rozalin'e dönmüş; '' Hoş geldin kızım. '' diyerek yanına gitmişti.

'' Hoş bulduk efendim! " diyerek hayran bakışlarını gizlemeden eğilip elini öpmüştü kayınvalidesinin.

Bu konakta kimseyi tanımasa da, haklarından çok şey duymuştu. En çokta Mirza'nın. Ama Berivan hanımı tanımıştı hemen. On yaşındayken görmüştü bir defa, babaannesinin cenazesinde.

Küçüklüğünden beri çok şey duymuştu onun hakkında. Güzelliği ve tam bir hanım ağa oluşu, tüm Halfeti tarafından konuşulan bir şeydi.

Berivan hanım, yüzündeki gülümsemeyle Rozalin'e bakmış, elini iki elinin arasına alarak sedirlere yönelmişti.

*************

Rozalin, artık onun da odası olan Mirza'nın odasında oturmuş dolu gözlerle boşluğa bakmıştı.

Evlenmişti... Yıllarca bunu her ne kadar istemeyip kaçmışsa da, evlenmişti. Hemde en kötü şekilde.

Gözlerini kapatarak derin bir nefes almış, kapının çalması ile gözyaşlarını silip kapıya bakmıştı.

" Gelebilir miyim? "

" Tabi "

Yavaş adımlarla yengesine yaklaşıp yanına oturmuştu Ruken. Elini Rozalin'in dizine koymuş;

" Tekrardan hoş geldin. Doğru dürüst tanışamadık. Ben Ruken, Mirza'nın ablasıyım. " demiş, elini Rozalin'in dizine koymuştu. " Korktuğunu biliyorum. İnsan evini bırakıp başka yere gidince çok korkuyor. Hele ki, tanımadığı insanların arasına... Bunu çok iyi bilirim. " diyerek tebessüm ile bakmıştı Rozalin'e. " Evlendiğimde kocamı tanıyordum evet ama yine de insan korkuyor işte... " Eski anılara giden genç kadın derin bir nefes almış; " Ama sen korkma. Sen bu eve gelin geldin belki ama artık bu evin kızısın. " diyerek sevgi ile bakmıştı.

Dikkatle bakmıştı görümcesine Rozalin. Gülen gözlerinde sakladığı derin kederi görmüştü. Herkesin içinde sakladığı acıları vardı, Ruken'in de öyle.

" Mirza serttir, hele ki dili! Sözünü esirgemez ama kalbi yumuşaktır. Ona karşı sakın başını eğme Rozalin dik dur. Gerçi Karaca kadınları, en az erkekleri kadar güçlüdür. Kendilerini ezdirmezler! "

Rozalin, şaşkın gözlerle bakmıştı görümcesine.

Ruken, yüzünde kocaman gülümsemeyle;