ROZALİN...(Söz Serisi 1)✔

Kız kısırı...

Bir anda her şeyden vazgeçip gitmek kolaydır;
Ama marifet değil.
Aşk gitmekten vazgeçip, sevmektir aslında...

                   Özdemir Asaf

Tüm aile hastahane koridorunda endişe ile beklerken Asım duvar dibine çökmüş ağlamamak için kendini zor tutmuştu. Mirza'nın kucağında cansız yatan karısını gördüğünde içini saran korku ve acı, beklediği her saniye onu daha da çok içine çekiyor, soluksuz bırakıyordu.

Rozalin, Mirza'nın gözlerini bile kırpmadan müşaade odasına baktığını gördüğünde içini büyük bir acı sarmıştı. Yıllar önce tıpkı Mirza gibi o kapıdan iyi haber vermek için çıkacak doktoru beklemişti. Gözleri dolmuş, elini Mirza'nın elinin üstüne koyarak;

" Ruken ablam çok güçlü o iyi olacaktır. " demişti çatallaşan sesi ile.

Mirza, Rozalin'in elini iki elinin arasına almış;

" Biliyorum ama korkuyorum Rozalin. Onu da kaybedemem! " demişti gözlerinin dolmasına mâni olamayarak.

Rozalin, Mirza'nın gözlerindeki acıyı görmüş, içinde hissetmişti âdeta. Onu da kaybedemem derken, Dicle' yi kastettiğini anlamıştı.

Herkes endişeli doktorun çıkmasını beklerken Azad duvar dibinde oturan eniştesini görmüş, yanına gitmişti.

" Asım abi yapma böyle, daha ne olduğunu bilmiyoruz! Salma böyle kendini. " demiş, kolunu tutarak ayağa kalmasına yardım etmişti.

Asım'ın konuşmaya bile hali kalmamıştı. Başını sallamış yerinden kalkmıştı. Acil müşaadenin kapısı açılmış herkes oraya yönelmişti.

" Karım nasıl Yılmaz ? " demişti hemen Asım, içerden çıkan doktor arkadaşına.

" Korkulacak bir şey yok, Ruken iyi ama sonrasında çok dikkat etmesi gerekiyor. Kanamayı durdurduk ama düşük tehlikesi devam ediyor. "

" Ne düşüğü oğlum? " demişti Berivan hanım irice açılan gözlerle.

" Haberiniz yok sanırım. Ruken 11 haftalık hamile. "

Herkesin endişeli yüzleri doktorun söylediği ile güller açmıştı. Asım duyduğunun şokunu yaşarken içinde tarifsiz bir mutluluk oluşmuştu.

" Peki karımı görebilir miyim? "

" Tabi, Ruken 308 nolu odaya alındı. Geçmiş olsun. "

Asım'ın odaya girmesi ile herkes yerlerine oturmuş, mutluluğun tadını çıkarmaya başlamıştı. Rozalin Mirza'nin yanına dönmüş;

" Tebrik ederim tekrar dayı oluyorsun! " demişti gülümseyerek.

" Kuru kuru tebrik mi? " diyerek kollarını açmıştı.

Rozalin tereddüt etmeden Mirza'nın kollarının arasına gitmişti.

" Seni de tebrik ederim, tekrar yenge oluyorsun. " demişti kollarını daha da sıkılaştırarak.

İkisinin de yüzünde tebessüm oluşmuş, anın getirdiği mutluluğu yaşamışlardı. Rozalin, birden koridorda gelenleri görmüş, gülüşü solarken; " Dicle! " demişti sessizce.

Mirza, karısının dudaklarından çıkan isim ile ondan ayrılmış, onun baktığı yere dönmüştü. Sonra tüm koridoru inleten sesi ile;

" Senin ne işin var burada? " diyerek âdeta kükremişti.

Mirza'nın sesi ile Dicle yerinde donup kalmıştı. Zilan onu aradığında korku ile buraya gelmiş, abisinin tepkisini tahmin edememişti.

Berivan hanım kızını görmesi ile hızla yanına gitmiş, özlemle kollarının arasına almıştı.