ROZALİN...(Söz Serisi 1)✔

Neden Gittin?

İnsanlar,
İnsanların içinde,
İnsana hasret yaşarlar...

Özdemir Asaf

Berivan hanım, öylece avlunun ortasında durmuş, Mirza'nın ardından bakmıştı. İçi açıyordu... Sanki bir el kalbini sökmüş, eline almış sıkıyordu. Geçen her saniye ömründen ömür götürmüş, soluğunu kesmişti. Koluna dokunan kocasının eli ile bakışlarını Berzan ağaya çevirmişti.

" Bir şey yapmayacak mısın Berzan? Oğlum gitti! "

" Topla kendini Berivan! Güçlü dur! Mirza şu an öğrendiği şey ile büyük bir savaşa girmiş durumda, sakinleşince gelecektir. "

" Ya gelmezse? Ben oğlum olmadan yaşayamam! Mirza'mı geri getir. "

Berzan ağa karısının gözlerinde gördüğü yangın ile kendine çekmiş, sıkıca sarılmıştı. Yıllarca sakladıkları sır büyük bir yangına dönmüş, ikisini de yakıp kül ediyordu şimdi.

" Baba, bize neler olduğunu anlatacak mısınız? " demişti Azad anne babasının yanına giderek.

" Anlatacak bir şey yok. " demiş, Berzan ağa karısını kendinden biraz uzaklaştırıp göz yaşlarını silmişti.

" Nasıl yok baba? Abim yengemi alıp gitti! Sen yıllarca sakladığın şey ile durmuş bir şey yok diyorsun! "

Berzan ağa dolu gözlerle dönmüştü oğluna. Onun için her şey fazlası ile zorken, birilerine kendini anlatmak onu fazlası ile yoruyordu. Gözünden bir damlanın akmasına izin vermiş;

" Ne duyduysanız doğru! Mirza, kardeşim Sitî ve Mirhan Karaca'nın oğlu! "

" Ne diyorsun sen baba? " demiş eli ile yüzünü kapatmış, sinirle soluyarak tekrardan babasına dönmüş; " Bunun için yıllarca Karaca'lardan uzak durmamızı istedin değil mi? Bunun için babaannemle Mirhan Karaca'nın geldiğini öğrendiğinizde kötü oldunuz ve günlerce korkuyla sürekli abimi ve yengemi soru yağmuruna tutup, abimi yalnız bırakmadın. Sırrının ortaya çıkmasından korkuyordun! Abimin gerçek babasına yakın olması, onu sevme düşüncesi yüzünden onun ile hiçbir şekilde konuşmamızı istemedin. "

" Azad! "

" Bunu nasıl yaparsın baba? Hadi bizi geçtim, abimden böyle bir şeyi nasıl saklarsınız? " diyerek bağırmış babasının konuşmasına mani olmuştu.

" Abi sakin ol. " diyerek Hazar Azad'ın koluna girmiş, biraz olsun geri gitmesini sağlamıştı ama Azad öfkeden kendini kaybetmiş babasına kitlenmişti.

" Kimse bilmiyordu değil mi? Hasan ağa öz yeğeni olmadığı halde yengemi bırakmadı. Bilseydi abimi asla bırakmazdı! "

" Evet kimse bilmiyordu! Eğer Mirza o lanet defteri bulmasaydı, yine de söylemezdim! En başında o defteri yakmalıydım! "

" Sana inanmıyorum baba! Hâlen kendini hakli buluyorsun. "

" Mirhan yüzünden canımın yarısını her gün gözümün önünde erimesini izledim ben. Kendi ellerimle toprağa gömdüm! "

" Bu seni haklı çıkarmaz. " diyerek sesi çıktığı kadar bağırmıştı Azad.

" Kendine gel Azad, kiminle konuştuğuna dikkat et! " diyerek Berivan hanım araya girmiş, elini Azad'ın göğsüne koymuş; " Benim derdim bana yetiyor, bir de sen bıçak olup daha da derine inme! " demişti ağlayarak başını Azad'ın göğsüne koymuştu.

" Herkes beni iyi dinlesin. Bu konu, bu konaktan dışarı çıkmayacak! Eğer çıkarsa ölümü elimden olur! " demişti öfkeyle ona bakan her bir göze bakarak Berzan ağa.