ROZALİN...(Söz Serisi 1)✔

Bebeğimiz...

Her Korkan Kaçmaz.
Ama Her Kaçan,
Korkaktır!!!

       Özdemir Asaf
  

Mirza, gözlerini açtığında, henüz gün yeni ağırmaya başlamıştı. Göğsünde hissettiği ağırlıkla yüzünde tebessüm oluşmuş, kollarını daha da sıkılaştırarak Rozalin'i iyice sarmıştı. O kadar huzurluydu ki şu an. Huzurun adıydı onun için Rozalin. Kısa zamanda, çok şey yaşamışlardı. Dün geceyi düşündü Mirza. Yüzünde bir tebessüm oluşmuş, Rozalin'in kokusunu içine çekerek saçlarından öpmüştü.

Şimdi anlıyordu, Rozalin'i ilk çarşıda gördüğünde hissettiği şeyi. Kalbinde oluşan o tatlı sızı, kalbinin aslında Rozalin'i tanımasıydı. Evet o daha bir çocukken aklına ve kalbine giren kızı tanımamıştı belki ama unuttuğu bir şey vardı. Onları bir birlerine yazan kaderi.

Mirza, Rozalin'in uyanmamasına dikkat ederek yavaşça yataktan kalkmış banyoya girmişti. Kısa bir duş alalarak odaya geri dönmüştü. Rozalin'e baktığında hâlen uyuduğunu görmüş, yüzünde oluşan tebessüm ile dolaba yönelerek üstünü giymeye başlamıştı. Ardından Rozalin sesini duymuş arkasını dönmüştü.

" Mirza! "

" Günaydın. Uyandırdım mı? " diyerek yatağa doğru gitmiş, yatağa oturarak Rozalin'in boynundan kokusunu içine çekerek öpmüştü.

" Günaydın,. Saat kaç? "

" 6'ya geliyor. Daha çok erken uyu sen. "

" Sen niye kalktın bu saatte? "

" Uyku tutmadı. Kaç gündür işlerle ilgilenemedim. Biraz dosyalara bakayım dedim. ''

" Anladım! "

" Kahvaltıdan sonra da hastahaneye gideriz! " diyerek Rozalin'i yatağa geri yatırmıştı.

" Hastaneye mi? "

" Unuttun galiba? " demiş, elini Rozalin'in karnına koymuş; " Bebeğimizin durumuna bakalım " demişti yüzündeki gülümseme ile.

" Bebeğimiz! " demişti Rozalin aynı tebessüm ile karşılık vererek Mirza'ya.

" Hadi uyu sen! "

" Mirza bekle! O adamdan haber var mı? Durumu nasılmış? "

" Değişen bir şey yok! Bir değişiklik olursa Adem haber verecek. Neyse, sen bunları düşünme. " demiş, yataktan kalkarak odadan çıkmıştı.

Rozalin, Mirza gittikten sonra bir süre yatakda dönmüş, ama bir türlü tekrardan uykusu gelmeyince kalkıp banyoya girmiş, duş alarak üstünü giyip odadan çıkmıştı.

Aşağıya indikten sonra Zelal'i görmek için hemen misafir odasına doğru gitmiş, odadan çıkan Ayşe'yi görmüştü.

" Günaydın Ayşe "

" Günaydın Rozalin abla "

" Zelal nasıl? Uyuyor mu? "

" Sabaha kadar doğru dürüst uyumadı. Sürekli ağlayıp sayıkladı! Şimdi uyuyor! "

" Anladım canım. " diyerek giden Ayşe 'nin ardından odaya girmişti.

Rozalin, odaya girdiğinde Zelal'in sayıkladığını görmüş, tam yanına gitmişti ki, Zelal birden çığlık atarak uyanmıştı.

Zelal, gördüğü kâbus ile çığlık atarak uyandığında karşısında Rozalin'i görünce akmaya başlayan gözyaşları ile Rozalin'e sarılmıştı.

" Şşş geçti! Sadece kabustu! "

" Fırat! "

" Korkma canım! O da iyi merak etme! "