ROZALİN...(Söz Serisi 1)✔

Saklanan...

" Gece midir seni bana düşündüren,
Yoksa ben miyim seni düşünmek için geceyi bekleyen? "

        Özdemir Asaf

Rozalin, yanağına ardı ardına konan öpücükler ile zorda olsa gözlerini açmış, görüş açısına giren kendisine gülen gözlerle bakan Evin'i görmüş onun da yüzünde kocaman bir tebessüm oluşmuş yerinden doğrulmuştu.

" Canım, günaydın. "

" Günaydın tatlım " demişti Evin kollarını açan Rozalin'in kucağına oturarak.

" Günaydın yengem "

" Zilan! İkinizin ne işi var burada? Saat kaç? "

" Saat dokuz ve biz seni kahvaltı için kaldırmaya geldik. Ha abimi soracak olursan onlar babamla erkenden çıkmışlar! "

" Nereye gitmişler? "

" O kadarını ben bilmiyorum. Neyse, bak sana üst de hazırladım. Hadi! " diyerek Rozalin'in elini tutarak yataktan kalkmasına yardım etmişti.

Rozalin Zilan'ın hazırladığı kıyafetleri giymiş, Evin'in elini tutarak aşağıya inmişlerdi. Tüm aile kahvaltı masasına gelmiş, sadece Berzan ağa ve Mirza yoktu.

" Berzan ile Mirza'm neredeler? Kalkmadılar mı daha? " demişti Zahide hanım Berivan hanım ve Rozalin'e bakarak.

" Sabah erkenden çıktılar ana. Önemli işleri varmış. " diyerek kayınvalidesine bakmıştı Berivan hanım.

Rozalin, Mirza'nın nereye gittiğini merak etmiş, ama soramamıştı. Haber vermediği içinde biraz da olsa Mirza'ya kızmış, en çok da kırılmıştı. Zaten günlerdir olmayan iştahı iyice kaçmış, sadece bir yudum çay içebilmişti.

Hamileliği zor geçecek gibi duruyordu Rozalin'in. Kusması ya da baş dönmeleri yoktu ama hiçbir şey yiyemiyordu. Şimdiden kilo vermeye başlamıştı bile.

Kahvaltılar yapılmış, herkes arka avludaki sedirler geçmiş, sohbet ederek pazarın keyfini çıkarmaya başlamışlardı. Rozalin yanında oturan Evin ile ilgilenirken bir yandan da Zilan ve Hazar'a laf yetiştiriyordu. İki kardeş sürekli birbirleri ile didişiyor, birbirlerine laf sokuyorlardı..

Öğlene doğru herkes bir yerlere giderken, Ruken, Zilan ve Melek, Ruken'in yürümek istemesi üzerine konaktan çıkarak Halfeti  sokaklarında yürüyüşe çıkmışlardı. Rozalin' de gitmek istemiş, ama bebeği için risk devam ederken yorulmamak için vazgeçmiş odasına çıkmıştı.

Rozalin, sırtını yatak başlığına koyarak kitap okumaya başlamıştı. Telefonun çalması ile telefonunu eline almış, Selim'in aradığını görmüş yüzünde oluşan kocaman gülümsemeyle cevap vermişti.

" Selim! "

" Bakıyorum da beni çok özlemişsin Rozalin! Hasretin sesinden taşıyor! "

" Arkadaşım değil misin? Özleyemez miyim? "

" Özlersin de sevgili kocan o özlemeyi sonra bana patlatmasın? " diyerek gülmeye başlamıştı.

" Zevzek zevzek konuşma Selim! Hem niye aradın? Ne var? "

" Ne oldu birden niye aradın falan? "

" Sen anca bundan anlıyorsun! Söyle ne var? "

" Hiç öylesine aradım! Hem, arkadaşımı özlemiş olamaz mıyım? " demişti aynı Rozalin gibi.

Selim'in söyledi ile Rozalin gülmüş;

" Benim lafımı bana satıyorsun! Öyle olsun bakalım. Eee nasılsın Kenan nasıl? "