Locked by you [Herschrijving]

3.

Jonas

'Hier heb je haar documenten. Pieter heeft ze me gegeven.' Zei Luca en gaf me, terwijl hij het gaspedaal induwde, een mapje met allerlei papieren in. Ik opende het mapje en las het eerste blad voor.

'Naam: Evelien Bosmans. Ze is zeventien jaar en jarig op elf november. Ze werd geboren in Mol. Woont in de provincie Antwerpen, in de Kempen. Haar hobby's zijn: toneel, zingen en dansen.' Las ik voor. 'Is dat alles wat er over haar geweten is?' Vroeg Luca verbaasd. 'Nee, ik ben nog lang niet klaar. Heeft Pieter een heel boek geschreven, of zo?' Lachte ik. 'Lees verder dan.' Beval hij.

'Verdere informatie: verloor pas haar oma en is daardoor heel gevoelig geworden. Ze is makkelijk te raken eens je haar zwakke punten kent. Evelien kan onverwachts uit de hoek komen, dus wees steeds attent. Ze heeft veel lef en laat zich niet makkelijk doen, ondanks haar zwakke raakpunten. Haar vertrouwen is eenvoudig om te winnen indien je het zorgvuldig aanpakt. Enkele weetjes: Ze studeert musical-moderne talen aan het Sint-Jozef instituut in Mol, is grote fan van Ed Sheeran, heeft een zusje, blonde haren en een moedervlek onder haar neus,...'

'Staat er nog iets interessants in?' Vroeg Luca door. 'Nog een heleboel dingen. Hoe komt Pieter aan deze info?'

'Stanny stuurde alles door.' Legde hij uit. 'Dat verklaard veel. Hij bezorgde Pieter vast ook de traceercode van haar mobiel.' Vermoedde ik. 'Jep. Enkel haar chipnummer ontbreekt nog. Die zal hij straks wel bij haar inplanten.'

'Gaf je haar eigenlijk een zware dosis?' Vroeg ik even later. 'Nee, die heb ik niet bij me. Ik moet dringend opnieuw zware dosissen bestellen want deze zijn niet praktisch. Ze hebben nauwelijks effect. Ze kan dus eigenlijk elk moment wakker worden, maar maak je geen zorgen: indien ze wakker wordt, horen we het wel. Die meisjes schreeuwen dan meestal de longen uit hun lijf, bonken op de muren en huilen al het water uit hun lichaam.'

Evelien

Ik kon eindelijk mijn lichaam bewegen. Het voelde aan als een tijdelijke verlamming. Mijn ogen gingen al knipperend open en elke spier spande zich even kort aan. Ik keek bang in het rond. Ik bevond me nog steeds in die smerige bestelbus. Aan de wanden van het busje hingen kettingen. Ze rammelden en gaven me een beangstigend gevoel. Wat waren ze toch van plan? Ik was doodsbang en bovendien was ik alleen. Waar waren mijn ouders?! Waar was Katie?!

Ik steunde op mijn armen, nou ja dat probeerde ik althans... Mijn handen waren namelijk nog steeds aan elkaar gebonden. Na enkele pogingen slaagde ik erin om mezelf omhoog te duwen. Ik stond op, maar was nog slaapdronken waardoor ik niet echt stevig op mijn benen kon staan. Ik kon wel huilen, krijsen, schreeuwen... Maar ik zweeg. Mijn keel voelde droog aan en mijn lippen leken wel van steen. Gebeurde dit alles trouwens wel echt? Het was vast een droom. Ja, ik sliep gewoon. Ik sliep vast gewoon in de auto. Ik was op weg naar de Ardennen. Het zou een leuke vakantie worden. Geen paniek, Bosmans, je droomt gewoon. Je droomt vaak, dus wees niet bang, hield ik mezelf voor.

Maar toen het busje over een drempel reed, waardoor ik vervolgens wild heen en weer werd geschud, besefte ik dat het helemaal geen droom was. Dit was echt. Ze hadden me echt ontvoerd...

Jonas

'Hoe ging het vangen eigenlijk? Stribbelde ze tegen?' Vroeg Luca. 'Ja, het is een wilde.' Zuchtte ik. 'Die heb ik het liefst.' Grijnsde hij. 'Nou, ik niet. Ze dreigde me te vermoorden.' Luca proestte het uit van het lachen. 'Wat schattig!' 'Man, je had haar ogen moeten zien... Ik werd bijna bang! Zo schattig was ze niet meer hoor!'

'Je vader zal in ieder geval trots op je zijn. Je hebt haar gevangen en niet laten ontsnappen zoals vorige keer...' Ik zuchtte diep. 'Kunnen we het daar alsjeblieft niet meer over hebben? Ja, oké, ik was misschien te gevoelig. Je weet toch dat dit niet m'n ding is.' Luca wende zijn blik naar me toe. 'Je hebt toch niet opnieuw medelijden getoond?' Vroeg hij streng. 'Nee, geen zorgen. Kijk maar naar haar polsen, ze zien rood. Ik heb er zo hard in geknepen dat ze het uitschreeuwde van de pijn.' Zijn tong gleed over z'n lippen. 'Heerlijk... Het geschreeuw van meisjes...'

Evelien

Aan het dak van het busje hing een haak die wild heen en weer geslingerd werd. Een plan kwam in me te boven. Ik schoof de zwarte kist die er stond onder de haak en ging er vervolgens op staan. Vervolgens schoof ik het touw dat om mijn handen zat over de haak. Ik gaf een harde trap tegen de kist zodat deze vanonder mijn voeten verdween. Even bengelde ik in de lucht, vast hangend met het touw om de haak. Ik dacht voor enkele seconden dat mijn plan mislukt was, maar dat was het niet. Het touw scheurde door doordat het mijn gewicht niet langer kon houden. Ik viel naar beneden en kwam hard tegen de bodem van het busje aan, maar ik was wel verlost van het vervelende touw dat zo strak om mijn polsen gespannen zat.

Ik liep naar de deuren van het busje toe en wrong ruw aan de klink. Gelukkig! De deuren zaten niet op slot! Ik kon makkelijk ontsnappen! Maar het busje reed en het reed redelijk snel, indien ik zou springen zou ik te pletter vallen en misschien wel sterven... Ik moest afwachten. Als het busje zou stoppen, zou ik mijn kans wagen.

Jonas

Het was bijna fascinerend geworden hoe de regendruppels kriskras door elkaar naar beneden vloeiden langs het raam. Ik zat al enige tijd te staren en te peinzen. Hoe kwam ik ooit weg uit deze hel? Ik wilde niemand teleurstellen... Maar man, die Evelien... Zij was prachtig. Ze had zo'n mooie ogen, zo'n lief gezichtje en haar lichaam... Haar lichaam, dat kon ik met geen woorden beschrijven. Ze kon wel mijn droommeisje zijn, al had ik nooit echt nagedacht over hoe die eruit zou zien. Een glimlach verscheen op mijn gezicht bij de gedachte dat ze ooit zo lief naar mij zou lachen als toen ze lachte op de foto die Pieter me gaf. 'Aan het dromen, Jocke?' Lachte Luca die me een por in mijn zij gaf. 'Ik denk het.' Mompelde ik en mijn glimlach smolt weer weg. Ik mocht mezelf niets wijsmaken. Evelien was Evelien, een meisje ver boven mijn klasse. In haar ogen was ik een monster. The beauty and the beast, zeg maar. Dat kon toch nooit werken.

'Ik denk dat ik al weet waarover je droomt.' Grijnsde Luca en voegde daar meteen ook een knipoog aan toe. 'Ah ja? Over wat dan?' Vroeg ik. 'Evelien.' De manier waarop hij haar naam uitsprak vond ik afschuwelijk. Hij hijgde erbij, alsof haar naam alleen al lust deed opwakkeren. 'Goed geraden.' Gaf ik toe. 'Maak jezelf geen illusies wijs, neefje. Jij krijgt haar niet getemd, je hebt ook helemaal geen ervaring.' Ik trok mijn wenkbrauwen op. 'En jij wel zeker?' Hij knikte. 'Natuurlijk. Ik heb de telling bijgehouden: 138 meisjes hebben het bed al met mij gedeeld. Hoeveel met jou?' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik hou me daar niet mee bezig. Ik ga geen streepjes trekken bij elk meisje waarmee ik het doe.' Luca schudde al lachend zijn hoofd. 'Nul, Jonas. Zero.' Verdomme, hij had gelijk.

'Hé, niet zo treuren man! Je vangt er wel eentje, eentje die gehoorzaamt en makkelijk is in de omgang. Je zal het juiste meisje wel vinden.' Zei hij en grabbelde ruw door mijn haren. 'Misschien is Evelien het wel.' Droomde ik luidop. Luca proestte het weer uit van het lachen. 'Nee, nee, nee... Je zal het zien Jocke: je vader zal haar aan mij schenken. Ik ben tenslotte dé beste jager.'

'Nou je hebt vandaag niet echt veel gedaan. Ik heb haar gegrepen, niet jij.'

'Akkoord, maar stop alsjeblieft met dromen. Je bent te gevoelig voor haar. Meisjes zoals Evelien moet je hard aanpakken. Je weet wel: slaan en al dat soort dingen. Dat durf jij niet.' 'Echt wel.' Beet ik. 'Dat wil ik wel eens zien.'

Heeeey mensen! Vergeet niet te stemmen en te reageren! Ik hoop dat jullie het een leuk en spannend hoofdstuk vonden! Tot snel!