Locked by you [Herschrijving]

9.

Evelien

'Klootzak!' Schreeuwde ik en rende de badkamer uit. Hij deinsde achteruit en verloor zelfs bijna zijn evenwicht. 'Ik heb niets gezien!' Riep hij. 'Ik zag je wel kijken met die vervelende pretoogjes van je!' Het werd even stil en door die stilte kwam ik tot de conclusie dat ik halfnaakt was toen ik tegen hem stond te schreeuwen. Oké, hij kon niet meer zien dan mijn blote buik en rug, maar toch! Wat als ik hem pas later had opgemerkt?! Die sufkop was vast niet weggegaan hoor!

'Vanaf nu is die badkamer mijn eigendom.' Zei ik en plaatste mijn handen in mijn zij. 'Sorry Bossie, maar dat beslis jij niet.' Lachte hij. 'Toch wel! En als je h'm durft te betreden, dan breek ik al jouw botten.' Hij slikte. Mijn dreigement had effect.

'En trouwens: denk er maar niet aan dat wij ooit nog in hetzelfde bed slapen.' Zei ik. 'Waarom niet? Ik heb je toch niets aangedaan?' Vroeg hij verward. 'Dat maakt niet uit. Ik wil je vlooien niet.' Ik raakte opzettelijk met mijn schouder de zijne aan toen ik naar het tweepersoonsbed stapte. 'Bossie, ik kan toch moeilijk nog een bed voor je toveren?'

'Ik los het wel op.' Zei ik en trok het laken en een kussen van het bed. 'We hebben geen vloerverwarming...' Zei hij nog, maar ik negeerde hem. Ik legde het laken op de grond met het kussen erbij. 'Ziezo.' Zei ik met een grijns. 'Je kan toch niet de hele tijd op de grond slapen?' Ik haalde mijn schouders op. 'Nee, je hebt gelijk. Ik kan dat niet. Maar jij toch wel? Want ja, honden zijn het toch gewoon om op de grond te slapen?'

Jonas

'Dit is nog altijd mijn kamer, dit zijn dus ook mijn regels!' Zei ik streng. 'Is dat zo? Je kan je toch niet de baas houden over mij.' Grijnsde ze uitdagend. 'Dat kan ik wel.' Zei ik. 'Oké... Sla me dan. Doe maar, komaan. Sla me maar.' Ik fronste mijn wenkbrauwen. Wat wilde ze bereiken? Waarom daagde ze me uit? 'Sla. Me.' Moest ik haar echt slaan? Nee... Dit kon ze niet menen. 'Ik wacht.' Grijnsde ze. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik ga je niet slaan.'

'Ha! Die Luca had gelijk! Je hebt alleen maar medelijden! Jij kunt me niet de baas! Pas maar op dat je pappie daar niet achterkomt... Luca zei dat jouw vader je dan zou straffen! Je wilt toch niet dat je pappie boos wordt?'

Evelien

Ik hield ervan om hem te pesten en hem de grond in te duwen. Dat komt ervan als je mij wat doet! Die Jonas kon maar beter gaan wensen dat hij me nooit ontvoerd had!

Maar toen ik het over zijn vader had, veranderde hij plots. Hij greep me bij mijn keel. Een kleine kreet verliet mijn lippen. Hij beet op zijn tanden en maakte een grommend geluid terwijl hij me haast wurgde. Toen ik achterover viel, liet hij me los en liet me vallen.

Jonas

Nu was ze te ver gegaan. Ik deed het niet graag, maar mijn woede was te groot geworden. Ze kroop meteen weer overeind, maar was al meteen een heel pak stiller geworden en ook banger. 'Fok me de volgende keer niet meer zo op, begrepen? Of ík breek al je botten.' Gromde ik. Ze knikte haastig.

Ik wierp een blik op de klok die aan de muur hing. 'Kom, het is tijd. We gaan ontbijten.' Zei ik dan. Ik kleedde me nog snel om waarna we mijn kamer verlieten.

Ze volgde me door de gangen en bij elke jongen die we voorbijliepen, nam ze een meter afstand.

Evelien

Ik vertrouwde niemand. Liefst van al ontweek ik met een grote boog elke jongen die me voorbijliep, maar de gangen waren daar jammergenoeg niet zo breed voor.

Ik staarde om me heen en bestudeerde alle kamers waar we voorbijgingen. Het leken net celdeuren met een stevig slot. Doordat ik de hele tijd om me heen keek, was ik niet meer gefocust op de weg. Dat zorgde ervoor dat ik tegen iemand aanliep. De persoon, die me vast ook niet had zien aankomen, liet zijn mobiel uit zijn handen vallen. 'Verdomme! Kijk toch uit waar je loopt, ongedierte!' Vloekte hij. Ik bukte me naar de grond toe en raapte behulpzaam zijn mobiel van de grond. 'Sorry.' Mompelde ik, keek op en wilde zijn mobieltje net weer teruggeven totdat ik zag wie het was...