Locked by you [Herschrijving]

24.

Evelien

'Ik was best bang.' Gaf ik uiteindelijk toe. 'Dat merkte ik. Ik had nooit gedacht dat je mijn naam ooit zo hard zou uitroepen.' Lachte hij. 'Wacht maar, als je één vinger verkeerd naar me uitsteekt dan zal ik je naam zo luid roepen dat ze het zelfs in Guatemala zouden kunnen horen.' Waarschuwde ik al grinnikend. 'Je vertrouwt me nog steeds niet hé?' Lachte hij. 'Nee, maar doe zo verder, misschien dat ik je ooit wel vertrouw. Je bent op de goede weg.'

'We kunnen best opzoek gaan naar een schuilplaats. De zon komt bijna op en overdag vinden ze ons makkelijker, zeker met behulp van onze chips.' Zei Jonas plots.

'Heb jij er ook zo één?' Vroeg ik verbaasd. 'Ja, maar niet in mijn arm. Achteraan in mijn nek. Het is een litteken geworden.' 

'Mag ik eens kijken?' Vroeg ik nieuwsgierig.

'Ja, ze zien eruit als twee zwarte stipjes boven elkaar. Het lijkt alsof ze het met een soort van nietjesmachine in mijn lijf hebben geniet.' Lachte hij en draaide zijn rug naar me toe. Ik streek zijn haren opzij en bestudeerde zijn nek.

En inderdaad. Al snel vond ik de twee zwarte stipjes.

'Wat gek...' Mompelde ik.

'Ach ja... Ik ben de enige van de jongens met een chip. Door al mijn voorafgaande ontsnappingspogingen hadden ze geen vertrouwen meer in me en zagen ze dat als een oplossing. Ik moet eerlijk bekennen dat dit het langste is wat ik al heb volgehouden in de vrije omgeving. Vroeger hadden ze me meteen te pakken.'

'Ja, maar vroeger had je mij nog niet! Evelien Bosmans! De meest getalenteerde, slimste, moedigste, coolste, mooiste, elegantste,-'

'-koppigste, eigenwijste, hardnekkigste meisje van de hele wereld...' Vulde hij al lachend aan.

'Hé! Wil jij nog een trap in dat ding tussen je benen?' Lachte ik.

'Dat lijkt me geen goed plan, met zo'n verstuikte enkel...'

'Ik heb nog een voet!' Lachte ik.

'Hou die ook maar op de grond, straks kunnen we allebei niet meer lopen.' Zei hij, waarna ik niet meer kon ophouden met lachen.

Hij keek me al glimlachend aan, met zo'n dromerige blik. 'Wat is er? Waarom kijk je zo?' Lachte ik. 'Ik geniet. Ik geniet van jouw lach.' Ik rolde met mijn ogen. 'Wat een melige versiertruc!'

'Ik meen het.' Zei hij.

'Heb je niets beters?'

'Ik kan er wel duizend verzinnen! Je hebt prachtige ogen, een mooi lijf, beeldschone haren,...' Ging hij verder

'Oké, hou maar op. Straks moet ik kotsen!' Lachte ik.

'Je vroeg er zelf om.' Zei hij.

'Zouden we trouwens niet beter naar de politie gaan?' Vroeg ik en veranderde daarmee het onderwerp.

'Nee, dat is geen goed idee. Veel agenten werken met m'n vader samen. Als ze ons zien, zullen ze ons niet helpen, maar net in de problemen brengen. Dankzij hen weet mijn vader steeds op tijd wanneer er een huiszoeking komt. Ze waarschuwen hem voor hoofdinspecteur Robert. Robert is m'n vader op het spoor, maar ze zijn hem steeds te slim af. Hij vindt maar geen bewijzen.' Zuchtte Jonas.

'Hmm... Dan is het inderdaad geen goed idee. Hé, Jonas, kijk!' Riep ik toen ik plots een boomhut opmerkte. Het zat verscholen achter een heleboel bladeren waardoor je het nauwelijks kon zien.