Locked by you [Herschrijving]

59.

Jonas

Ik was zeven toen mijn vader me samen met Pieter en Luca meenam naar een openlucht zwembad. Ze hadden er afgesproken met een man met witte haren en een grijze baard. Terwijl ze aan een bankje zaten te praten, speelden Luca en ik in het zwembad. Luca probeerde me steeds voor de "grap" te verdrinken. Één keer was ik zelfs bijna echt verdronken, maar toen kon ik me nog snel verweren en net op tijd bovenkomen.

Maar op een bepaald moment huppelde er een meisje naar de man met witte haren toe. Ze had een prachtig snoetje, lange blonde haren en ze had een gele ballon in haar hand. Ik was nog maar zeven, maar toen voelde ik al een kriebel door mijn lijf gaan. Ze was het prinsesje van mijn dromen.

Ik tilde me op langs de rand en kroop uit het zwembad om haar te laten zien dat ik sterk was en geen laddertje of trapje nodig had om uit het zwembad te geraken. Ik stapte stoer naar haar toe.

Ze glimlachte lief toen we oog in oog met elkaar stonden. Ze was een beetje verlegen en kneep stevig in het koordje van haar ballon. Ik glimlachte en wreef verlegen door mijn haren. 'Mooie ballon.' Zei ik, wijzend naar haar ballon waar ze overduidelijk trots op was. 'Dankje.' Zei ze en prutste intussen aan de kleurrijke armbandjes die ze om had. Ze had prachtige blauwe oogjes waarmee ze me al mijn woorden deed vergeten. 'Je bent schattig.' Zei ik na eindeloos gestotterd te hebben, waarna ze hard begon te giechelen. 'Jij ook!'

'Zullen we samen spelen?' Vroeg ze vervolgens.

'Spelen?' Vroeg ik, alsof ik het woord nog nooit gehoord had.

'Ja! We spelen tikkertje! Tik! Jij bent h'm!' Riep ze en prikte haar wijsvinger in mijn borst. Daarna liep ze al giechelend heel hard weg.

Ik bleef staan. Wat was tikkertje? Wat was eigenlijk spelen? Het enige wat Luca en ik samen altijd deden was vechten, dat vond Pieter goed. Hij en mijn vader zeiden steeds dat we daar sterker van zouden worden en dat verbeelding of fantasie hebben helemaal niet belangrijk was. Ik had nog nooit echt gespeeld.

'Je moet me wel achternagaan, hé! Je moet mij proberen te tikken!' Lachte ze.

Maar ik bleef haar verward aankijken.

'Heb jij nog nooit tikkertje gespeeld?' Vroeg ze verbaasd.

Ik schudde mijn hoofd en keek vol schaamte naar de grond.

'Oké... Dan spelen we iets anders! Vind je verstoppertje leuk?'

'Wat is dat?'

'Ken je dat niet?!'

'Ik heb er nog nooit van gehoord.'

'Weet jij wel wat spelen is?' Vroeg ze dan.

'Niet echt.' Bekende ik.

'Wat doe je dan zoal?'

'Huilen.'

'Waarom?'

'Omdat ik pijn heb en bang ben.'

'Waarom ben je bang?'

'Ik ben alleen.'

'Helemaal alleen?'

'Zo voelt het wel.'

'Maar je bent toch niet alleen? Ik ben hier nu bij jou, gekkie!'

'Je hebt gelijk...'

'Spelen is het leukste wat er bestaat! Ik wil het blijven doen, voor altijd!'

'Voor altijd? Wat als je oud bent? Volwassenen spelen niet... Zij zijn serieus.'

'Dan ga ik wel toneel spelen, dan mag het wel.'

'Ik vind je wel tof.' Bekende ik.

'Jij bent ook heel tof.' Giechelde ze.