Locked by you [Herschrijving]

33.

Evelien

In een ooghoek merkte ik plots Nicholas en zijn kompanen op. Ze waren de tuin ingedrongen en benaderden Rêver voorzichtig. Het paard had het natuurlijk meteen door. Haar lichaam spande op en ze bleef verstijfd staan. Toen één van de jongens een touw om haar hals wilde gooien, hield ik hem meteen tegen.

'Niet doen! Je maakt haar wild! Ze wordt onrustig van dat touw. Jullie doen haar pijn! Elle a peur!' Riep ik. 'Hoe wil je haar hier anders wegkrijgen?' Gromde Nicholas. 'Met vertrouwen.' Zei ik. De jongens proestten het uit. Maar ik was bloedserieus.

Ik stapte dichter naar hen toe en Rêver volgde. De jongens hielden meteen op met lachen en keken de merrie verbaasd aan. Ik glimlachte toen Rêver naast me kwam staan. Ik voelde me plots een heel pak sterker, alsof ik de wereld aankon. Ik was niet meer bang of onzeker. Met Rêver aan mijn zijde voelde ik me veilig. Ze had net als ik een hekel aan die jongens.

'Hoe deed je dat?' Vroeg Nicholas.

'Wat?' Vroeg ik.

'Ze volgde je. Ze ziet je als haar leider, maar Rêver is net een dominant paard... Ze valt iedereen aan die nog maar een poging doet om haar te breken.'

'We voelen elkaar aan, geloof ik.' Glimlachte ik.

'Dat zal wel.' Zuchtte Nicholas en rolde intussen met zijn ogen.

Plots werden er een aantal touwen strak om haar hals gegooid. Enkele jongens ondernamen toch nog een poging om haar mee te krijgen. Rêver liet zich niet makkelijk doen. Ze dreigde een stamp te verkopen indien je te dicht in de buurt zou komen.

Nicholas grijnsde toen de jongens haar onder controle kregen. Er werd haar ook een kalmeringsmiddel toegediend waardoor ze vrijwel meteen verzwakte. 'Elke merrie valt te temmen. Rêver is geen uitzondering. We krijgen d'r wel klein. Je bent geen personage uit een paardenfilm dat op een dag een wild paard ontmoet en er meteen een band mee krijgt. De realiteit is ver weg van jouw droomwereld. Als Rêver de kans krijgt, valt ze je aan. Je zou het niet overleven.'

Dat was het laatste wat ik van hem hoorde. Daarna verdween hij weer met de andere jongens en ook met Rêver. Natuurlijk verontschuldigde hij zich nog bij Jos en de anderen, maar daarna ging het leven weer verder alsof er helemaal niets gebeurd was.

En ik... Ik werd meegesleurd door Luca. Ik wist niet wat hij van plan was, maar dat ik het niet leuk zou vinden, dat was wel zeker.

Ik dacht dat hij me zou verkrachten of pijnigen, maar dat bleek niet waar te zijn. Hij wilde me leren koken. Ik kon het zelf nauwelijks geloven toen hij dat zei. Hij leerde me soep maken, zodat ik het vervolgens elke dag voor hen zou kunnen maken. Ze zagen me echt als een slaaf. Toen de soep bijna klaar was, nodigde hij iedereen uit om aan tafel te komen zitten. Daardoor was ik even alleen in de keuken. Perfect

Ik schonk alvast de soep uit in de verschillende kommetjes. Maar bij één ervan deed ik er peper in. Veel peper. Héél veel peper. Deze zou ik met trots aan Luca geven.

Jonas

Met een glimlach keek ik toe hoe Evelien ons de blauwe kommetjes met zelfgemaakte soep overhandigde. 'Smakelijk!' Zeiden we met z'n allen in koor. Ik nam enkele slokken en prees de soep meteen als beste soep ooit. Pieter, Jos en Samir waren al net zo lovend. Haar trotste glimlach kon ze niet verstoppen toen ze de complimentjes ontving. Luca, die nog geen slok genomen had, wachtte eerst af totdat de anderen klaar waren met eten.

'Wat vonden jullie ervan?' Vroeg hij toen de soep op was. 'Heerlijk. Evelien deed haar best.' Zei ik en ook de anderen deelden mijn mening. 'Evelien heeft slechts een beetje geholpen, ik deed het meeste,' zei Luca,' en mijn soep is altijd lekker. Niemand kan aan de smaak weerstaan.'

Vervolgens nam hij zijn lepel bij de hand, schepte wat op en bracht de lepel daarna naar zijn lippen. Ik geloof dat de soep nog geen seconde in zijn mond had gezeten toen hij ze weer uitspuwde. Meteen dronk hij zijn glas water leeg. Daarna de grote fles die op tafel stond. 'Peper! Er zit peper in!' Riep hij. Tranen ontsprongen in zijn ogen. Zijn lippen trilden. Hij kon enkel nog maar roepen en hijgen, maar spreken was onmogelijk geworden. Hij liep radeloos door het huis. Hij zocht naar iets om het brandende gevoel in zijn mond weg te krijgen, maar hij vond niets. Hij was helemaal overstuur. Ik kon me niet inhouden van het lachen en dat ergerde hem natuurlijk.

Hij wilde me aanvallen, omdat ik hem uitlachte, maar toen viel zijn oog op Evelien. Zij lachte nog harder en daarmee had ze zichzelf verraden. Zij had die peper in zijn soep gedaan. En man, wat was ik blij dat ze dat had gedaan. Luca verdiende dit.

Maar... Hij zou haar wat ernstig aandoen. Dat was zeker. Hier kwam ze niet mee weg. Eerst dat paard, nu dit... Ze zette haar leven op het spel. Je kon zelfs nauwelijks geloven dat ze een angststoornis had!

Toen hij haar bij haar arm wilde grijpen, hield ik hem snel tegen. 'Laat haar.' Beval ik. 'Ze moet gestraft worden, ze weet nog steeds niet hoe ze zich moet gedragen!' Reageerde hij fel. 'Er is maar één manier om haar te doen gehoorzamen... Je moet haar met rust laten, haar bijna negeren. Het is net doordat je haar pijn doet, aandacht schenkt en uitdaagt, dat ze zulke dingen doet.' Zei ik.

'En jij bent de expert?' Grinnikte Luca.

'Misschien niet... Maar ik weet hoe ze in elkaar zit. Ze is me niet tot last. Ze doet me geen kwaad. Ze is zelfs een goede vriendin geworden.'

'Onzin! Ze doet alsof, Jonas! Ze doet alsof jullie vrienden zijn! Ze weet gewoon dat jij de enige bent die haar kan helpen te ontsnappen. Ze gebruikt je!' Riep Luca.

Ik schudde mijn hoofd. Ik geloofde hem niet, ik wilde hem niet geloven. Evelien was niet zo. Toch?

'Meekomen, Evelien.' Beval Luca haar. Ze klemde zich vast om mijn arm, onbewust denk ik, maar ik hield ervan. 'Meekomen!' Beval hij nogmaals, dit keer strenger. Toen ze weer moeite kreeg met ademhalen, streelde ik over haar rug. Ze zou weer een paniekaanval krijgen, dat zag ik in haar ogen. Ik wilde haar sussen, maar wat moest ik zeggen? Ik kon toch niet zeggen dat hij haar niets zou doen, zij wist zelf ook wel dat dat een leugen was.

'Als je niet onmiddellijk met me meekomt, schiet ik een kogel door je kop.' Dreigde Luca.

'Luca,' zuchtte ik,' zie je dan niet dat ze al bang is? Ze zal wel met je meekomen, op voorwaarde dat je haar geen pijn zal doen.' Zei ik in haar plaats.

'Ik beloof het.' Zei hij, al vond ik dat hij niet overtuigend overkwam. 'Ik wil bij jou blijven, Jonas.' Fluisterde ze met een hese stem. Haar lippen leken wel van steen. Ze was echt bang. Zo ineens. Die angststoornis deed rare dingen met haar. Soms leek ze helemaal niet bang, maar die momenten konden plots overslaan waardoor die angst onverwachts kon toeslaan.

'Nee, je komt mee met mij!' Riep Luca.

'Doe nou maar wat hij zegt. Ik weet dat je bang bent, maar als je hem gehoorzaamt zal hij je niets doen.' Suste ik.

Evelien

Ik was bang. Ik weet niet waarom, maar uit het niets was ik plots doodsbang geworden. Het was er zo ineens. Ik kon het niet verklaren. Het was alsof mijn lichaam me waarschuwde voor Luca. Hij was iets van plan...

Maar toen ik in de ogen van Jonas keek, terwijl hij me suste, ging het beter. Mijn angst was er wel nog, maar in mindere mate. Ik besloot om met Luca mee te gaan, zoals Jonas me had aangeraden. Ik hoopte dat hij gelijk had. Ik hoopte zo hard dat Luca me niets zou doen. Maar hoe naïef ben je wel niet als je dat gelooft?

Heeey mensen! Vergeet niet te stemmen en te reageren! Ik hoop dat jullie het een tof hoofdstuk vonden! Tot snel!