Locked by you [Herschrijving]

47.

Jonas

'Waarom wilde je me spreken?' Die vraag verliet mijn lippen pas na tien stille minuten. 'We moeten het eens hebben over Evelien.' Zei mijn vader na een diepe zucht. 'Wat is er nu weer? Bescherm ik haar té veel? Hang ik té vaak rond haar?'

'Ik wil het met je hebben over het plan dat ik had. Weet je nog dat ik zei dat ik wilde dat je net meer met haar zou omgaan?'

'Ja...' Zei ik verward.

'Ik wilde dat zodat ze je ging vertrouwen en misschien zelfs gevoelens voor je zou krijgen.'

'Met als doel...?' Vroeg ik.

'Ik wil dat je haar overtuigd om klanten te bedienen. Nu ze je vertrouwt en aanschouwd als een goede vriend, luistert ze misschien naar je.'

'Dus dat was je plan? Daar werk ik mooi niet aan mee. Ze moeten met hun vieze poten van d'r afblijven. Ze is geen speelgoed!'

'Jonas, je begrijpt het niet...'

'Ik begrijp het heel goed. Maar ik heb een kant gekozen.'

'Je staat aan haar kant?'

'Natuurlijk sta ik aan haar kant. Ik krijg veel meer liefde van haar dan dat jij me ooit gegeven hebt! Ik ben niet zoals jou, pa! Ik ben geen ontvoerder, geen stoere, onbevreesde crimineel! Ik wil een gewoon leven. Altijd al gewild. Ik wil een vrouw, met wat geluk is dat Evelien, een huis en... Kinderen. Ik wil kinderen, pa! Ik wil een vader worden, eentje die jij had moeten zijn toen ik geboren werd.'

'Je kraait onzin uit.' Gromde hij.

'Het is geen onzin! Het is mijn droom!'

'Ach, jongen! Jij droomt met je ogen open! Als meneer dan toch zo graag een huis, een vrouw en kinderen wil... Hoe denkt hij dat allemaal dan te kunnen financieren? Je hebt geen geld.'

'Ik ga werken.'

'Je hebt geen diploma, niemand zal je aannemen! Zet dat dwaze idee uit je kop, Jocke.'

'En toch doe ik niet mee met je plan. Jullie laten Evelien met rust.'

'Als ik jou was zou ik daar toch nog even over nadenken... Ik nam je niet zomaar mee door dit bos... Er is nog iets meer wat je moet weten.'

'Wat dan?' Vroeg ik meteen.

'Zie je dat kleine vervallen schuurtje daar?' Vroeg hij, wijzend in de richting van een houten schuurtje, verstopt tussen onkruid en struiken.

'Ja?' Zei ik.

'Daar houden we de moeder en het zusje van Evelien gevangen.'

'Ze leven dus nog?!' Riep ik opgelucht.

'Voorlopig wel nog.'

'Voorlopig?'

'Ja, jongen. Hun lot ligt nu in jouw handen. Als Evelien niet snel de klanten zal bedienen of het met tegenzin zal doen en daarmee de klanten ontevreden achterlaat, laat ik haar zusje en haar moeder ombrengen. Indien ze wel braafjes meewerkt en klanten tevreden stelt, blijven ze in leven. Als ze echt goed werkt, mag ze hen misschien zien.'

'Monster.' Gromde ik.

'Ze mag verdomme blij zijn dat ik ze nog leven!'

'Ik wil hier niet over beslissen.'

'Je moet.'

'Maar ik kan het niet! Ik kan het echt niet...'

'Ik dacht al dat je dat zou zeggen... Misschien moet je eens met hen praten. Ga het schuurtje in en bespreek het eens met haar moeder en d'r zusje. Ik geef je twintig minuten bedenktijd.'