Locked by you [Herschrijving]

64.

Jonas

Toen het avond was, en we ons weer hadden omgekleed, gingen we met de hele groep naar het centrum van Avignon. Ik baalde ervan dat ik nog steeds niet de kans gekregen had om Evelien te vertellen dat mijn vader me vrijgelaten had, maar dat kon wel nog even wachten.

'Daar is nog plek.' Zei Verbeke en wees naar een plaats op het reusachtige marktplein, vlak naast het Pausenpaleis. Het was een plaats waar niet zoveel mensen stonden en waar we bovendien ook nog eens goed zicht hadden.

'De optocht is pas begonnen.' Verkondigde hij en knikte in de richting van de verklede artiesten die door de straten dansten. De ene deed coole trucs met vuur, de ander was een acrobaat, sommigen maakten muziek,... De parade bestond uit talenten van over de hele wereld. Ze werden ondersteund door de prachtige en spectaculaire lichtprojecties die op de achtergrond op de gebouwen verschenen.

Evelien stond naast me en had haar armen om mijn arm geklemd. 'Het is hier zo mooi...' Mompelde ze verbluft. 'Ik deel je mening. Het is gewoon prachtig. Ik ben blij dat ik dit mag meemaken. Die toneelwereld van jou wordt steeds interessanter.' Glimlachte ik.

Evelien

Plots kwamen er ook ruiters in de parade opdagen. Ze noemden zichzelf "gardians" en hadden een vlag bij met daarop een afbeelding van een groot zwart anker. Ze zaten op witte en schimmelkleurige paarden en dreven een heleboel prachtige wilde Camarguepaarden door de straten van Avignon. Één van die gardians keek vanop zijn paard naar beneden, recht in mijn ogen. Hij had bruine, nee kastanjebruine, ogen. Ik herkende ze. Het was Nicholas! Ik was bang dat hij me boos zou aankijken omdat ik Rêver hielp te ontsnappen, maar nee... Hij knikte eens en glimlachte.

Maar plots gingen alle hoofden draaien. Iedereen werd stil bij het voelen van een sterke wind die in ieders gezicht blies. Uit de duisternis van de nacht kwam een galopperend paard tevoorschijn. Een zwart paard. Rêver.

Haar manen dansten op het ritme van de muziek en met elke hoef die ze op de grond zette ging de aarde beven. Ze stopte in het midden van het plein en steigerde.

Ik kon het niet laten en rukte me los van de groep. 'Evelien, wat ga je doen?!' Riep Verbeke verward, maar ik negeerde hem en rende naar Rêver toe.

Ze hinnikte toen ze me zag en liet me toe haar te strelen. 'Ze mag jou.' Grinnikte Nicholas. 'We lijken op elkaar.' Zei ik. 'Mijn vader was niet blij met wat je deed.' Zei hij dan. 'Kan me niet schelen.' Lachte ik al schouderophalend. 'Maar ik... Ik ben je ontzettend dankbaar. Rêver hoort vrij te zijn. Opgesloten zitten was niets voor haar.'

'Maar hoe komt ze hier dan? Heb je haar weer gevangengenomen?' Vroeg ik. 'Nee, natuurlijk niet. Ik en mijn groepje gardians hebben de hele kudde van de Camargue naar hier gedreven. We waren ongeveer een dagje onderweg, maar we houden wel van lange trektochten. Die wilde paarden werd niets aangedaan. Ze zijn nog steeds vrij, al dreven we ze even naar hier voor de optocht. Het is een traditie. Straks drijven we ze weer naar de Camargue.'

'Dan is het goed.'

'Wat doe je hier eigenlijk? Waarom vlucht je niet naar huis?'

'Ik ben thuis. Mijn toneelgroep is hier.'

'Gezellig.'

'Inderdaad.'

'Zou je dan nu terug naar je toneelgroepje kunnen gaan? Wij moeten onze optocht verderzetten en je loopt een beetje in de weg op dit moment.'