Locked by you [Herschrijving]

29.

Evelien

Naast het huisje waar we zouden verblijven bevond zich een grote boerderij die er op het eerste zicht verlaten uitzag. Er was net een paardentrailer op de oprit ervan gereden toen we de luide knal hoorden. Meteen stapten twee jongens de wagen uit, ze hadden het vast ook gehoord. Ze holden naar de achterzijde van de trailer en bleven verstijfd voor de laadklep staan.

'Attention, Nicholas. C'est une jument et un pur-sang Mustang. Elle est dangereuse.' Waarschuwde de grootste en vast ook oudste van de twee.

(Pas op, Nicholas. Het is een merrie en een volbloed mustang. Ze is gevaarlijk.)

Er klonk weer een luide knal. Zo luid dat ik er de rillingen van kreeg. Het waren net geweerschoten.

'Elle est sauvage. Alors, jetez la corde directement sur elle quand j'ouvre le hayon!' Riep de oudste daarna.

(Ze is wild. Gooi dus meteen het touw om haar heen wanneer ik de laadklep open.)

De ander, Nicholas dus, knikte gehoorzaam en nam zijn touw in de aanslag. Ik keek toe, samen met Jonas en Pieter. De jongens zagen er gespannen en bang uit. Ik was niet goed in Frans en wist dus niet wat ze zonet naar elkaar geroepen hadden. Ik wist niet wat er aan de hand was of wat ze van plan waren. Maar ik hield het niet langer vol om niets te doen. Dit was misschien wel mijn kans om hier weg te komen. Die jongens konden me misschien helpen.

Toen de oudste de kleppen van de laadklep opende, greep ik mijn kans. Ik dacht niet langer na en besloot recht op hen af te lopen. Mijn enkel deed gelukkig niet veel pijn meer. Mijn ontsnappingspoging hadden Jonas en Pieter niet meteen verwacht en waren dus te laat om in te grijpen. Ze konden me niet tegenhouden. 'Aide-moi! Aide-moi!' Schreeuwde ik. "Help me" was misschien wel het enige wat ik wist te vertalen, maar toch hoopte ik dat ze me zouden begrijpen.

'Attention!' Riep de jongen Nicholas met zwarte lokken naar me. Waarvoor moest ik oppassen? Wat gebeurde er? Ik negeerde zijn bevel en verminderde geen vaart bij het rennen. De kleppen van de laadklep sprongen open na nog zo'n luide knal. Ik stopte fors en keek met een bange blik naar het grote zwarte dier dat de trailer uit rende. Nicholas deed nog een poging om zijn touw om het paard heen te gooien, maar tevergeefs. Hij miste.

Het zwarte paard kwam recht op me af. 'Evelien!' Riepen Jonas en Pieter in koor. 'Ga daar weg!'

Maar ik bleef staan. Ik was verstijfd van angst. Ik kon niets meer doen, zelfs denken lukte niet meer. Het paard was al even radeloos als ik was. Het had stevige hoeven waarmee het de bodem met harde klappen omspitte. Het rende aan een hoge snelheid naar me toe terwijl z'n gehinnik klonk als geschreeuw.

'Evelien!' Hoorde ik Jonas nog bang schreeuwen, toen het paard me bijna bereikt had. Ik kneep mijn ogen stevig dicht en hield mijn armen om m'n hoofd geklemd, als bescherming voor de klap die zou volgen. Ik gilde kort. Dit was het einde. Dat paard zou over me heen lopen. Ik kon me alvast voorbereiden op veel pijn. Het geluid van hoefgetrappel was zo dichtbij dat het oorverdovend was, net als het gehinnik. Het kwam dichter. En dichter. En dichter... Toen ik mijn ogen een fractie van een seconde openden, zag ik hoe z'n bruine ogen de mijne doorboorden. Maar... Z'n ogen hadden iets speciaals... Ik kon het niet omschrijven, maar... Het deed mijn angst verdwijnen.

Ik kneep mijn ogen weer snel dicht toen het me wilde raken. Dit was het. Het einde van Evelien Bosmans. Het einde van mijn leven.

Maar plots werd alles stil. Het gehinnik was gestopt en ook het hoefgetrappel. Ik was dood. Dat moest wel. Ik hoorde niets meer en dus ook geen geschreeuw.

Toen ik na enkele seconden mijn ogen voorzichtig weer openden, schrok ik daadwerkelijk toen ik besefte dat ik nog leefde. Mijn hart klopte in mijn keel en het ging nog sneller kloppen toen ik merkte dat het paard vlak voor m'n neus stond. Wat was dat beest groot en... Mooi eigenlijk ook wel. Het had hoge en slanke benen, een slank, maar gespierd lichaam, een vrij spitste neus en lange zwarte manen.