Locked by you [Herschrijving]

40.

Evelien

Rêver galoppeerde wild door de piste. Het was alsof ze niet kon stoppen. Ze hinnikte erop los terwijl ze alle hoeken van de piste doorzocht. Ik keek toe, zittend op de omheining. De jongens keken me ongeduldig aan. Ik kon gewoon van hun gezichten aflezen wat er door hun hoofd heen ging. Samir, die vond dat ik gek was. Jonas hoopte dat ik zou stoppen en Pieter, Jos en Luca wilden dat ik eindelijk actie zou ondernemen. 'Waar wacht je op?!' Riep Jos. 'Die mustang temt zichzelf niet!'

Ik kneep iets harder in de houten balk waarop ik zat. Ik was bloednerveus. Één foutje kon het einde van m'n leven betekenen. Ik moest dit goed aanpakken, maar ik wist niet hoe. Wat dacht ik toen ik die uitdaging aanging? Een wilde mustang temmen op een paar dagen tijd was gewoonweg onmogelijk. Waarom dacht ik het verschil te kunnen maken?

Je had haar moeten zien rennen. Ze was helemaal overstuur, wanhopig, radeloos en verward. Ze maakte hoge sprongen en steigerde zelfs een paar keer. Damp steeg van haar vacht naar boven. Ze zweette. Ze was uitgeput, maar toch bleef ze doorrennen. Haar hele vacht was nat van het zweet. Het was schrijnend om te zien. Misschien was ze net zo bang als ik?

'Ssttt... Je maakt jezelf alleen maar moe. Het heeft geen zin om je zo op te winden. Spaar je krachten, je energie. Rondrennen heeft geen zin, zo kom je hier niet weg.' Zei ik zacht. De jongens verklaarden me voor gek. Ik praatte met een paard, gekker dan dat zou het niet meer kunnen worden.

Maar op de één of andere manier leek Rêver toch te luisteren. Misschien was ze gewoon moe en was het slechts toeval, maar ze galoppeerde niet meer in het rond. Ze bleef staan, zo'n drie meter van me vandaan.

Ze keek me aan. Haar oren draaiden mijn richting uit. Dit was mijn kans. Ik had eindelijk haar aandacht. Ik liet me over de omheining zakken en stapte vervolgens voorzichtig naar haar toe. Ik rechtte mijn rug en balde mijn vuisten om zelfzekerder over te komen, maar diep vanbinnen ging ik dood van angst. Op mijn weg naar haar moest ik even stoppen. Mijn hart klopte toen zo snel dat ik wist dat ik mijn angst niet langer kon verbergen met m'n houding. Ze hoorde het bonzen in mijn keel. Ze had door dat ik een masker opzette. Ze wist dat ik bang was.

Ik besloot toch het risico te nemen en zette nog een stap dichter naar d'r toe. Dit keer zwiepte ze met haar staart en legde zelfs haar oren in d'r nek. Ik zette nog een stap dichter. Nu hinnikte ze waarschuwend en draaide haar kont naar me toe. Ik zette nog een stap dichter. Ze hief één van haar achterbenen op en zwaaide er dreigend mee. Nog een stap dichter en ze zou me weer een trap verkopen.

Dit zou niet werken. Rêver liet me niet toe in haar persoonlijke ruimte.

Maar plots moest ik aan Jonas denken. Ik vertrouwde hem sinds kort. Dat had ik nooit kunnen bedenken toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Ik zag hem aan als een monster, maar dat was hij niet. Ik haatte hem, deed nijdig, koppig en ongehoorzaam tegen hem. Ik deed hem zelfs pijn! Hoe was het hem gelukt? Hoe won hij mijn vertrouwen?

Zijn techniek had ik nodig om Rêver te temmen. Zijn strategie was de sleutel naar onze vrijheid.

Ik besloot Rêver te negeren. Ik draaide m'n rug naar haar toe en stapte weer terug naar de omheining van de piste. Toen ik moeilijk deed in het bijzijn van Jonas, besloot hij me ook te laten doen. Hij gaf geen aandacht aan me, omdat hij wist dat hij de situatie alleen maar erger zou maken. Pas toen hij me negeerde, krijg hij mijn aandacht en dus ook mijn vertrouwen. Met Rêver moest het ook op deze manier lukken.

En raad eens... Het werkte! Toen ik Rêver negeerde, kwam ze zelfs nieuwsgierig naar me toe. Er was nog hoop. Ik kon haar nog temmen.

Vervolgens draaide ik me weer naar haar toe en keek in haar ogen. Ik legde mijn hand voorzichtig op haar snuit en liet mijn vingers door haar zwarte vacht gaan. Ze sloot zelfs kort haar ogen en zag er heel ontspannen uit. Ik suste haar met fluisterende woordjes. Ik streelde haar, waarna ze kalmeerde. De stress en angst vloeiden uit haar lichaam. Voordat ik het wist volgde ze me door de piste. Als ik liep, liep ze achter me aan. Ik kon haar leiden, zonder behulp van een touw of zweep. Ze vertrouwde me steeds een beetje meer.