Locked by you [Herschrijving]

7.

Evelien

Ik liep dicht tegen Jocke aan, geen idee waarom. Ik vertrouwde hem niet en ik vond hem de grootste klootzak op aarde, maar ik wist wel dat wat hij me tot nu toe verteld had de waarheid was. En wie eerlijk is, heeft niets te verbergen en wie niets te verbergen heeft is misschien wel betrouwbaar. Dat was niet mijn theorie hoor, Daphne vertelde me die ooit. En Daphne had altijd gelijk, ze was de slimste meid die ik kende en bovenal één van mijn beste vriendinnen.

Ik ging naast Jocke zitten, op de eerste rij stoelen, helemaal vooraan. Het leek wel een soort van rechtbank. Naast mij ging Samir zitten. De rijen tegenover ons, maar ook achter ons vulden zich snel op. Het waren niet alleen jongens die aanwezig waren, maar soms zat er ook eens een meisje tussen. Waarschijnlijk waren die meisjes onderdanig aan de jongens en kon je hen vergelijken met een gehoorzaam huisdier dat zijn baasje overal mee naartoe volgde. Zo wilde ik niet eindigen.

Toen alle stoelen bezet waren, kwamen er twee mannen naar voren. De ene had een schrijfplankje en een pen in zijn handen, de andere keek trots over iedereens hoofden heen. Dat moest wel De Beslisser zijn, dacht ik. Hij had hier duidelijk de meeste inspraak. 'Goedemorgen, allemaal.' Begon hij. Hij had een zware, dreigende stem die mijn haren overeind deed staan. Plots ging iedereen staan. Ook Jocke en Samir. Eerst wilde ik niet. Ik ga mooi niet rechtstaan. Wat een idioten, dacht ik. Maar de blik van Jocke beval me om op te staan, dus deed ik het maar. Niet voor hem, maar voor mezelf. Ik wilde nog niet afgemaakt worden.

Ik probeerde de houding van de anderen na te bootsten. Schouders recht, rug recht, handen achter mijn rug, kin omhoog.

'Goedemorgen, Van Geel.' Zeiden ze allemaal in koor. Ik bewoog mijn lippen, maar sprak die woorden niet uit. Toen hij tevreden knikte, ging iedereen weer zitten. Wat voor gekke bijeenkomst was dit en vooral: wat een onzin!

'Ik kan met trots mededelen dat de missie van deze ochtend geslaagd is. Het is mijn zoon gelukt om de prooi te pakken te krijgen.' Zei hij. 'Prooi? Gaat dat over mij?' Vroeg ik al fluisterend aan Jocke. 'Sstt.' Gromde hij. 'Als het over mij gaat, ben jij dan zijn zoon?' Vroeg ik door. 'Kop dicht!' Snauwde hij stil.

'Evelien Bosmans!' Toen ik mijn naam hoorde, schrok ik en ging meteen opstaan. 'Ja, dat ben ik.' Zei ik. Jocke duwde zijn hand tegen zijn gezicht aan en zuchtte. Zijn gezicht kleurde van schaamte. Had ik iets verkeerds gedaan?

Jonas

Ze ging opstaan toen mijn vader haar naam riep en ze reageerde er dan nog eens op... Ik zakte in de grond van schaamte. Ik had haar nog zo gezegd dat ze geen woord mocht zeggen! We waren nog maar pas binnen of het ging al mis...

Mijn vader trok zijn wenkbrauwen op en maakte een kort knik-gebaar naar De Waardeschatter. 'Evelien Bosmans,' begon hij na een zucht opnieuw,' dochter van Stanny Bosmans en Ellen Dedoncker.' Evelien knikte traag. Het was alsof het horen van die namen bij haar insloegen als een bom. Haar lichaamshouding veranderde er meteen door. Haar hoofd zakte naar de grond en haar schouders gingen lager hangen. Toen een deel van haar documenten werd voorgelezen, verbeterde dat er niet op. Haar lef smolt weg en al wat overbleef was een bang meisje die zich plots heel klein voelde.

'Waardeschatter, het is aan u.' Verkondigde mijn vader.

Evelien

Mijn hart klopte snel, sneller dan ooit. Ik denk dat ze het zelfs konden horen op de achterste rij! De Waardeschatter noteerde wat op zijn papier, keek een paar keer op en schreef dan weer verder. Daarna kwam hij naar me toe. Hij duwde mijn kin omhoog zodat hij goed in mijn ogen kon kijken. Daarna duwde hij met zijn vingers mijn mond open en inspecteerde mijn gebit. Vervolgens stapte hij een rondje rond me en bestudeerde mijn lichaam nauwkeurig. Als laatste legde hij een vinger op mijn neus, maar dat deed ongelofelijk veel pijn. Ik had me al sterk proberen te houden, maar nu lukte dat niet meer. Ik schreeuwde het uit van de pijn.

Hij schreef weer wat op en keerde daarna weer terug naar het kleine podium. Ik legde een vinger tegen mijn neus aan en merkte op dat er nog steeds bloed aanhing, dankzij Jocke.

'Lees uw rapport voor, Waardeschatter.' Beval De Beslisser vervolgens. 'Evelien Bosmans beschikt niet over letsels aan het oog, heeft een gezond gebit, een mooi en slank lichaam, een kleine wonde aan de arm na het inplanten van de chip, verzorgde haren, maar... Haar neus is beschadigd. Hij is niet gebroken, maar toch stevig toegetakeld. Revalidatie periode gok ik op een weekje.'

'En wat is je besluit?'

'Evelien Bosmans beschikt momenteel over een geschatte waarde van achtduizend euro.'

Monden vielen open en er klonk meteen een heleboel kabaal. 'Achtduizend?!' Werd er geroepen. 'Ze heeft niet eens een groot achterwerk of borsten!' Hoorde ik. 'Stilte!' Riep De Beslisser en het werd meteen weer stil. De man kwam naar me toe en hield vlak voor me halt. Hij legde zijn koude hand op mijn wang en grijnsde. 'Verdubbel het.'

Jonas

Ik schrok, maar ik was niet alleen. De hele zaal stond op z'n kop. Nooit eerder werd er zo'n groot bedrag verkondigd. De vraag was: waarom? Wat was er zo speciaal aan haar? Begrijp me niet verkeerd, Evelien was prachtig, maar... Ze was koppig en ongehoorzaam, dingen waar mijn vader normaalgesproken een bloedhekel aan heeft! Waarom is Evelien in zijn ogen dan zoveel waard?! Luca, die achter me zat, gromde van frustratie. 'Verdomme, nu wordt ze op de zwarte markt verkocht. Ik kan haar niet betalen. Pff... Ze was net zo mooi.' Ik zuchtte. 'Ja... En wie weet in welke handen ze nu terecht zal komen. Ik durf te gokken: een oude rijke man die nog opzoek is naar een slaaf.'

'Stilte!' Riep mijn vader opnieuw. 'Niemand zal zoveel geld betalen voor haar! Moet je haar zien! Ze is klein en mager!' Riep iemand. 'Ze wordt ook niet verkocht.' Zei hij. Nu was niemand nog mee. 'Wat?!' Riep iedereen in koor. Luca tikte op mijn schouder met een grote lach. 'Nu gaat het komen! Nu gaat hij het zeggen!' 'Wat zeggen?' Vroeg ik niet-begrijpend. 'Evelien Bosmans schenk ik aan Luca Hochard!' Imiteerde hij mijn vader, De Beslisser dus.

'Evelien Bosmans schenk ik aan...' Riep mijn vader meteen daarna dan ook. Iedereen hield zijn adem. 'Jonas!'

Wacht... Wacht... Wacht?! Dat was mijn naam?! Niet die van Pieter, niet die van Samir, niet die van Luca... Maar mijn naam?! 'Dit is een grap!' Riep Luca verbluft.

Evelien

Wie in hemelsnaam was Jonas?! Ik keek wild om me heen, maar niemand trok de aandacht op zich. Plots zette Jocke zich recht en kwam naar me toe. Met zijn handen achter zijn rechte rug, zijn schouders naar achteren en kin omhoog, ging hij naast me staan. 'Wat jammer,' grijnsde ik,' best teleurgesteld hé?' Hij wende zijn blik verward naar me toe. 'Waar heb je het over?' Vroeg hij. 'Geef toe dat jij me eigenlijk wilde hebben, maar nee! Die Jonas is blijkbaar véél belangrijker dan jou. Hij heeft vast een hele hoge rang aangezien hij mij zomaar krijgt terwijl ik zestienduizend euro waard ben. Hij moet vast een soort van leider zijn, niet? Een man die veel betekend in jullie clubje. Een man die gewoonweg beter is dan jou.'

'Schat,' glimlachte hij. 'Noem me niet zo!' Beet ik meteen. 'Ik bén Jonas.'

Één woord: WAT?!

Er klonk gelach op de achtergrond. 'Huh?! Jij was toch... Jij was toch Jocke?' Stotterde ik. 'Dat is mijn bijnaam.' Lachte hij. Ik schudde mijn hoofd alsof ik het niet geloofde, maar toch was het de waarheid. 'Bij deze is Evelien Bosmans nu eigendom van mijn zoon Jonas Van Geel.' Eigendom?! Ik wilde tot niemand toebehoren! Ik wilde de zaal uitrennen en ja, ik deed een poging, maar die verdomde Jonas hield me tegen. Hij klemde zijn hand om mijn arm en zorgde dat ik me nog nauwelijks  kon bewegen. 'Dan verklaar ik hierbij De Raad voor gesloten!' Riep De Beslisser en de Waardeschatter klapte zijn schrijfplankje dicht.

'Wat een onzin! Je weet niet eens hoe je met zulke meisjes om moet gaan! Je vader haat je! Ik snap niet waarom hij dit doet!' Viel Luca Jonas meteen aan toen hij de kans kreeg. Jonas zei niets, hij bleef Luca enkel aankijken. 'Je hebt echt geen idee hoe je het moet aanpakken! Je hebt alleen maar medelijden! Je durft haar niets te doen! Je hebt haar niet eens verdiend. Als ik jou was zou ik maar opletten. Als ze ontsnapt of als ik merk dat je je niet de baas over haar kan houden, zal ik je vader inlichten. Je wilt toch niet nog eens het risico lopen om te sterven? Ik meen het, Van Geel. Doe één ding fout en ik zorg ervoor dat hij het weet en dat hij je straft.' De dreigementen van Luca deden iets met Jonas. Zijn lippen trilden, net als zijn handen. Hij was ergens bang voor en niet zo'n klein beetje. Hij leek wel doodsbang. 'Geen zorgen Luca,' zei hij uiteindelijk,' ik weet wat ik moet doen.'

Heeey mensen! Ik hoop dat het een leuk hoofdstuk was! Vergeet dan zeker niet te stemmen en te reageren! Tot snel!