Locked by you [Herschrijving]

57.

Evelien

Ik bleef dapper in haar bruine ogen kijken toen ze op me afstormde. Mijn oma had me ooit geleerd dat ik niet bang voor paarden mocht zijn. Een paard kende geen "vriendschappelijke relatie" of toch niet zoals wij die kennen. Ze kennen maar twee dingen op vlak van relatie: leider en volger. Als je de volger in de relatie was, dan zat je slecht. Dan kon de leider de baas over je spelen en je zelfs verwonden als je iets te dicht in de buurt zou komen. Indien je de leider was, dan zou het paard gehoorzaam zijn en respect voor je tonen. Door dapper te blijven staan wist Rêver dat ik me niet zo makkelijk zou laten doen. Ze wist dat ik niet deed wat zij hoopte dat ik zou doen: weglopen. Mijn dapperheid verbaasde haar.

Ze remde fors voor me af en keek me met gespitste oren aan terwijl ze in mijn gezicht brieste. Ze probeerde te begrijpen waarom ik bleef staan. Ze was helemaal in de war. Ze schudde met haar hoofd op en neer terwijl ze met haar hoef over de grond schraapte. De reden waarom ze dat deed was om me uit te dagen. Ze zag mijn moedige beslissing als een uitdaging om de leiding van haar over te nemen. Haar lichaamstaal maakte duidelijk dat ze om het leiderschap wilde vechten.

Maar ik bleef gewoon staan. Wat kon ik doen? Ik was mager en fragiel. Ik kon het niet opnemen tegen een paard. Het ergerde haar dat ik niet bewoog. Ze ging zelfs steigeren om me bang te maken, maar weer verzette ik me niet. Ik bleef in haar ogen kijken, meer deed ik niet.

Ze hinnikte, legde haar oren in haar nek en zwiepte met haar staart nijdig in het rond. 'Je verspilt je energie.' Fluisterde ik, maar uiteraard begreep ze me niet. Paarden kenden maar één taal: lichaamstaal.

Uiteindelijk besloot ik te bewegen. Ik stapte, met een rechte rug en gebalde vuisten recht op haar af. Ik stapte stevig door, dus zonder aarzelen. Het werkte... Terwijl ze nog steeds waarschuwend met haar hoofd schudde, ging ze toch achteruit. Door achteruit te deinzen maakte ze duidelijk dat ze me sterker vond en eigenlijk dus bang voor me was. Dat wilde zeggen dat ik nu de leiding had.

Toen ik dicht genoeg gekomen was, veranderde haar lichaamshouding. Ze liet haar hoofd een beetje zakken en strekte haar hals. Ze brieste tegen mijn hand aan en ook haar oren gaven een ontspannende houding aan. Ze vertrouwde me weer, want je kan pas een leider zijn als het paard je vertrouwt. Weer zoiets dat mijn oma me ooit leerde.

Het lukte me al snel om haar weer aan te raken. Ik streelde zachtjes over haar neus en toen ze daaraan gewend geraakt was, sloeg ik mijn armen om haar hals en gaf haar een stevige omhelzing. We waren weer bij elkaar. En vandaag zouden we hier samen wegkomen, dat voelde ik.

Jonas

'Kom maar, wees niet bang.' Lachte ze toen ze me aankeek. 'Ze zal je niets doen, dat beloof ik je.' Giechelde ze terwijl ze het grote zwarte beest verwende met strelingen en kusjes.

Ik was doodsbang voor paarden en zeker voor dit paard, maar toch deed ik het. Met een kloppend hart en een bleek gezicht ging ik naast Evelien staan. Toen ze merkte dat ik bang was, nam ze mijn hand en legde het op de neus van Rêver. 'Zie je, ze doet niets.' Glimlachte ze. 'Hoe kon je haar temmen?' Vroeg ik onder de indruk. 'Zoals jij dat met mij deed. Eerst even duidelijk maken dat ik niet zomaar mijn zin kon doen en ongehoorzaam zijn, vervolgens mijn vertrouwen winnen. Geloof het of niet, maar het is dankzij jou dat het me lukte om een band met haar op te bouwen.' Legde ze uit.

'Ze is prachtig...' Mompelde ik verwonderd en durfde het paard nu te strelen zonder dat Evelien me daarin moest begeleiden.

'Ja, dat is ze... Ze mag niet naar het slachthuis en daar ga ik voor zorgen.'

'Ga je ontsnappen?'

'Ja, ik ga het proberen.'

'Nu?'