Locked by you [Herschrijving]

31.

Jonas

'Jij gaat eerst naar binnen en steelt haar kleren. Ondertussen neem ik foto's.' Zei Luca.

Ik knikte en opende voorzichtig de badkamerdeur. Evelien had er vast niet bij stil gestaan dat er geen slot op de deur zat, want anders weet ik zeker dat ze niet gedoucht zou hebben. Ik sloop de badkamer in en had geluk dat ze me niet zag. Ze stond met haar rug naar me toe gericht. Ik nam haar kleren van het rekje en kon het niet laten om nog even naar haar te kijken. Ze waste haar haren, met haar ogen toe om te vermijden dat de shampoo in haar ogen terecht zou komen en zong in tussentijd. Ik hield van haar zachte stem. Ik wilde dat ze nog uren bleef doorgaan, zonder me op te merken.

Luca nam ondertussen foto's terwijl hij smerig grijnsde. Evelien zou hem vermoorden als ze erachter zou komen. Nee, ze zou ons vermoorden. Ongelofelijk dat ik hem hielp, gewoon voor een paar foto's.

Toen ik de badkamer uitging met haar kleren, gaf Luca me zijn mobiel. 'Stuur de foto's maar naar jezelf door en verstop haar kleren, ik ga nog even genieten van het uitzicht.'

Ik knikte, verstopte eerst haar kleren op mijn kamer en nam daarna zijn mobiel. Ik scrolde door de foto's. Het waren er veel. Ik selecteerde ze allemaal en wilde ze net naar me doorsturen, maar ik twijfelde plots. Dit was vreselijk voor Evelien. Waarom zou ik die foto's willen? Ik had haar intussen al een paar keer bijna naakt gezien. Was dat dan niet al genoeg? En zoals net, toen ik haar eindelijk naakt zag in de douche. Dat beeld gaat nooit meer van mijn netvlies. Wat moet ik dan nog met foto's? En wat als ze erachter komt dat ik naaktfoto's van haar heb?

'Haast je, stuur die foto's nou door.' Gromde Luca.

Ik zuchtte. Mijn verlangens waren te groot geworden en namen de voorhand. Ik stuurde de foto's naar mezelf door. Dit was zelfmoord.

Maar zo snel zou ik Luca's mobiel niet teruggeven...

Evelien

Na een tijdje kwam ik dan toch nog de douche uit. Ik was verslaafd geworden aan de warme waterstralen op mijn huid en wilde er nog uren onderstaan. Ik nam de handdoek die ik had klaargelegd en wreef mezelf droog, waarna ik de handdoek om me heen bond.

Ik ging weer voor de spiegel staan. Dit zag er al beter uit. Mijn haren zaten niet meer in de knoop, al waren ze wel nog nat natuurlijk, het bloed was grotendeels van mijn gezicht verdwenen en mijn huid telde geen spatje modder meer.

Ik wilde naar mijn kleren grijpen waarvan in dacht dat ik ze op het rekje gelegd had, maar al snel kwam ik met de verwarde conclusie dat ze er niet meer lagen. Met een frons op mijn voorhoofd doorzocht ik de badkamer. Misschien had ik me vergist en had ik ze ergens anders gelegd? Of ze lagen misschien wel op de grond? Maar... Ik vond ze niet.

Plots merkte ik op dat de badkamerdeur op een kier stond. Ik was er helemaal van overtuigd dat ik die volledig dicht had gedaan. En toen kwam het besef dat één van die jongens vast naar binnen was gekomen.

Ik twijfelde geen seconde en stormde de badkamer uit. Ik was nog geen meter voorbij de deur of ik liep Jonas en Luca al tegen het lijf. Luca keek me al grijzend aan en Jonas... Die leek wel bang. 'Hé, Lientje! Alles goed? Was het heerlijk in de douche? Volgende keer kunnen we samen gaan.' Grijnsde Luca.

'Waar zijn mijn kleren?' Viel ik meteen aan.

'Die heb ik niet.' Zei Luca schouderophalend.

'Lieg niet, idioot! Geef me mijn kleren terug, verdomme!' Riep ik.

'Maar Lientje... Ik meen het.' Grinnikte hij.

'Daag me niet uit! Geef me onmiddellijk mijn kleren terug!'