Locked by you [Herschrijving]

70.

Evelien

'Ik snap het niet,' zuchtte Zora,' we hadden hier afgesproken. Mijn zussen zouden hier op me wachten.' Aangekomen op de parking had ik gehoopt haar zussen aan te treffen, maar op de een of andere manier was er van hen geen spoor. 'Is er nog ergens een parking?' Vroeg ik, maar ze schudde snel haar hoofd. 'Dit is de enige in Sault. Heb je even? Dan bel ik ze snel.'

'Geen probleem, maar ik ga dan wel onder die boom daar zitten. Ik heb echt schaduw nodig, want in die volle zon is het me veel te heet en ik ben al verbrand.'

'Ja hoor, doe maar.' Glimlachte ze.

Met een diepe zucht liet ik me langs de schors van de boom naar beneden glijden. Het was verdomd heet. Deze parking maakte dan ook niet veel goed... Oké, er waren bomen die schaduw boden, maar het asfalt was zo warm dat het me niet zou verwonderen indien de banden van de auto's zouden smelten.

Terwijl Zora een ontzettend lang telefoongesprek voerde, staarde ik wat in het rond. Er stonden niet veel wagens, maar er was wel één wagen die mijn aandacht trok. Het was een grijze gezinswagen, nee eigenlijk was het een klein busje. Het model kwam me bekend voor, maar net toen mijn ogen naar de nummerplaat wilden afdwalen, sprong Zora voor mijn zicht. 'Ze komen!' Riep ze enthousiast.

'Waar zijn ze nu dan?' Vroeg ik.

'Ze zijn zich helemaal aan het opmaken. Ze willen er wel goed uitzien als ze jou ontmoeten.'

'Je spreekt toch de waarheid, hé?'

'Waarom zou ik liegen?'

'Gewoon... Het verbaast me dat ik fans heb. Ik verdien dat niet en ik snap ook niet waarom ik er heb. Ik ben maar gewoon mezelf.'

'Ja, maar jij bent Evelien Bosmans! Als jij jezelf bent, dan ben je gewoon al een heel bijzonder meisje! Iedereen wil zijn zoals jou!'

'Maar dat wil ik net niet! Ik wil niet dat mensen willen zijn zoals ik. Iedereen moet zichzelf blijven en daarbij, ik ben niet perfect.'

'Nou, je grenst wel aan perfectie hoor.'

'Nee, helemaal niet... Ik wilde een boodschap overbrengen; opkomen voor vrouwen en gelijke rechten tussen man en vrouw, maar mijn boodschap was helemaal niet; wees zoals ik, gedraag je zoals ik, kleed je zoals ik, want ik geef het goede voorbeeld.'

'Ben je dan niet trots op jezelf?'

'Ik deed gewoon wat ik moest doen en was ik het niet geweest, dan was het wel iemand anders. Wat ik deed, was niet bijzonder of buitengewoon. Het moest.' Zei ik.

'Maar je was zó dapper! Dat doen er jou echt niet veel na!'

'Het was de enige manier om Dubois in de gevangenis te krijgen... Maar de laatste nachten kan ik niet goed slapen door een vraag die door mijn hoofd raast.'

'Welke vraag?'

'Waarom ik alleen Dubois ontmaskerde en niet alle andere criminelen die me gevangenhielden... Waarom liet ik hen gaan? Waarom was ik zo dom geweest om hen niet te verraden?'

'Dat was niet dom, maar net heel slim... Bosmans.'

Geschrokken sprong ik recht bij het horen van een bekende stem... De stem van Pieter. Hij stapte uit het grijze busje en werd gevolgd door Luca. Ik wende mijn blik naar de nummerplaat van de wagen en ja... Zoals ik dacht... Het was echt zijn wagen.

Pieter had een verbrand rond zijn been, aangezien mijn moeder daar een kogel in geboord had, maar tot mijn verbazing kon hij nog best goed stappen. Al gokte ik dat hij wel veel pijn had.

'Kunnen jullie mij dan nooit met rust laten?!' Schreeuwde ik en deinsde achteruit.

'Ken je ons nu nog niet, Bossie?' Grijnsde Luca.