Locked by you [Herschrijving]

66.

Evelien

Mijn droom kwam uit. Toen de avond viel, was het zover. Eindelijk stond ik op het grote podium van Avignon en schitterde ik samen met Jonas en de anderen van de toneelgroep onder de prachtige sterrenhemel. Ik kon niet geloven dat dit echt aan gebeuren was. De adrenaline pompte door mijn lijf, het leek wel alsof ik zweefde. Het was geweldig en ik zag dat Jonas dat ook vond. Zijn ogen straalden de hele tijd. Hij voelde zich hier thuis, net als ik.

Toen de voorstelling afgelopen was, volgde er een langdurige groepsknuffel. Het doel van ons toneelgezelschap was na hard en lang werken eindelijk bereikt. 'Ik heb nog een verrassing voor jullie,' zei Verbeke na de voorstelling,' ik heb een nieuwe koper gevonden, iemand die jullie écht goed zal behandelen. Mag ik jullie voorstellen aan: Michael Vroemans!'

De man, Michael Vroemans, die ik nog maar pas ontmoet had, kwam vanachter het gordijn in de loge tevoorschijn. Er klonk applaus en gelach, maar er waren ook wel tranen te zien. Dit was onze laatste voorstelling ooit met Verbeke. Maar hij wilde niet dat we zouden treuren, hij wilde dat we zouden feesten. Nog voordat we de kans kregen om afscheid van hem te nemen, had hij een champagnefles geopend en geroepen dat het feest nu pas echt kon beginnen.

Terwijl de anderen aan het feesten waren en ondertussen kennis maakten met Michael, zonderde ik me even af van de groep en leunde tegen de muur in een hoekje aan. Ik was niet lang alleen, want Jonas kwam me al snel gezelschap houden. Hij glimlachte en liet zijn rug de muur ook raken. 'Je speelde geweldig.' Zei hij. 'Jij ook.' Glimlachte ik. 'Waarom sta je hier zo alleen?' Ik haalde mijn schouders op en lachte. 'Ik ben niet echt een fuifbeest. Feestjes zijn niet echt mijn ding. Ik ben saai, vind je niet?'

'Jij en saai? Sorry, die combinatie begrijp ik niet. Bossie, jij bent allesbehalve saai!' Riep hij al lachend.

'Ik ben niet echt in de stemming om te feesten. Ik wil geen plezier hebben, wetende dat mijn moeder en mijn zusje nog steeds ergens opgesloten zitten.'

'Als je wil kunnen we nu weggaan. We zijn toch vrij. We zullen ze zoeken en bevrijden. Ik weet waar ze zijn.'

'Is het niet te gevaarlijk?'

'Sinds wanneer ben jij bang voor gevaar?' Lachte hij en duwde zijn vinger kort tegen mijn neus aan.

'Oké, maar ik wil eerst afscheid nemen van Verbeke.'

'Doe maar, dan ga ik naar mijn vader.'

'Waarom?' Lachte ik.

'Ik moet hem ook bedanken. Hij heeft me de twee mooiste cadeaus ter wereld gegeven! Jou en vrijheid.'

'Zorg maar dat Pieter en Luca ons plan niet doorkrijgen.'

'Geen zorgen, ik neem mijn vader wel apart. Oh, heb je trouwens Jelle ergens gezien?'

'Nee, hij zou toch komen?'

'Ja, maar ik heb hem nog niet gezien...'

'Misschien komt hij nog wel?'

'Ik hoop het.'

Jonas

'Dan ga je weg?' Vroeg mijn vader.

'Ja.' Zei ik kort.

'Waar ga je heen?'

'We zullen ons hart volgen, dus maak je geen zorgen. We zullen niet verdwalen.'

'Ik hoop dat ik jullie ooit nog eens zou zien.'

'Ik weet niet of Evelien dat wel wil. Na alles wat je haar aandeed...'

'Dat snap ik, maar toch wens ik jullie veel succes. Veilige reis, jongen. En ja, ik zal je missen.'

'Dankjewel, papa.' Glimlachte ik en omhelsde hem.