Locked by you [Herschrijving]

48.

Jonas

'Heb je je keuze gemaakt?' Vroeg mijn vader toen ik het schuurtje uitkwam. 'Ik wil geen keuze maken.' Zei ik. 'Je moet. Anders zal ik ze moeten doden, inclusief Evelien.' Dreigde hij. 'Pa... Ik kan hier toch niet over beslissen?! Laat Evelien die keuze desnoods maken, maar hou mij erbuiten.'

'Ik wil niet dat Evelien weet dat je hen gezien hebt. Het zal haar valse hoop geven en dat zal er alleen maar voor zorgen dat ze nog meer zal tegenwerken.'

'Ik maak die keuze niet, punt uit.'

'Goed, zoals je wil.' Gromde hij en haalde uit zijn achterzak een aansteker. 'Binnen enkele seconden staat die oude schuur in lichterlaaie... Dan mag jij aan Evelien uitleggen dat haar zusje en haar moeder alvast gecremeerd zijn!'

'Nee, stop! Niet doen!'

'Kies dan...'

'Oké... Ik zal Evelien overtuigen om met ons mee te werken en klanten te bedienen en al dat soort dingen...'

'Je moet haar niet overtuigen mee te werken, maar dwingen.'

'Ik denk niet dat ze naar mij zal luisteren, al vertrouwt ze me.' Zei ik al schouderophalend.

'Zeg haar dan maar dat haar zusje en haar moeder eraan gaan indien ze niet meewerkt.'

'Oké...' Mompelde ik stil.

'Oh en Jonas...'

'Ja?'

'Als ze tegenwerkt en we beslissen haar zusje en haar moeder om te brengen, dan weet ik ook al wie de eer krijgt om hen te doden.'

'Wie?'

'Jij.'

'Vergeet het!'

'Je zal het doen. Jij zal hen doden als Evelien niet meewerkt.'

'Dat doe ik niet!'

'Als je het niet doet... Dan martel ik Evelien en jou tot de dood. Negeer mijn bevelen niet, Jonasje... Ik ben je vader.'

'Een vader die zijn bloedeigen zoon wil ombrengen, dat noem ik geen vader.'

'Je moet me dankbaar zijn, rat. Het had niet veel gescheeld of ik had je samen met je moeder vermoord! Ik heb je gespaard... Ik heb je een kans gegeven om op te groeien. Wees daar verdomme
blij om en verpruts die kans niet, want je krijgt geen tweede. De volgende misstap zal je dood betekenen.'

Evelien

Roerloos bleef ik achter in het bed. Mijn ogen waren open, maar ik... Ik was niet bij mijn zinnen. Ik kon niets meer zeggen, niet meer nadenken. Al mijn verstand vloeide weg. De kleinste beweging, het plooien van het topje van mijn vinger bijvoorbeeld, deed ongelofelijk veel pijn. Mijn lichaam telde enkele diepe sneeën die ik kreeg nadat ik een paar keer uit Pieter's smerige handen wist te ontsnappen. Hij was toen zó kwaad... Het leek wel alsof hij zich liet omtoveren tot de duivel. Hij had me ook hard geslagen, zo hard dat zijn hand nog steeds in mijn gezicht gebrand stond. Ook had hij aan mijn haren getrokken en zijn handen om mijn keel geplaatst waardoor ademen moeilijk werd. Ik had het gevoel dat hij mijn luchtwegen had aangetast, want ademhalen was plots een hele opgave geworden. En mijn benen... Die waren er het ergst aan toe. Ik was erg lenig, maar wat hij me aan had gedaan kon mijn lichaam niet aan. Ik wist zeker dat ik enkele spierscheuren had.

Ik had overal pijn, geen lichaamsdeel bleef gespaard en ik voelde me ongelofelijk vies. Hij had met zijn vuile poten aan mijn lijf gezeten, ik denk dat hij echt alles heeft aangeraakt. En hij kuste me zó vaak... Hij spuwde zelfs een paar keer in mijn gezicht en schreeuwde dan dat ik beter mijn best moest doen en minder moest tegenwerken. Geen seconde luisterde ik naar hem. Ik bleef maar schoppen en slaan, maar het was zinloos en bezorgde me alleen maar wonden.