Locked by you [Herschrijving]

23.

Evelien

Het gevoel dat door mijn aderen stroomde toen ik eindelijk buiten was, dat was onbeschrijfelijk. De wind ging door mijn haren en blies in mijn gezicht. Ik sloot mijn ogen kort en glimlachte. Dit was vrijheid.

Met honderden stormden we het gebouw uit. De jongens bleven voor het gebouw staan, maar de meisjes waren slim genoeg om in te zien dat dit een mogelijkheid tot ontsnapping was. Toen de jongens doorkregen dat ieder meisje vluchtte, wisten ze ook wel dat die "brand" slechts een afleidingsmanoeuvre was.

Iedereen splitste zich op. Sommige meisjes renden meteen naar de stad, anderen renden de verlaten wijken in en de rest vluchtte, net als ik, het enorme bos in. Dat leek mij het veiligste. Van Frances en Daphne was geen spoor meer. Ik was zo goed als alleen.

Ik bleef maar doorrennen en keek niet achterom. Het was pikkedonker buiten, maar toch verminderde ik daardoor geen vaart. Ik versnelde zelfs, omdat ik de stemmen van jongens achter me hoorde. Van de andere meisjes die met mij het bos waren ingevlucht, was geen spoor meer. Het bos was dan ook ontzettend groot.

Toen ik even achteromkeek na het zien van de weerkaatsing van het felle licht van zaklampen, struikelde ik over een uitstekende boomwortel. Ik viel op de grond en tuimelde van de heuvel af. Ik was bang dat ik te pletter zou vallen en me ernstig zou bezeren, maar het enige wat ik aan mijn val overhield waren een stel schrammen en een verstuikte enkel. Maar dat was genoeg om mijn vluchtpoging te verhinderen.

Toen ik overeind kroop, stortte ik meteen in. Ik kon niet meer op mijn voet steunen. Zelfs niet met al die adrenaline in mijn lijf kon ik de pijn niet zomaar aan de kant schuiven. Ik probeerde het nogmaals. Maar ik kwam maar twee stappen ver. Maar ik gaf niet op. Ik duwde me weer overeind en probeerde te hinkelen op één been. Ik probeerde houvast te vinden aan de bomen, maar ik geraakte haast niet verder. Het was zo donker dat ik geen steek voor ogen zag. Dit was onbegonnen werk.

Ik besloot het anders aan te pakken. Ik ging liggen in de modder en drukte mezelf stevig tegen de grond aan. Mijn blonde haren gingen meteen vol modder hangen en vielen zo minder op. Mijn gezicht wreef ik ook in met modder en daarna volgden mijn armen, benen en kleren. Ik was helemaal gecamoufleerd.

Ik hield mijn adem in toen de het licht van de zaklampen dichterbij scheen. Stemmen werden herkenbaarder, duidelijker en luider. Het geritsel van bosjes en struiken kriebelde mijn trommelvlies. Ik probeerde niet te bewegen, maar ik was ontzettend bang en trilde. Één zucht en ze zouden me vinden en grijpen.

'Volgens de app zou ze in de buurt moeten zijn. Kijk, dit is toch haar chip-nummer?' Hoorde ik Pieter zeggen. 'Ja, ze is inderdaad heel dichtbij.' Reageerde iemand, wiens stem ik niet kende.

'Schijn eens die richting uit, daar zijn we nog niet geweest.' Hoorde ik Pieter zeggen.

Ik kneep mijn ogen dicht toen het felle licht van de zaklamp mijn richting uitscheen. Ik was nog nooit zo bang. Tranen rolden over mijn wangen en mijn ademhaling kreeg ik niet meer onder controle.

'Er ligt daar iets...' Merkte Pieter op.

Ik hoorde voetstappen die steeds dichterbij kwamen. Het geritsel van bladeren werd luider. Ik kon hem zelfs horen ademen.

Het was even stil.

Mijn ogen hield ik nog steeds dicht.

Mijn borst ging wild op en neer.

'Bingo!'

Nog voordat ik mijn ogen kon openen, trok hij me ruw recht door hard aan mijn haren te trekken. 'Laat me los!' Krijste ik de longen uit mijn lijf en probeerde me te verweren. Zonder succes.