Locked by you [Herschrijving]

46.

Jonas

Ik schrok wakker toen ik de bel hoorde. Ik had de hele dag naast Evelien gelegen, met mijn armen om haar heen. Ik had me voorgenomen bij haar te blijven, want ze had me nodig. Al waren haar ogen gesloten en leek het echt alsof ze sliep, ik wist dat ze nog wakker was. Elke zucht die ze de kamer instuurde, ging gepaard met een pijnlijke kreun. Ik vond het vreselijk om haar zo te zien. Ze lag de hele dag in bed, te kermen en te huilen van de pijn. Ik wou dat ik wat voor haar kon doen, maar wat?

'Kom gerust binnen meneer Dubois.' Hoorde ik plots Pieter zeggen.

Meneer Dubois? Wie was dat nou weer?

Het zou toch niet... Het zou toch niet die klant voor Evelien zijn?

'Jonas?' Kreunde ze plots, waarmee ze me wist te wekken uit mijn gedachten. 'Wat is er, Eefje?' Vroeg ik zacht en schoof een blonde lok achter haar oren. 'Is die klant er?' Vroeg ze, maar ze vroeg het zo stil dat ik haar nauwelijks verstond. 'Ik weet het niet,' zei ik,' maar als je wil ga ik wel even kijken?' Stelde ik voor. Ze zei niets, knikte alleen maar en streek kort door mijn haren. 'Ik ben zo terug.' Zei ik en stond op.

'Dit meen je toch niet?! Ik heb uren gereden om hier te komen en nu gaan jullie mij vertellen dat ik haar niet mág lenen?!' Riep de onbekende man, vermoedelijk meneer Dubois, op het moment dat ik naar beneden kwam. Hij was oud, zeker rond de vijftig. Hij was smal en lang gebouwd. Hij droeg een zakelijk, geruit kostuum wat me deed vermoeden dat hij een rijke kerel was. Ook had hij kort haar en een fel rood brilletje op zijn neus. Een echte nerd, met een strenge blik, als je het mij vraagt.

'Het spijt ons, we vinden het ook niet prettig.' Zei Pieter.

'Wat is de reden? Is ze ongesteld? Is er een andere klant? Heeft ze een soa opgelopen? Is ze ziek?'

'Ze is van een paard gevallen.' Zei ik, waarna Dubois zich omdraaide en me al fronsend aankeek met een blik waarmee hij wilde zeggen: "wie ben jij nou weer?"

'Ze is van een paard gevallen?' Herhaalde hij met een scheve grijns op zijn gezicht die ongeloof uitstraalde.

'Ja, ze maakte een harde val.' Zei ik.

'Wat heeft ze?' Vroeg hij al grommend.

'Gekneusde ribben.' Zei Pieter me voor.

'Dat stelt toch niet veel voor? Kom, laat me haar eens zien.'

'Ze heeft echt veel pijn, meneer.' Zei ik.

'Geen paniek jongeman, ik zal voorzichtig met haar zijn. Ik zal het rustig aan doen.' Grinnikte hij.

Hij wilde de trap opgaan, maar ik versperde hem de weg.

'Evelien is niet beschikbaar nu.'

'Geen zorgen, ik beloof dat ik haar met zorg zal behandelen.'

'Nee is nee. Laat haar met rust en hou je vervloekte lusten in.' Zei ik streng.

'Ik wil haar gewoon eens zien.' Hield hij vol.

'Jonas, laat hem. Door even naar haar te kijken doet hij haar heus geen pijn.' Zuchtte mijn vader.

'Als je haar met één vinger aanraakt, breek ik elke vezel in je lijf.' Waarschuwde ik Dubois.

Evelien

'Hier ligt ze.'

Ik opende versuft mijn ogen toen ik de luide stem van Pieter hoorde. De deur van de kamer werd geopend en hij was de eerste die naar binnenging. Hij werd gevolgd door een oudere, slanke man en Jonas. 'Dit is Evelien Bosmans.' Zei Pieter, knikkend in mijn richting.