Locked by you [Herschrijving]

21.

Evelien

'Frances, schenk me nog eens wat bier in.' Beval Luca en gaf haar zijn lege glas. Frances knikte gehoorzaam en ging ermee naar de keuken, waar het flesjes bier stonden. Ik volgde haar en hoopte dat ze zijn bevel uiteindelijk toch zou negeren, maar nee. Ze voerde het gewoon uit. Ze opende één van de flesjes en schonk het uit in zijn glas. 'Dit meen je toch niet?' Vroeg ik, fluisterend. 'Wat?' Vroeg ze. 'Volg je zijn bevelen op? Zomaar?' Ze haalde haar schouders op. 'Zo kom ik tenminste niet in de problemen.' Zei ze. Ze zette het lege flesje aan de kant, nam het gevulde glas en wilde de keuken uitgaan, maar ik hield haar tegen. 'Zie je dan niet dat hij je gebruikt? Je bent z'n slaaf niet!'

'Kijk toch in de spiegel, Lien! Je gezicht zit onder de schrammen en blauwe plekken! Dat wil ik voorkomen.'

'Hij geeft je drugs! Dat is veel erger!' Riep ik, waarna Luca de keuken inkwam.

'Is er een probleem, dames?' Vroeg hij, leunend met zijn rug tegen de muur terwijl hij een grijns vertoonde. 'Nee.' Zei Frances kort en gaf hem zijn glas. 'Zie je dat Evelien? Frances is tenminste wel goed opgevoed.' Zei hij. 'Denk maar niet dat ik dat ooit voor jou zal doen.'

'Oh? Voel je je soms machtiger dan ik?'

'Ik ben gewoon niet bang voor jou.' Zei ik moedig. Hij lachte. Zijn lach was vreselijk. Net een varken dat werd geslacht. 'Je bent niet bang voor mij?' Herhaalde hij en hield niet op met lachen. 'Jij houdt wel van een hele rare soort humor...' Mompelde ik. 'Ik vind het gewoon grappig dat je dat zegt. Je liep daarnet nog naar Jonas toe! "Oh, Jonas! Oh red me van Luca! Hij gaat me pijn doen! Jonas, toe red me! Jonas!"' Imiteerde hij me overdreven.

'Zo praat ik niet! En dat heb ik nooit gezegd!' Riep ik. 'Geef het nou maar gewoon toe, kleintje. Je bent bang.' Hield hij vol. 'Het enige wat me momenteel bang maakt zijn jouw lach en jouw humor.'

Hij trok zijn wenkbrauwen op. 'Oké... Als je dan toch niet bang bent. Trek je kleren dan uit.'

'You wish!' Beet ik.

'Je was toch niet bang?' Daagde hij uit.

'Ben ik ook niet! Maar er is een verschil tussen bang zijn en respect hebben voor je eigen lichaam! Ik zal me echt niet omkleden voor zo'n idioot als jij!'

'Dat zal je wel, liefje.' Zei hij.

'Vergeet het!' Riep ik.

'Als ik jou was zou ik mijn bevelen niet negeren. Dat kan je namelijk fataal worden...'

'Sorry, maar ook dat angstaanjagende dreigement heeft me niet bang gemaakt.' Zei ik sarcastisch.

Ik wilde hem voorbij gaan, maar hij hield me tegen door naar mijn arm te grijpen. Hij kneep er hard in, zo hard dat ik schreeuwde. 'Laat los, idioot!'

Hij grijnsde. 'Ik zeg het nog één keer voordat ik de kleren van je lijf scheur: kleed je uit.'

'Dan zeg ik het ook nog één keer: nee!'

'Goed... Dan zal ik het op een andere manier moeten aanpakken...'

Jonas

'Fijn dat je me wil helpen.' Zei Pieter en overhandigde me een zware, kartonnen doos, vol oude spullen. 'Ik wil het niet, maar ik moest het doen. Het is een straf van m'n vader.' Zuchtte ik en zette de loodzware doos naast al de andere dozen die we alreeds opgestapeld hadden. 'Wat had je nu weer gedaan?' Grinnikte Pieter die een nieuwe doos optilde en ze vervolgens weer aan me gaf. 'Ik had gewoon wat plezier met Evelien, meer niet.' Zei ik en nam de doos van hem aan. 'Definieer plezier?' Lachte Pieter. 'We hadden gewoon een grapje uitgehaald...' Zei ik al rollend met mijn ogen. 'Dat moest vast een leuk grapje geweest zijn, als je erdoor gestraft kan worden...'