Locked by you [Herschrijving]

8.

Jonas

Regendruppels tikten tegen het glasraam aan. Ik staarde naar buiten, naar de duizenden lichtjes van de stad in de verte. Het was al avond en het stormde al net zo erg als diezelfde ochtend. De bliksemschichten volgden elkaar snel op en de knallen van de donder werden steeds luider. Evelien zat op de achterzijde van m'n bed. Ik wist niet wat ze deed toen ze daar zat, maar ik vermoed dat ze met haar gedachten ver weg was. In haar handen had ze een zilveren halsketting waarmee ze verveeld speelde. Toen ik me naar haar toedraaide, reageerde ze niet. Ze keek niet op, ze stopte niet, ze bleef gewoon verder doen. Ze draaide de ketting om haar vingers en liet hem daarna er weer vanaf glijden. Ik merkte dat ze haar tranen verborg. Ze waren er wel, dat zag ik duidelijk, maar ze liet hen niet toe om over haar wangen te rollen. Ze kropte haar verdriet op en slikte het door.

'Heb je nog pijn aan je neus?' Vroeg ik en probeerde zo zacht mogelijk te klinken, al mocht ik dat eigenlijk niet doen. Ze antwoordde niet eens, ze haalde alleen maar haar schouders op. Ik stapte traag naar toe, maar nog reageerde ze niet. Ik besloot om naast haar te gaan zitten, maar dat deed ik wel voorzichtig zodat ze me toe zou laten en niet weer weg zou duwen. Ik wilde haar aanraken, maar ik deed het niet. Evelien was als een bom. Indien ik dat zou doen, zou ze exploderen van woede. Ik had al genoeg blauwe plekken, dus wilde ik dat risico niet nemen. 'Je was vast zolang bewusteloos na dat verdovingsmiddel omdat die slag op je neus hevige hoofdpijn veroorzaakte, waardoor je-' 'Nee.' Onderbrak ze me meteen. 'Waarom dan wel?' Vroeg ik. 'Ik had een droom en ik wilde niet dat die zou ophouden.' mompelde ze stil. 'Je bent dus een dromer?' Vermoedde ik. Ze zei niets. 'Je hoeft niet bang te zijn. Ik ben ook een dromer.' Zei ik al lachend, maar ze lachte niet terug.

Evelien

'Ik wil naar huis.' Fluisterde ik. Hij bleef stil en draaide zijn hoofd weg. Het was alsof hij dat onderwerp wilde negeren. Hij dacht vast dat mijn wil naar vrijheid wel weg zou gaan. Hij dacht vast dat ik na verloop van tijd dit gevangenschap wel zou accepteren. 'Denk maar niet dat ik me zal laten doen, klootzak. Ik ben niet van plan om je huisdier te worden. Mij kan je niets bevelen.' Gromde ik. Hij glimlachte kort. 'Wat heb je me toch een fijne bijnaam gegeven.' Zei hij ironisch. 'Hij past alleszins beter bij je dan "Jocke"!' Hij rolde al lachend met zijn ogen. 'Oké, als jij mij een bijnaam geeft... Dan geef ik jou er ook eentje.' Zei hij vervolgens. 'Alsjeblieft, laat mijn bijnaam niet "schat" zijn...' Gromde ik al waarschuwend. 'Ik dacht eerder aan Bossie!'

'Bossie?!' Ik proestte het uit van het lachen. Waarom ik lachte, geen idee... Ik kon mijn lach niet verbergen.

Jonas

Ik glimlachte. Mijn plan had gewerkt. Ze lachte! Ze lachte eindelijk! Ze wreef de tranen uit haar ogen en lachte! 'Wat een stomme bijnaam!' Riep ze al lachend. 'Ik vind hem wel leuk.' Zei ik.

Maar plots stopte ze met lachen. Het was alsof ze niet mocht lachen, alsof ze het zichzelf verboden had. Ze keek weer terug naar de ketting in haar handen en zuchtte. 'Ik wil ze zien.' Zei ze plots. 'Wie?' Vroeg ik. 'Mijn ouders. Mijn zusje.'

'Het spijt me, ik weet echt niet waar ze zijn.'

'Weet je wat mijn zusje haar grootste angst is?' Vroeg ze en wende haar blik naar me toe. Ik schudde mijn hoofd en slikte. 'Alleen zijn.'

Toen Evelien niet veel later in slaap was gevallen, snelde ik mijn kamer uit en holde naar de kantine. Zoals ik verwacht had zat Pieter er. Met een kopje koffie naast zich tokkelden zijn vingers vliegensvlug over het toetsenbord van zijn laptop. Elke avond ging hij in de kantine zitten. Hij werkte er en dronk er koffie. Het was een dagritueel geworden.

Hij keek nieuwsgierig op toen hij me op zich af zag komen. 'Kan ik je soms met iets helpen, Jocke?' Vroeg hij. 'Evelien vraagt zich af waar haar ouders en haar zusje zijn... Kan je het me vertellen? Ze is gebroken en-' 'Dat wekt medelijden bij je op?' Gromde Pieter en keek me doordringend aan. 'Ik wil haar gewoon geruststellen.' 'Dat hoef je net niet te doen. Het is goed dat ze vanbinnen gebroken is, dan duurt het niet lang meer vooraleer ze volledig breekt.' Grijnsde hij. 'Oké... Vertel het me dan niet.' Zuchtte ik en wilde de kantine weer uitgaan, maar ik hield halt op mijn weg naar de deur. 'Pieter?' Vroeg ik en keek over mijn schouder naar de pedofiel die intussen verder tokkelde. 'Wat?' Gromde hij. 'Zorg er alsjeblieft voor dat het kleine meisje niet alleen opgesloten wordt. Het zusje van Evelien heeft gezelschap nodig van iemand die ze vertrouwt.' Pieter lachte en schudde zijn hoofd. 'Waarom zou ik dat doen?' 'Orders van de leider. Indien je ze niet onmiddellijk uitvoert, wordt je ontslagen.' Loog ik, maar hij geloofde het en knikte gehoorzaam.

Evelien lag gelukkig nog altijd te slapen toen ik later weer in mijn kamer kwam. Ik wilde bijna niet naast haar gaan liggen, omdat ik bang was dat dat haar wakker zou maken. Ik trok mijn T-shirt uit en vervolgens mijn broek. Evelien sliep in haar kleren die bovendien nog eens onder de modder zaten. Ik kleedde me om en kroop daarna in het bed. Ik ging naast haar liggen, maar wel op een veilige afstand natuurlijk. Ze werd niet wakker, gelukkig maar. Ik liet mijn vingers zachtjes over haar wang glijden, zo voorzichtig dat ze het nauwelijks gevoeld kon hebben. 'Slaapwel, Bossie.' Fluisterde ik en sloot mijn ogen.

Evelien

Ik schrok me haast dood toen ik de volgende ochtend wakker werd. Die Jonas moest dringend uit mijn persoonlijke ruimte blijven! Ik sprong meteen uit het bed. Hij bleef niets vermoedend verder slapen. Had die idioot nou echt de hele nacht naast mij gelegen?! Geen sprake van dat dat ooit nog een keer zou gebeurden!

Ik slenterde naar de badkamer en ging er voor de spiegel staan. Mijn gezicht zat nog steeds deels onder de modder, net als mijn haren en mijn kleren. Ik zag er niet uit. Het bleef me verwonderen dat ze mijn waarden zo hoog ingeschat hadden, ik leek wel een wandelende struik. Ik haalde de takjes uit mijn haren, maakte mijn gezicht schoon en probeerde met wat water mijn kleren proper te krijgen.

Ik trok nieuwsgierig enkele kasten open en trof er allerlei interessante spullen aan. Zo vond ik een haarborstel die ik goed kon gebruiken, een deodorant en zelfs propere kleren.

Wat ik ook aantrof in één van de kasten, liet me wel even schrikken...

Een pakje condooms?!

Wat hoopte die gast toch te bereiken?! Hij mocht blijven dromen! Nooit van m'n leven zou ik seks hebben met hem! Echt nooit! Al zouden ze me doden indien ik het niet zou doen, nooit zeg ik!

Jonas

Ik geeuwde en strekte me uit. Ik had voor het eerst in lange tijd weer eens goed geslapen. Geen nachtmerries deze keer en ook geen nara herinneringen. Het was een droom waarin Evelien de hoofdrol speelde en wat was ze mooi en lief.

Maar toen ik naast me keek, schrok ik op. Evelien was verdwenen! Ik sprong op en rende door mijn kamer. Oh nee! Wat als ze ontsnapt is?! Wat als Luca haar vond en het verteld heeft aan mijn vader?! Dat kon nooit goed aflopen!

Ze was nergens te vinden in mijn kamer. Er bleef uiteindelijk nog maar één plek over: de badkamer. De deur was dicht, waardoor ik niet meteen naar binnen wilde gaan. Wat als ze... Wat als ze zich aan het omkleden was?

Hmm... Wat als ze zich aan het omkleden was...

Ik duwde de deur voorzichtig open en gluurde naar binnen. Bingo! Daar was Evelien! Dubbel bingo! Ze was zich aan het omkleden...

Ze trok haar trui uit en gooide die op de grond. Haar blote rug was nu naar me toe gericht en wat hield ik van dat uitzicht. Ze wilde net haar jeansbroek uittrekken, maar keek op dat moment net in de spiegel. Ze merkte me op. Ze zag dat ik haar stond te begluren en ik... Ik wilde zo snel mogelijk verdwijnen.

Heeey mensen! Ik hoop dat het een leuk hoofdstuk was! Vergeet dan zeker niet te stemmen en te reageren! Tot snel!